Á DAGINN. Húmorískur sannleikur. СтаВл Зосимов Премудрословски

ég kallaði það Genúa! Og ég heiti Vasya. Ertu með það?

      minnispunktur Tólf

      Þrír Georgíumenn Saakashvili…

      Ég flýta mér, ég meina á markaðnum, og ég held að afsökunarbeiðni sé hræsni gagnvart Guði og hvatningu hinna illu, því ef þú biðst afsökunar einu sinni gæti það líkað hvernig á að stela, drepa og svipaðar aðgerðir. Við þurfum að iðrast aðeins til Guðs og treysta á miskunn hans, því aðeins hann hefur rétt til að fyrirgefa og fólk biður fyrirgefningu í bænum, það er: fyrirgef okkur skuldir okkar, rétt eins og við fyrirgefum skuldurum okkar og leiðum okkur ekki í freistni, heldur afhendir okkur okkur frá hinu illa. Þess vegna er auðveldara að drýgja ekki illar fyrirætlanir til að biðja ekki Guð um fyrirgefningu. Og afsökunarbeiðni gagnvart hinum móðgaða er óvirkur eiturlyfjafíkn, sem sálarvitundin er enn beðin um afsökunar á, og því ástæðan fyrir því. – Ég hugsaði og byrjaði að muna hvað ég var að leita að og hvað ég þurfti. Hann stoppaði, leit í kringum sig – sameiginlegur bændamarkaður er þegar að lokast. Margir safna hægt hinum ýmsu vörum sínum. Hjólaskóflur taka burt fulla kerru á gámum og ég stend og man eftir ástæðunni fyrir nærveru minni hér. A einhver fjöldi af hugsunum kemur upp í huga minn, og bara þegar það er enginn penni til staðar. Og í þetta skiptið eru hugsanir mínar hvernig hross munu flýta fyrir að verða, og hver veit hvort ég muni eftir þeim aftur, einhvers staðar á skrifstofunni minni, til að laga þau til eilífðar, og nú man ég eitthvað annað… Ég mundi eftir því og byrjaði að leita á því hraða sem þú þarft, vegna þess að markaðurinn er að lokast, og áður en ég get ekki heimsótt hann vegna vinnu sem ég er kvíðinn og samviskusamur. Ég lít á, fyrsti Georgíumaðurinn stendur fyrir aftan búðarborðið, fyrir framan hann er tunnan og áletrunin á honum: «lifandi fiskur!» Ég fer upp til hans og spyr. Bærinn okkar er lítill og í tengslum við atvinnustarfsemi þekki ég næstum alla íbúa með nafni og eftirnafn. Í stuttu máli er ég að ávarpa hann með nafni.

      – Halló, Genatsvale! Ég heilsaði honum.

      – Cabaret Jeba, bróðir! svaraði hann glaður.

      – Hvað ertu að selja lifandi fisk?

      – Já. – svaraði hann treglega. Af hverju treglega? Og vegna þess að hann er keppinautur minn, þá plagar hann konuna mína stöðugt. Ég leit inn í tunnuna og spurði.

      – Og hvað syndir hún með magann á þér?

      – Hush, vandlega. varaði hann við. – Þú sérð ekki, hún sefur. Tímanum seinna, í einn dag, hljóp það eins og saiga á fjöllum, í vatni í tunnu. Já?!

      – Já?! – Ég leit nær í tunnuna og hrökkva hratt aftur á höfuð mér á bakhliðinni. – Fuuu!! Af hverju stinkar hún svona við þig??

      – Ertu heimskur?? Hvenær sefurðu, hvað stjórnar þú sjálfum þér?? Farðu, nenni ekki að vinna. Allur viðskiptavinurinn var hræddur, heimskuleg spurning hans og líka vitsmunaleg?! Wah wah, komdu héðan … – Givi, sem var að flýta mér að draga sig í hlé, hélt áfram að ná mér.

      Ég geng lengra: annar Georgíumaðurinn stendur og selur apríkósuna. Enginn annar, allir hafa þegar krullað upp.

      – Hversu mikið apríkósu? Spyr ég.

      – Fif tíu rúblur, kíló! svaraði hann.

      – Heyrðu, ertu nýr? Ég hef ekki séð þig áður. Spurði ég.

      – Ég er Givi bróðir, flutti í gær.

      – Og ég er læknir, sjáðu til sjúkrahússins? Ég vinn þar. Nálægt markaðnum.

      – Ég sé.

      – Heyrðu, ég á aðeins tuttugu rúblur. Vigtu tuttugu, takk.

