Zwodniczy punkt. Дэн Браун

że ten kamyk jest wielkości domu. – Podniósł próbkę nad głowę. – Dobra… jest w kosmosie… leci przez nasz Układ Słoneczny… schłodzony do minus stu stopni Celsjusza.

      Tolland zaśmiał się pod nosem. Najwyraźniej już widział odtworzone przez Corky’ego przybycie meteorytu na Wyspę Elles-mere’a.

      Corky zaczął opuszczać próbkę.

      – Nasz meteor leci w kierunku Ziemi… ściąga go nasza grawitacja… przyspiesza… przyspiesza…

      Rachel patrzyła, jak Corky zwiększa prędkość lotu próbki, naśladując przyspieszenie nadawane przez grawitację.

      – Teraz pędzi naprawdę szybko! – krzyczał Corky. – Ponad piętnaście kilometrów na sekundę, niemal sześćdziesiąt tysięcy kilometrów na godzinę! Sto trzydzieści pięć kilometrów nad powierzchnią Ziemi wchodzi w atmosferę i podlega działaniu sił tarcia. – Mocno potrząsał próbką, opuszczając ją w kierunku lodu. – Na wysokości stu kilometrów zaczyna się żarzyć! Gęstość atmosfery wzrasta, tarcie jest niewiarygodne. Powietrze wokół meteoroidu rozjarza się, gdy ciepło topi powierzchnię. – Corky wzbogacił narrację o efekty dźwiękowe, sycząc i skwiercząc. – Mija wysokość osiemdziesięciu kilometrów, powierzchnia nagrzewa się do ponad tysiąca ośmiuset stopni Celsjusza!

      Rachel patrzyła z niedowierzaniem, jak wybrany przez prezydenta, wyróżniony medalem astrofizyk jeszcze mocniej potrząsa meteorytem, radośnie posykując i parskając.

      – Sześćdziesiąt kilometrów! – krzyknął. – Nasz meteoroid zderza się z murem atmosferycznym. Powietrze jest zbyt gęste! Gwałtownie o trzysta razy zmniejsza prędkość. – Corky zapiszczał jak hamujący samochód i dramatycznie spowolnił opadanie. – Meteor błyskawicznie stygnie i przestaje się żarzyć. Tracimy go z oczu. Powierzchnia twardnieje, płynny materiał zastyga w skorupę obtopieniową.

      Rachel usłyszała jęk Tollanda, gdy Corky ukląkł na lodzie, żeby wykonać coup de grâce – zderzenie z powierzchnią Ziemi.

      – Teraz nasz wielki meteoryt mknie przez dolną warstwę atmosfery… – Klęcząc, Corky opuszczał skałę ukosem. – Leci w stronę Oceanu Arktycznego… schodzi pod niewielkim kątem… opada… wygląda na to, że przeskoczy nad oceanem… opada… i… – Dotknął próbką lodu. – BUM!

      Rachel podskoczyła.

      – Zderzenie jest katastrofalne! Meteoryt eksploduje. Oderwane fragmenty koziołkują nad wodą. – Corky w zwolnionym tempie obracał próbkę, przenosząc ją nad niewidzialnym oceanem w kierunku stóp Rachel. – Jeden kawałek szybuje ku Wyspie Elles-mere’a… – Przysunął próbkę do jej nogi. – Przemyka nad oceanem, spada na ląd… – Przetoczył próbkę po czubku buta i wturlał na podbicie, blisko kostki. – Wreszcie spoczywa wysoko na Lodowcu Milne’a, gdzie szybko przykrywa go śnieg i lód, chroniąc przed erozją.

      Rachel zaśmiała się z uznaniem.

      – Doktorze Marlinson, wyjaśnienie było nadzwyczaj…

      – Obrazowe? – podsunął Corky.

      Uśmiechnęła się.

      – Można tak powiedzieć.

      Corky podał jej próbkę.

      – Proszę spojrzeć na przekrój.

      Rachel przez chwilę przyglądała się wnętrzu skały, nie widząc niczego niezwykłego.

      – Nachyl w stronę światła – podpowiedział Tolland ciepłym, życzliwym głosem. – I przyjrzyj się z bliska.

