Gwiazdy Oriona. Aleksander Sowa

53

       54

       55

       56

       57

       58

       59

       60

       61

       62

       63

       64

       65

       66

       67

       68

       69

       70

       71

       72

       73

       74

       75

       76

       77

       78

       79

       80

       81

       82

       83

       84

       85

       86

       87

       88

       89

       90

       91

       92

       93

       94

       95

       96

       97

       98

       99

       100

       101

       102

       103

       104

       105

       106

       107

       108

       109

       110

       111

       112

       113

       114

       115

       116

      Wszystko jest Tobą.

      Ty jesteś wszystkim.

      Mojej kochanej żonie

      1

      Dwudziestego dziewiątego października 1989 roku niebo nad Śląskiem się rozjaśniło. Zegary wybiły dwudziestą drugą i pracownice koksowni ruszyły po pracy na brudne ulice. Niebo pachniało dymem.

      Jadwiga Przybylok wracała do domu. Zziębnięta i zmęczona chciała odpocząć. Wsłuchiwał się w odgłos jej kroków przy akompaniamencie dźwięków Bytomia. Kiedy się zbliżyła, spadł na nią gruby na cal żebrowany pręt.

      – Jezusie! – jęknęła.

      Usiadła na pokrytej szronem trawie, trzymając się rękami za głowę. On patrzył. Wyglądał jak przedszkolak, który się wstydzi, bo zmoczył majtki.

      – Ty giździe pieroński! – syknęła, patrząc na dłoń. – Maryjo świynto!

      Cienka strużka spłynęła po jej czole, zalewając oczodół. Druga sunęła po skroni na żuchwę i niżej, na szyję. Pomiędzy palcami ciemniała ciepła, parująca krew.

      – Chrystusie!

      – Bolało?

      – Ożeż ty... Czamuś mnie maznoł?

      – Bo