      – Hey, þú skítur, þú sérð ekki, eitt kíló er eftir. Taktu allt.

      – Já, ég er að flýta mér að vinna með sambýliskonu minni að flýta mér úr vinnunni, ef ég hleyp heim kem ég seint í heimsóknina. Selja klukkan tvítugt?! Vinsamlegast. Hjálpaðu mér og ég mun einhvern veginn hjálpa þér síðar.

      – Nat!! – skera af öðrum Georgíumanninum. – Hvað vega ég tuttugu tebe og hvar afganginn hvar? Tekið er kíló og hálft kíló er nettó. A einhver fjöldi af… hvað, mun ég borða sjálfur? Hvað er ég, asni? Fara heila ekki ríða. Fara, nenni ekki… Uryuk, Uryuk! Fersk fitu apríkósu!!! – Þegar hann tók ekki eftir lækninum byrjaði hann að hrópa Georgíumönnum á tómum markaði. Læknirinn stóð og sagði áður en hann fór.

      – Jæja þá. Þú munt koma á sjúkrahúsið mitt. «Og ég, sorgmæli læknirinn, labbaði í burtu og man eftir öllu.» – Gríptu í sjálfan þig, hálfvitinn…

      Og fyrir víst. Daginn eftir át þessi annar Georgíumaður, sem hafði ekki selt síðustu kíló af apríkósum, óþveginn og var eitur. Hann kom til mín – læknir án fastra íbúða, leigði herbergi í þessum bæ, og ég eignaðist læknispróf í Moskvu leiðinni undir nafninu «Okhotny Ryad». En það að við erum heimilislausir læknar er satt. Hvar er faraldur, við búum þar, þar sem stríð er jafnvel þar sem ég vil vinna þar, vegna þess að ég er vanur afkvæmi af veraldlegu lífi! Þannig að ég kom hingað í héraðinu fyrir lítil laun. Og vottunin var ekki athuguð. Hverjir munu koma hingað, og þekking á internetinu um róðra, vertu ekki latur, sérstaklega meginreglan um samráð hjálpar. Alls staðar er undirmaður sem át þennan hund og undirbýr sig fyrir starfslok. Þeir ákveða síðan aðalatriðið… Almennt festi þessi annar Georgi mig fast og vakti mig með höggi á hurðina, eftir stormasama heimilislausa helgi.

      – Komdu inn, sestu niður!! – án þess að rísa augun, lagði ég til. – Hvað ertu að kvarta?

      – er, læknir, maginn er bólginn, það er sárt. Já?!

      – Ræmdu að mitti. – Ég skildi og komst að því hver kom til mín, en gaf ekki skoðun. Hann nálgaðist hann sem ókunnugan og hlustaði á loðinn maga sinn.

      Eitthvað gúrraði og hummaði inni í hálendinu.

      – Mdaaaa … – Ég togaði, hugsaði, reipi andlitið og sagði. – Hæ elskan, hvað borðaðir þú?

      – Uryuk. Gleymdi líklega að þvo. – Georgíumenn hrópuðu af sársauka.

      – Þú veist, apríkósu er í rauninni ekkert að gera með. Þú ert með þvagræsingu.

      – Hvað?

      – Almennt ertu þunguð.

      – Tee hvað?? hann sprakk. – Hvað er svona ólétt???? Hæ, ty læknir frænka, í gær, ég þekki þig!! Þú ert að hefna þín!!!

      – Nei, hvað ert þú. Öll einkenni renna saman við eina greiningu, á meðgöngu.

      – Hvað er annað einkenni, meðganga?! Hey wah wah, þú ferð. Ég fer til læknis. Þú hefnir mín á mér fyrir apríkósu. – og stökk stoltur upp og gekk í burtu. Ég kímdi og fagnaði illilega að sjálfum mér og tók upp símann og hringdi í númer annarrar heilsugæslustöðvarinnar.

      – Alle, Seryoga. Gulur snjór? – hann er líka rassinn, en hann lærði á almenningsbókasafninu í Pétursborg og vissi meira en ég, því meira sem hann, ólíkt mér, bjó á skurðstofunni, auk «næturathvarfsins» og kjallaranna, þar sem honum fannst gott að spyrja heimskulegra spurninga. Chukchi, eftir allt saman, í Afríku, Chukchi. Og þess vegna gegnir hann stöðu yfirmanns lækningadeildar og eins og ég, meðferðaraðili. – Hey Seryoga, Gomiashvili mun koma til þín núna með meltingareitrun.