Odwet. Vincent V. Severski

peugeota, ale niepokój pozostał. Coś się dzieje – pomyślał Zenonik i doszedł do wniosku, że musi szybko zmienić mieszkanie.

      – Witam, panie generale – zaczął, patrząc Al-Burgibie prosto w głęboko osadzone czarne oczy, jakby chciał zapytać, czy to jego człowiek śledził go przed chwilą.

      – Witam pana – odparł generał, podając rozmówcy mocną dłoń. Drugą, w której trzymał cygaro, wskazał wolne krzesło. – Piękny wieczór, prawda? Czego się pan napije? – Gestem przywołał kelnera.

      – Szkockiej – odparł Zenonik.

      – Kolację zjemy w środku… tu jest chłodniej.

      – Oczywiście.

      – Mam dla pana dobre wiadomości, ale… jest małe ale… – Generał uśmiechnął się i pod wielkimi czarnymi wąsami błysnęły białe zęby.

      – Jestem przygotowany na każde ale – wtrącił z delikatnym uśmiechem Zenonik i położył dłoń na aktówce.

      – To niezwykłe, jak efektywnie robi się z panem interesy. – Generał dmuchnął dymem z cygara. – W takim razie co mogę dla pana jeszcze zrobić, nim zasiądziemy do kolacji?

      – Mam kilka pytań o swojego poprzednika. To delikatna sprawa. – Wyjął kopertę i położył na stoliku.

      Generał zważył ją wzrokiem. Wyglądał na usatysfakcjonowanego.

      – Przecież pana Korczyka już nie ma. Słyszałem nawet, że już u was nie pracuje. Więc…

      – To prawda, ale chcemy uporządkować po nim scenę… sam pan rozumie… na przyszłość, żeby nasza współpraca dalej tak dobrze się rozwijała. Ale nie wszystko wygląda tak, jak się spodziewaliśmy. – Przesunął kopertę w stronę generała. – Więc?

      – Myśli pan, że pracował dla konkurencji? – zapytał Al-Burgiba, obracając cygaro w palcach. – Hm, zapewne dobrze pan myśli. Podejrzewaliśmy go od początku i dlatego… – Schował kopertę do aktówki, która stała na podłodze, oparta o nogę stołu. – Pan Korczyk nie wywiązywał się wobec nas ze zobowiązań, które uzgodniliśmy w Warszawie, i… jak by to powiedzieć… – pociągnął z cygara i wypuścił cieniutką strużkę dymu – przywłaszczył sobie nie swoje pieniądze. Jednym słowem, chciał nas skierować wprost w objęcia Rosjan. Jeśli pan sobie życzy, możemy dać na to dowody. Kontrakt podpiszemy, ale straty spowodowane przez pana Korczyka powinny być pokryte.

      – Ależ oczywiście będą! – Zenonik uśmiechnął się, bo uzyskał dokładnie to, czego chciał, i było jasne, że generał wycisnął od Rosjan, ile się dało, a teraz weźmie jeszcze raz od Polaków. – To… bardzo bym prosił o te dowody, panie generale. A teraz przejdźmy do naszej sprawy. Wygląda na to, że w ciągu miesiąca będziemy gotowi z załadunkiem, więc i transportery muszą być opłacone.

      Był bardzo zadowolony, bo doskonale wiedział, jaka jest prawda. Algierskie służby miały Korczyka pod kontrolą. I nic dziwnego. Gdybym był na ich miejscu, też bym tak zrobił – pomyślał z satysfakcją. I nagle do niego dotarło, że obserwacja, która za nim jechała, musiała być z Sécurité i że była to mistyfikacja obliczona na zmiękczenie Polaków przed podpisaniem kontraktu oraz zachęta do wypłacenia zaległych łapówek. Przecież Yacef jest na kontrakcie służb algierskich i musiał brać w tym udział. Wszystko nagle nabrało sensu i Zenonik poczuł, że mocno przesadził w swoich obawach.

      I pewnie nie było żadnego białego peugeota… Yacef, ty oszuście, pięknie to zagrałeś. Ach… ci Arabowie! – pomyślał, nieco rozbawiony tym oczywistym odkryciem, i uśmiechnął się do generała. Zrezygnował z pytania o to, kto go dzisiaj śledził, a nawet się ucieszył, że jest pod opieką algierskiej armii.

      – To co? – Al-Burgiba podniósł się z krzesła. – Zaprasza mnie pan na kolację? Jestem głodny, a pan?

