Een Heerschappij Van Koninginnen . Морган Райс

stond een lange tijd met haar rug naar hem toe en bestudeerde de speer. Ze bewonderde het vakmanschap, zoals ze elke dag van haar leven deed. Toen was ze eindelijk klaar om de woorden van haar adviseur aan te horen.

      “Dat mag,” zei ze.

      “Mijn vrouwe,” zei hij, “u heeft de heerser van het Rijk gedood. Het nieuws heeft zich ongetwijfeld al verspreid. Er zullen al legers onderweg zijn naar Volusia. Enorme legers, groter dan we aan kunnen. We moeten ons voorbereiden. Wat is uw strategie?”

      “Strategie?” vroeg Volusia geïrriteerd. Ze keek hem nog steeds niet aan.

      “Hoe wilt u de vrede onderhandelen?” drong hij aan. “Hoe wilt u zich overgeven?”

      Ze draaide zich om en keek hem aan met een koude blik in haar ogen.

      “Er zal geen vrede zijn,” zei ze. “Tot ik hun overgave en hun eed van trouw aan mij accepteer.”

      Hij keek haar aan, angst in zijn ogen.

      “Maar mijn vrouwe, ze zijn met honderd tegen één in de meerderheid,” zei hij. “We kunnen ons nooit tegen hen verdedigen.”

      Ze draaide zich weer om naar de speer, en hij stapte wanhopig naar voren.

      “Mijn Keizerin,” drong hij aan. “U heeft een opmerkelijke overwinning behaald in het toe-eigenen van uw moeders troon. Zij was niet door iedereen geliefd, en u wel. Ze aanbidden u. Geen van hen zal eerlijk tegen u spreken. Maar ik wel. U omgeeft uzelf met mensen die u vertellen wat u wilt horen. Mensen die u vrezen. Maar ik zal u de waarheid vertellen, de realiteit van onze situatie. Het Rijk zal ons omsingelen. En we zullen verpletterd worden. Er zal niets overblijven van ons, van onze stad. U moet actie ondernemen. U moet een wapenstilstand onderhandelen. Betalen wat ze maar willen. Voor ze ons allemaal doden.”

      Volusia glimlachte terwijl ze de speer bestudeerde.

      “Weet je wat ze zeiden over mijn moeder?” vroeg ze.

      Soku stond daar en keek haar botweg aan. Hij schudde zijn hoofd.

      “Ze zeiden dat ze de Uitverkorene was. Ze zeiden dat ze nooit verslagen zou worden. Ze zeiden dat ze nooit zou sterven. Weet je waarom? Omdat in zes eeuwen tijd, niemand deze speer kon optillen. En toen kwam zij, en ze tilde hem met één hand op. En ze gebruikte hem om haar vader te doden en zijn troon in te nemen.”

      Volusia draaide zich naar hem om, en haar ogen lichtten op.

      “Ze zeiden dat de speer slechts één keer gehanteerd kon worden. Door de Uitverkorene. Ze zeiden dat mijn moeder duizend eeuwen zou leven, dat de troon van Volusia voor eeuwig van haar zou zijn. En weet je wat er gebeurde? Ik tilde de speer zelf op—en ik gebruikte hem om mijn moeder te doden.”

      Ze haalde diep adem.

      “Wat zegt dat u, Heer Commandant?”

      Hij keek haar verward aan en schudde zijn hoofd.

      “We kunnen leven in de schaduw van de legendes van anderen,” zei Volusia, “of we kunnen onze eigen legendes creëren.”

      Ze leunde naar voren en keek hem dreigend aan.

      “Als ik het hele Rijk heb vernietigd,” zei ze, “als iedereen in dit universum voor me buigt, als er geen levende ziel meer is die mijn naam niet kent en schreeuwt en huilt, dan zul je weten dat ik de enige en de enige ware leider ben—en dat ik de enige en de enige ware god ben. Ik ben de Uitverkorene. Omdat ik mezelf heb gekozen.”

      HOOFDSTUK TIEN

      Gwendolyn liep door het dorp, vergezeld door haar broers Kendrick en Godfrey en door Sandara, Aberthol, Brandt en Atme. Ze werd gevolgd door honderden van haar mensen terwijl ze werden verwelkomd. Ze werden geleid door Bokbu, de chief, en Gwen liep naast hem, gevuld met dankbaarheid. Zijn mensen hadden hen geaccepteerd, hadden hen een veilige haven geboden, en de chief had dit gedaan op eigen risico, tegen de wil van sommige van mijn mensen in. Hij had hen allemaal gered en hen teruggebracht uit de dood. Gwen wist niet wat ze anders hadden moeten doen. Zonder hen zouden ze nu waarschijnlijk dood op zee zijn.

      Gwen werd ook overspoeld door dankbaarheid voor Sandara, die voor hen bij haar mensen had gepleit, en die zo slim was geweest om hen allemaal hier heen te brengen. Gwen keek om zich heen terwijl de dorpelingen zich om hen heen verzamelden en hen bekeken alsof ze rariteiten waren. Ze voelde zich als een tentoongesteld dier. Gwen zag de kleine, pittoreske kleien huisjes, en ze zag een trots volk, een natie van krijgers met vriendelijke ogen. Ze hadden duidelijk nog nooit mensen als Gwen en haar volk gezien. En hoewel ze nieuwsgierig waren, waren ze ook gereserveerd. Gwen kon het hen niet kwalijk nemen. Een leven van slavernij had hen voorzichtig gemaakt.

      Gwen merkte op dat er overal vreugdevuren werden aangestoken.

      “Waarom al die vuren?” vroeg ze.

      “U arriveert op een veelbelovende dag,” zei Bokbu. “Het is ons festival van de doden. Een heilige nacht voor ons, die slechts één keer in een zonnecyclus plaats vindt. We steken vuren aan om de goden van de dood te eren, en men zegt dat de goden ons deze nacht zullen bezoeken en ons zullen vertellen wat er gaat komen.”

      “Men zegt ook dat onze redder op deze zag zal arriveren,” viel iemand bij.

      Gwendolyn keek op en zag een oudere man van een jaar of zeventig, lang, dun, met sombere ogen, naar hen toe lopen. Hij droeg een lange gele staf en had een gele mantel aan.

      “Mag ik u voorstellen aan Kalo,” zei Bokbu. “Ons orakel.”

      Gwen knikte, en hij knikte uitdrukkingsloos terug.

      “Uw dorp is schitterend,” merkte Gwen op. “Ik kan hier de familieliefde zien.”