      Rachel podniosła skałę do oczu i nachyliła ją w stronę jaskrawych halogenów płonących pod sklepieniem. Zobaczyła tuziny maleńkich metalicznych kuleczek. Miały około milimetra średnicy i lśniły jak kropelki rtęci.

      – Te małe bąbelki zwane są chondrami – wyjaśnił Corky. – Występują wyłącznie w meteorytach.

      Rachel zmrużyła oczy, patrząc na kuleczki.

      – Zgadza się, nigdy nie widziałam czegoś podobnego w ziemskich skałach.

      – I pani nie zobaczy! – oświadczył Corky. – Te struktury geologiczne po prostu nie występują na Ziemi. Niektóre są wyjątkowo stare, być może zbudowane z pierwotnej materii kosmicznej. Inne są znacznie młodsze, jak te w pani ręku. Chondry w tym meteorycie mają tylko około stu dziewięćdziesięciu milionów lat.

      – Tylko?

      – Jasne! W kategoriach geologicznych powstały zaledwie wczoraj. Ale rzecz w tym, że obecność chondr jednoznacznie świadczy o tym, iż mamy do czynienia z meteorytem.

      – W porządku, rozumiem. Chondry przesądzają sprawę.

      – Na koniec – Corky westchnął – jeśli nie przekonała pani skorupa obtopieniowa i chondry, my, astronomowie, mamy prosty sposób na potwierdzenie pochodzenia próbki.

      – Mianowicie?

      Corky nonszalancko wzruszył ramionami.

      – Używamy petrograficznego mikroskopu polaryzacyjnego, spektrometru rentgenofluorescencyjnego, analizatora aktywacji neutronowej albo spektrometru do zmierzenia proporcji ferromagnetyków.

      Tolland jęknął.

      – Teraz się popisuje. Chodzi mu po prostu o analizę składu chemicznego.

      – Hej, gwiazdorze! Naukę zostaw naukowcom! – parsknął Corky. Do Rachel zaś powiedział: – Skały ziemskie charakteryzują się albo bardzo wysoką, albo bardzo niską zawartością mineralnego niklu. W meteorytach mamy wartości pośrednie. Tym samym, jeśli procentowy udział niklu mieści się w średnim przedziale, to analizowana próbka jest meteorytem, bez cienia wątpliwości.

      Rachel zaczęła się irytować.

      – W porządku, panowie, skorupa obtopieniowa, chondry i średnia zawartość niklu świadczą o pozaziemskim pochodzeniu próbki. Rozumiem. – Położyła meteoryt na stole. –Ale co ztego? I coja tu robię?

      Corky westchnął uroczyście.

      – Chce pani zobaczyć próbkę meteorytu, który NASA znalazła w lodzie pod nami?

      Błagam, zanim tu umrę.

      Tym razem Corky sięgnął do kieszeni na piersi i wyjął niewielką kamienną tarczkę. Plasterek skały wielkości płyty CD miał nieco ponad centymetr grubości i pod względem budowy przypominał kamienny meteoryt, który przed chwilą oglądała.

      – To fragment próbki rdzeniowej, którą wywierciliśmy wczoraj. – Corky podał jej dysk.

      Zdecydowanie nie robił piorunującego wrażenia. Pomarańczowo-biała, ciężka skała, z jednej strony obtopiona i czarna. Najwyraźniej próbka pochodziła z powłoki meteorytu.

      – Widzę skorupę obtopieniową – powiedziała Rachel.

      Corky pokiwał głową.

      – Tak, próbka została pobrana z zewnętrznej warstwy, dlatego jest trochę obtopiona.

      Rachel przechyliła dysk do światła i zauważyła maleńkie metaliczne kuleczki.

      – Widzę też chondry.

      – Dobrze – pochwalił Corky głosem drżącym z podniecenia. – I mogę pani zdradzić, że badanie pod petrograficznym mikroskopem polaryzacyjnym wykazało średnią zawartość niklu, zupełnie inną niż w skałach ziemskich. Gratulacje, dowiodła pani, że skała, którą trzyma pani w dłoni, pochodzi z kosmosu.

      Rachel podniosła głowę, skonsternowana.

      – Doktorze