Przybądź Duchu Święty!. Ks. Dolindo Ruotolo

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

      Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

      1

      Zgodnie z aktualnym Kodeksem Prawa Kanonicznego (1983) „Katolicy, którzy nie przyjęli jeszcze sakramentu bierzmowania, powinni go przyjąć przed zawarciem małżeństwa, gdy jest to możliwe bez poważnej niedogodności” (Kan. 1065 §1). A zatem jedynie poważna niedogodność może usprawiedliwić brak przyjęcia sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej przed zawarciem małżeństwa. To od proboszcza będzie zależała ocena obiektywnej powagi ewentualnej niedogodności.

      Rzeczywiście, jak słusznie zauważa ks. Dolindo, sakrament bierzmowania wyposaża duszę w dary nadprzyrodzone, których ona potrzebuje, aby w świętości przeżywać zobowiązania własnego stanu życia chrześcijańskiego (przyp. red.).

      2

      Dziś nazywa się go częściej sakramentem namaszczenia chorych. Por. Sacrosanctum concilium, nr 73: AAS 56 (1964), str. 118–119; CJC §§ 998–1007 (przyp. red.).

      3

      Żal niedoskonały to ból wywołany własnymi grzechami, powstały z powodu nadprzyrodzonego, na przykład przez szpetotę grzechu lub strach przed piekłem itd., lecz nie bezpośrednio z powodu bólu, że obraziło się Boga. To ból mniej szlachetny i doskonały, ponieważ powstały nie z miłości i przyjaźni z Bogiem, lecz ze strachu; jednakże złączony z Sakramentem jest wystarczający do zmazania grzechu duszy (przyp. red.).

      4

      Por. Paweł VI, Konstytucja Apostolska Sacram unctionem infirmorum (30 listopada 1972), w której na temat tego, co dotyczy przede wszystkim rzeczywistości i efektu sakramentu, cytuje Sobór Trydencki: „Tą rzeczywistością jest łaska Ducha Świętego. Namaszczenie Nim usuwa winy, jeśli są jeszcze do odpokutowania, oraz pozostałości grzechu. Przynosi pociechę duszy i umacnia chorego, wzbudzając w nim wielką ufność w Boże miłosierdzie. Dzięki temu chory łatwiej znosi dolegliwości choroby i skuteczniej opiera się pokusom szatana. Jeśli to jest przydatne do zbawienia duszy, niekiedy również odzyskuje zdrowie ”; zaś Katechizm Kościoła Katolickiego twierdzi: „Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące: – zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła; – umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości; – przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty; – powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu; – przygotowanie na przejście do życia wiecznego ” (nr 1532; przyp. red.).

      5

      uświęcająca (przyp. wyd.).

      6

      „Zwyczajnym szafarzem chrztu jest biskup, prezbiter, a w Kościele łacińskim także diakon (por. Kodeks Prawa Kanonicznego, 861, 1; Corpus Canonum Ecclesiarum Orientalium, 677, 1). W przypadku konieczności ktokolwiek, nawet osoba nieochrzczona, jeśli posiada właściwą intencję, może udzielić chrztu, używając chrzcielnej formuły trynitarnej. Właściwa intencja to pragnienie wykonania tego, co Kościół czyni podczas chrztu. Kościół motywuje tę możliwość powszechną wolą zbawczą Boga (por. 1 Tm 2, 4) oraz koniecznością przyjęcia chrztu do zbawienia (por. Mk 16, 16; Sobór we Florencji: Denz.-Schönm., 1315; Mikołaj I, List Ad consulta vestra, ibid., 646; Kodeks Prawa Kanonicznego, 861, 2)”, (Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 1256). „W razie konieczności każda osoba może udzielić chrztu, pod warunkiem że ma intencję uczynienia tego, co czyni Kościół, i poleje wodą głowę kandydata, mówiąc: «Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego »” (Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 1284; przyp. red.).

      7

      „Uroczystym” jest nazywany chrzest udzielany według wszystkich rytów oraz przepisów zawartych w obecnym rytuale; „nieuroczystym” lub „prywatnym” w każdej innej okoliczności (Rituale Romanum, 3; przyp. red.).

      8

      „Zwyczajnym szafarzem sakramentu bierzmowania jest biskup. Ważnie udziela tego sakramentu również prezbiter posiadający taką władzę na podstawie powszechnego prawa lub szczególnego udzielenia ze strony kompetentnej władzy” (Kodeks Prawa Kanonicznego, nr 882; por. Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 1313). „Jeśli jakiś chrześcijanin znajduje się w niebezpieczeństwie śmierci, każdy kapłan może udzielić mu bierzmowania. Kościół chce bowiem, by żadne z jego dzieci, nawet najmniejsze, nie odchodziło z tego świata nie ubogacone Duchem Świętym i darem pełni Chrystusa” (Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 1314; przyp. red.).

1

Zgodnie z aktualnym Kodeksem Prawa Kanonicznego (1983) „Katolicy, którzy nie przyjęli jeszcze sakramentu bierzmowania, powinni go przyjąć przed zawarciem małżeństwa, gdy jest to możliwe bez poważnej niedogodności” (Kan. 1065 §1). A zatem jedynie poważna niedogodność może usprawiedliwić brak przyjęcia sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej przed zawarciem małżeństwa. To od proboszcza będzie zależała ocena obiektywnej powagi ewentualnej niedogodności.

Rzeczywiście, jak słusznie zauważa ks. Dolindo, sakrament bierzmowania wyposaża duszę w dary nadprzyrodzone, których ona potrzebuje, aby w świętości przeżywać zobowiązania własnego stanu życia chrześcijańskiego (przyp. red.).

2

Dziś nazywa się go częściej sakramentem namaszczenia chorych. Por. Sacrosanctum concilium, nr 73: AAS 56 (1964), str. 118–119; CJC §§ 998–1007 (przyp. red.).

3

Żal niedoskonały to ból wywołany własnymi grzechami, powstały z powodu nadprzyrodzonego, na przykład przez szpetotę grzechu lub strach przed piekłem itd., lecz nie bezpośrednio z powodu bólu, że obraziło się Boga. To ból mniej szlachetny i doskonały, ponieważ powstały nie z miłości i przyjaźni z Bogiem, lecz ze strachu; jednakże złączony z Sakramentem jest wystarczający do zmazania grzechu duszy (przyp. red.).

4

Por. Paweł VI, Konstytucja Apostolska Sacram unctionem infirmorum (30 listopada 1972), w której na temat tego, co dotyczy przede wszystkim rzeczywistości i efektu sakramentu, cytuje Sobór Trydencki: „Tą rzeczywistością jest łaska Ducha Świętego. Namaszczenie Nim usuwa winy, jeśli są jeszcze do odpokutowania, oraz pozostałości grzechu. Przynosi pociechę duszy i umacnia chorego, wzbudzając w nim wielką ufność w Boże miłosierdzie. Dzięki temu chory łatwiej znosi dolegliwości choroby i skuteczniej opiera się pokusom szatana. Jeśli to jest przydatne do zbawienia duszy, niekiedy również odzyskuje zdrowie ”; zaś Katechizm Kościoła Katolickiego twierdzi: „Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące: – zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła; –