Konrad Wallenrod. Adam Mickiewicz

Konrad!... Przebóg, spełnione wyroki!

      Ty masz być mistrzem, abyś ich zabijał!...

      Czyż nie poznają?... Ukrywasz daremnie...

      Chociażbyś jak wąż inne przybrał ciało:

      Jeszcze by w twojej duszy pozostało

      Wiele dawnego — wszak zostało we mnie!

      Chociażbyś wrócił po twoim pogrzebie,

      Jeszcze Krzyżacy poznaliby ciebie...»

      Słucha rycerstwo: to głos pustelnicy!

      Spojrzą na kratę: zda się pochylona,

      Zda się ku ziemi wyciągać ramiona —

      Do kogóż?... Pusto w całej okolicy.

      Z daleka tylko jakiś blask uderza,

      Na kształt płomyka stalowej przyłbicy,

      I cień na ziemi... czy to płaszcz rycerza?

      Już znikło... Pewnie złudzenie źrenicy,

      Pewnie jutrzenki błysnął wzrok rumiany,

      Po ziemi ranne przemknęły tumany.

      «Bracia! — rzekł Halban — dziękujmy niebiosom,

      Pewnie wyroki niebios nas przywiodły:

      Ufajmy wieszczym pustelnicy głosom.

      Czy słyszeliście? Wieszczba o Konradzie:

      Konrad dzielnego imię Wallenroda!

      Stójmy, brat bratu niechaj rękę poda;

      Słowo rycerskie: na jutrzejszej radzie,

      On mistrzem naszym!...»«Zgoda — krzykną — zgoda!»

      I poszli krzycząc. Długo po dolinie

      Odgłos tryumfu i radości bije:

      «Konrad niech żyje, wielki mistrz niech żyje!

      Niech żyje Zakon, niech pogaństwo zginie!»

      Halban pozostał mocno zamyślony;

      Na wołających okiem wzgardy rzucił,

      Spojrzał ku wieży i cichymi tony

      Taką piosenkę odchodząc zanucił.

      Pieśń

      Wilija, naszych strumieni rodzica,

      Dno ma złociste i niebieskie lica:

      Piękna Litwinka, co jej czerpa wody,

      Czystsze ma serce, śliczniejsze jagody.

      Wilija w miłej kowieńskiej dolinie,

      Śród tulipanów i narcyzów płynie:

      U nóg Litwinki kwiat naszych młodzianów,

      Od róż kraśniejszy i od tulipanów.

      Wilija gardzi doliny kwiatami,

      Bo szuka Niemna, swego oblubieńca:

      Litwince nudno między Litwinami,

      Bo ukochała cudzego młodzieńca.

      Niemen w gwałtowne pochwyci ramiona,

      Niesie na skały i dzikie przestworza,

      Tuli kochankę do zimnego łona,

      I giną razem w głębokościach morza...

      I ciebie równie przychodzień oddali

      Z ojczystych dolin, o Litwinko biedna!

      I ty utoniesz w zapomnienia fali,

      Ale smutniejsza, ale sama jedna...

      Serce i potok ostrzegać daremnie!

      Dziewica kocha i Wilija bieży:

      Wilija znikła w ukochanym Niemnie,

      Dziewica płacze w pustelniczej wieży...