      – Oczywiście, panie generale. Ja też, i jak rozumiem, kontynuujemy miłe zakończenie negocjacji?

      – Ależ oczywiście, panie Zenonik… oczywiście. – Generał położył cygaro w popielniczce.

      | 2 |

      Monika wróciła z jogi o dziesiątej i od razu wskoczyła pod prysznic, chociaż wykąpała się przed wyjściem.

      Zajęcia prowadził szalony Kuba, więc wszyscy się mocno spocili. Sala była pełna, klimatyzacja szwankowała od dawna, a starsza kobieta, która ćwiczyła w rogu, uporczywie odmawiała otworzenia okna. Przez cały tydzień temperatura w Warszawie przekraczała trzydzieści stopni, więc po godzinie Monika miała wrażenie, jakby oblepił ją rój much. Dlatego musiała się wykąpać drugi raz.

      Była już mocno spóźniona. O dziesiątej trzydzieści umówiła się w swojej galerii z Julianem z wydawnictwa Tęcza w sprawie publikacji albumu. Miało to być ich trzynaste spotkanie i Monika nie była pewna, czy na pewno może je traktować jako wyłącznie służbowe lub biznesowe. Więcej czasu poświęcali na rozmowę o sztuce i wszystkim innym niż o albumie Moniki. Chwilami wyglądało to tak, jakby tylko udawali, że wydanie książki jest celem tych spotkań, bo w rzeczywistości wysyłali sobie delikatne sygnały, jak para szesnastolatków, i Monice bardzo się to podobało. Było niezwykle szczere, czyste i coraz bardziej podniecające.

      Wciągnęła dżinsy, potem na gołe ciało czerwony T-shirt z napisem Lennon. Stanęła przed lustrem, obejrzała się dokładnie, włożyła zielone trampki. Julian miał metr dziewięćdziesiąt dwa i był najwyższym chłopakiem, jaki jej się podobał, i najmłodszym, bo była starsza od niego o osiem lat. Nie wypiła nawet porannej kawy, bez której zwykle nie wychodziła z domu. Wzięła torbę i zjechała do garażu.

      Stary golf odpalił bez problemu. Przez chwilę pomyślała, czy nie powinna spróbować jeszcze raz rozłożyć dachu, bo na zewnątrz było już dwadzieścia dziewięć stopni, a samochód nie miał klimatyzacji. Zrezygnowała: nawet gdyby jej się to udało, wiatr mógłby zniszczyć jej fryzurę. Generalnie nie przywiązywała do tego wagi, ale akurat tego dnia zależało jej, by dobrze wyglądać – młodziej, bardziej dziewczęco. Potrzebowała więcej wigoru i dlatego poszła rano na jogę.

      Julian ukończył historię sztuki i malarstwo na krakowskiej ASP, miał niebieskie oczy, smukłe spokojne dłonie i gęste blond włosy. Ale najbardziej podniecający był jego umysł. Te spotkania zawierały w sobie coś z intymnego, wręcz erotycznego przeżycia i każde było inne, jak małe misterium. Nigdy tak bardzo nie pragnęła się przyznać, że jest oficerem wywiadu. Ale wydawało jej się, że Julian akceptuje ją tylko jako artystkę. Przypuszczała, że ten związek ma niewielkie szanse, ale nie mogła nie spróbować.

      Galerię MiniMidiMax na Solcu zwykle otwierała Kasia. Julian już siedział przy stoliku na ulicy i pił kawę, nie trzymał w dłoni smartfona. Obok filiżanki położył książkę. Rozglądał się spokojnie po ulicy i kiedy zobaczył Monikę, uśmiechnął się, wstał i czekał, aż podejdzie.

      Jaki piękny widok! – pomyślała Monika i poczuła motyle w brzuchu.

      Przywitali się serdecznie. Kasia podała jej kawę.

      Na stoliku leżało angielskie wydanie powieści Rainera Marii Rilkego Auguste Rodin. Kiedy widzieli się poprzednim razem, z zacięciem dyskutowali o tym francuskim rzeźbiarzu. Przez chwilę nawet pokłócili się o to, czy jest w nim więcej impresjonisty, czy romantyka, i w końcu Julian obiecał jej tę książkę, by poznała jego prawdę.

      – „Różo, och, czysta sprzeczności, rozkoszy: być snem niczyim pod tak wielu powłokami”1 – powiedział Julian i Monika od razu zrozumiała,

1

Przeł. Mieczysław Jastrun.