Non stop. Brian Aldiss

poszli w jego ślady. Complain ostatni opuścił górny poziom. Zsunął się po linie, milcząco, bez serdeczności żegnając się z Kwaterami, i wyłonił się obok poprzedników. Cała piątka stała bez słowa w szeleszczącym półmroku, rozglądając się.

      Byli na nieznanych terenach, ale każda połać plątaniny poników jest bardzo podobna do innych.

      Marapper starannie zamknął za nimi bramę, a potem zwrócił się twarzą do nich, rozprostował ramiona i poprawił płaszcz.

      – Wystarczająco dużo zrobiłem w jedno czuwanie jak na takiego starego kapłana – powiedział. – Czy któryś z was miałby ochotę wznowić nasz spór o przywództwo?

      – Nigdy się o to nie spieraliśmy – stwierdził Complain, patrząc wyzywająco obok ucha Roffery’ego.

      – Nie próbuj mnie prowokować – ostrzegł tamten. – Idę za naszym ojcem, ale posiekam na kawałki każdego, kto zacznie stwarzać problemy.

      – Problemów to będzie tu dość, żeby zaspokoić nawet najgłupszy świński apetyt – prorokował Wantage, obracając oszpeconą stronę twarzy ku otaczającej ich ścianie roślinności. – Najmądrzej byśmy zrobili, gdybyśmy przestali gadać i oszczędzili nasze miecze dla cudzych brzuchów.

      Niechętnie zgodzili się z nim.

      Nachmurzony Marapper otrzepywał w zamyśleniu swój krótki płaszcz; materiał był zakrwawiony na brzegu.

      – Teraz się prześpimy – powiedział. – Włamiemy się do pierwszego nadającego się do użytku pomieszczenia i rozbijemy obóz. Musimy tak robić w czasie każdego snu: nie możemy zostawać w korytarzach – to zbyt odsłonięte miejsca. W czterech ścianach możemy wystawić strażników i spać bezpiecznie.

      – Czy nie postąpilibyśmy mądrzej, gdybyśmy oddalili się bardziej od Kwater, zanim pójdziemy spać? – zapytał Complain.

      – Jeśli ja coś doradzam, to jest to najlepsza rada – oznajmił Marapper. – Czy myślisz, że choć jeden z tamtych nieruchawych sukinsynów będzie nadstawiał swego parszywego karku, wchodząc w nieznany rejon gąszczu, gdzie mógłby wpaść we wszelkie możliwe zasadzki? Żebym nie musiał tracić czasu, odpowiadając na te bezmyślne propozycje, lepiej wszyscy dobrze zrozumcie jedną rzecz: robicie, co wam powiem. To właśnie oznacza jedność, a jeśli nie będziemy działać wspólnie, nie będziemy niczym. Trzymajcie się twardo tej myśli, to przeżyjemy. Wyraziłem się wystarczająco jasno? Roy? Ern? Wantage? Fermour?

      Kapłan zaglądał w ich skupione twarze, jakby był świadkiem, któremu okazano podejrzanych. Kryli oczy przed jego spojrzeniem niczym cztery senne sępy.

      – Już raz zgodziliśmy się na to wszystko – powiedział niecierpliwie Fermour. – Czego jeszcze chcesz? Żebyśmy całowali cię po butach?

      Chociaż pozostała trójka w jakiejś mierze podzielała jego zdanie, warknęli gniewnie na Fermoura, bo na niego było nieco bezpieczniej warczeć niż na kapłana.

      – Możecie całować mnie po butach, dopiero gdy zasłużycie na ten przywilej – odparł Marapper. – Ale chcę, żebyście zrobili coś innego. Chcę, żebyście okazywali mi bezwzględne posłuszeństwo, ale domagam się też, byście przyrzekli, że nie będziecie występowali przeciwko sobie. Nie proszę was o to, żebyście sobie ufali, czy o coś równie głupiego. Nie proszę was o łamanie zasad Nauki – jeśli mamy odbyć Długą Podróż, wyruszymy w nią jako ortodoksi. Ale nie możemy pozwolić sobie na ciągłe kłótnie i walki: wasze beztroskie życie w Kwaterach skończyło się. Znamy część niebezpieczeństw, które możemy napotkać: mutanci, Obcy, inne plemiona i wreszcie straszni Ludzie z Dziobu. Ale nie miejcie wątpliwości, że pojawią się także zagrożenia, o których nic nie wiemy. Kiedy poczujecie niechęć do jednego ze swoich towarzyszy, pielęgnujcie tę jasną iskierkę do czasu, gdy zmierzymy się z nieznanym: będzie potrzebna. – Znów popatrzył na nich badawczo. – Przyrzeknijcie – rozkazał.

      – No tak, w porządku, tylko… – marudził Wantage. – Oczywiście się zgadzam, ale to najwyraźniej oznacza poświęcenie… cóż, naszych charakterów. Jeśli to zrobimy, ty też musisz ustąpić w pewnej sprawie, Marapper, to znaczy skończyć z tymi wszystkimi przemówieniami. Po prostu powiedz nam, co chcesz, żebyśmy zrobili, i zrobimy to, nie musisz wygłaszać przy tym mowy.

      – To brzmi uczciwie – powiedział szybko Fermour, zanim rozgorzał świeży spór. – Na flaki pana, przyrzeknijmy i prześpijmy się.

      Zgodzili się zrezygnować z przywileju waśni we własnym gronie i zagłębili się powoli w zewnętrzną warstwę poników, prowadzeni przez kapłana, który wyciągnął ogromny pęk kluczy magnetycznych. Po paru jardach doszli do pierwszych drzwi. Zatrzymali się i kapłan zaczął wypróbowywać po kolei klucze na płytkim odcisku zamka.

      Complain tymczasem przebił się trochę dalej i krzyknął do nich po minucie:

      – Są tu wyłamane drzwi! Widocznie przechodziło tędy kiedyś inne plemię. Oszczędzilibyśmy sobie kłopotu, gdybyśmy tu weszli.

      Zbliżyli się do niego, odgarniając trzeszczące łodygi. Drzwi były otwarte tylko na szerokość palca i przypatrywali im się z pewnymi obawami. Każde drzwi stanowiły wyzwanie, bo otwierały drogę do niewiadomego; wszyscy znali opowieści o wyskakującej zza nich śmierci i ten lęk tkwił w nich głęboko od dzieciństwa.