Uwolniona. Tara Westover

dłonie, które są czerwone i pokryte pęcherzami, i już wiem, co zrobił.

      Luke już się nie pali.

      Próbuję sobie wyobrazić moment decyzji. Tato patrzy na pole, które szybko zajmuje się ogniem, spragnione płomieni w tym drgającym od upału powietrzu. Patrzy na syna. Myśli sobie, że jeśli uda mu się zdusić płomienie na wczesnym etapie, to zapobiegnie pożarowi lasu, a może i ocali dom.

      Luke wydaje się przytomny. Jego mózg jeszcze nie przeanalizował tego, co się stało, jeszcze nie czuje bólu. Wyobrażam sobie, że tato myśli: „Bóg upatrzy sobie… Bóg chciał, żeby nie stracił przytomności”.

      Wyobrażam sobie, jak tato się modli na głos, ze wzrokiem zwróconym ku niebu, gdy niesie syna do ciężarówki i sadza go na miejscu kierowcy. Włącza pierwszy bieg i samochód zaczyna się toczyć. Teraz jedzie już ze sporą prędkością, a Luke trzyma rękami kierownicę. Tato wyskakuje z jadącego pojazdu, twardo ląduje na ziemi, a potem biegnie w kierunku pożaru, który zaczyna się rozprzestrzeniać. „Bóg upatrzy sobie”, woła, a potem zdejmuje koszulę i zaczyna zbijać płomienie9.

      Rozdział 8

      Małe ladacznice

      Chciałam uciec ze złomowiska, a był na to tylko jeden sposób – taki, którym posłużyła się Audrey: znalezienie pracy, żeby nie przebywać w domu wtedy, gdy tato zbiera swą ekipę. Problem polegał na tym, że miałam jedenaście lat.

      Wsiadłam na rower i przejechałam półtora kilometra do zakurzonego centrum naszej mieściny. Niewiele tam było, tylko kościół, poczta i stacja benzynowa Papa Jay’s. Poszłam na pocztę. W okienku siedziała starsza pani, która nazywała się Myrna Moyle, a wiedziałam o tym, bo ona i jej mąż Jay (Papa Jay) byli właścicielami stacji benzynowej. Tato powiedział, że to oni stoją za rozporządzeniem o ograniczeniu liczby posiadanych psów do dwóch na rodzinę. Proponowali też inne zarządzenia i teraz co niedziela tato wracał do domu i grzmiał o Myrnie i Jayu Moyle’ach, jak to pochodzą z Monterey czy Seattle, czy kto ich tam wie, i myślą, że mogą narzucić dobrym ludziom z Idaho swój socjalizm rodem z zachodniego wybrzeża.

      1

      Wpisu tego brak w polskim wydaniu Dziennika (przyp. tłum.). (Wszystkie przypisy, o ile nie zaznaczono inaczej, pochodzą od autorki).

      2

      John Dewey, Moje pedagogiczne credo, przeł. Józef Pieter, Wydawnictwo Akademickie „Żak”, Warszawa 2005, s. 23 (przyp. tłum.).

      3

      Oprócz mojej siostry Audrey, która we wczesnym dzieciństwie złamała rękę i nogę. Zabrano ją do lekarza na założenie gipsu.

      4

      Iz 7, 14. Wszystkie cytaty z Biblii pochodzą z: Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Biblia Tysiąclecia, Wydawnictwo Pallottinum, Poznań 2012 (przyp. tłum.).

      5

      Wounded Knee – potok, nad którym w 1890 roku żołnierze amerykańscy dokonali masakry Indian. W 1993 roku doszło do oblężenia miejscowości Waco w Teksasie. Zginęło około osiemdziesięciu członków sekty religijnej (przyp. tłum.).

      6

      Choć wszyscy w mojej rodzinie zgadzają się, że rodzice przez wiele lat nie mieli telefonu, istnieją jednak poważne różnice zdań co do okresu, którego to dotyczy. Pytałam braci, ciotki, wujków i kuzynów, ale nie udało mi się ostatecznie ustalić chronologii, dlatego polegam na własnych wspomnieniach.

      7

      American Farm Bureau Federation – Amerykańskie Zrzeszenie Farmerów (przyp. tłum.).

      8

      Nawiązanie do ofiary Abrahama w Biblii, Księga Rodzaju 22, 8 (przyp. tłum.).

      9

      Odkąd skończyłam opisywać tę historię, rozmawiałam o wypadku z Lukiem. Jego relacja różni się od mojej i Richarda. Luke pamięta to tak: tato zabrał go do domu, podał mu homeopatyk przeciw wstrząsowi, a potem włożył do wanny z zimną wodą, tam go zostawił i poszedł walczyć z ogniem. To nie zgadza się z tym, co zapamiętałam ja i Richard. Ale być może to nas pamięć zawodzi. Może rzeczywiście znalazłam Luke’a samego, w wannie, a nie w trawie. Co dziwne jednak, wszyscy zgadzają się co do tego, że w jakiś sposób Luke w końcu znalazł się na trawniku przed domem z nogą w pojemniku na śmieci.

9

Odkąd skończyłam opisywać tę historię, rozmawiałam o wypadku z Lukiem. Jego relacja różni się od mojej i Richarda. Luke pamięta to tak: tato zabrał go do domu, podał mu homeopatyk przeciw wstrząsowi, a potem włożył do wanny z zimną wodą, tam go zostawił i poszedł walczyć z ogniem. To nie zgadza się z tym, co zapamiętałam ja i Richard. Ale być może to nas pamięć zawodzi. Może rzeczywiście znalazłam Luke’a samego, w wannie, a nie w trawie. Co dziwne jednak, wszyscy zgadzają się co do tego, że w jakiś sposób Luke w końcu znalazł się na trawniku przed domem z nogą w pojemniku na śmieci.