Królewsko obdarowany. Emma Chase

twarzy księcia Henry’ego widać wesołość, gdy oboje czekają na moją odpowiedź, ponieważ mężczyzna lubi sprawiać kłopoty, a kiedy to robi, przykłada się do tego. Nabroi, po czym patrzy, co z tego wyniknie.

      – No weź, Logan – jęczy błagalnie Ellie.

      Henry obejmuje ją z drwiącym uśmiechem.

      – Tak, no weź, Logan.

      Gnojek.

***

      Dwie godziny później Ellie Hammond, młodsza siostra księżnej Fairstone, i przyszły król Wessco stoją na scenie, śpiewając karaoke w barze Jurny Kozioł. Razem. Kołyszą się przy piosence I Wanna Be Sedated zespołu Ramones.

      Pieprzeni arystokraci.

      Dzięki Bogu Evan Macalister, właściciel Kozła, zdołał utrzymać z dala prasę. Kiedy piosenka się kończy, para wokalistów wraca do baru, wychwalana przez wznoszących okrzyki kumpli Henry’ego. Wysoka brunetka o ponętnych kształtach, która przez cały wieczór nie opuszcza księcia, szepcze mu coś do ucha.

      Pilnuję spożywanego przez Ellie alkoholu – trzy kieliszki martini na weselu i cztery whisky w barze. Właśnie wychyla piąty kieliszek, jakby to była woda.

      – Jesteś jak Wiking! – zachęca ją Henry.

      – Za Wikingów! – wykrzykuje dziewczyna.

      Kiedy książę sygnalizuje barmanowi, by polał jeszcze jeden, przepycham się przez tłum.

      – Dosyć wypiła – mówię mu cicho.

      – Nic jej nie jest. – Macha lekceważąco ręką.

      – To dziewczyna – nalegam.

      Ellie szturcha mnie w ramię palcem i bełkocze:

      – Hej! Obrażę się. Jestem już osobą dorosłą. Jestem dojrzała. Doj… rza… ła. – Przechyla głowę, sapiąc. – O Boże, właśnie sobie uświadomiłam, że jestem dojrzała jak jabłko przed zerwaniem! Ale to dziwne.

      Patrzę na księcia Henry’ego, unosząc brwi.

      – Jak mówiłem… ma dosyć.

      Mężczyzna opiera się o bar i wyciąga przed nosem dziewczyny dwa palce.

      – Ile ich widzisz, Ellie?

      Młoda mruży oczy, wierci się, aż chwyta Henry’ego za rękę, by ją przytrzymać.

      – Cztery.

      – Genialna odpowiedź!

      – Prawidłowa? – pyta z nadzieją.

      – Nie, ale gdyby była prawidłowa, naprawdę bym się zmartwił. – Uderza dłonią w blat. – Następna kolejka!

      W tej samej chwili Ellie zsuwa się ze stołka. Ledwie udaje mi się ją złapać. Piorunuję Henry’ego wzrokiem.

      – Mmm… może wyczerpaliśmy dzisiejszy limit. – Kładzie rękę na ramieniu dziewczyny, unosząc głowę, gdy mówi: – Ważne jest, by móc wyjść z baru o własnych siłach. Godność i takie tam.

      Ellie obraca głowę, aż opiera ją o moje ramię, a jej oddech owiewa mi szyję.

      – Nyc mi ne est.

***

      W pałacu panuje cisza, gdy cała trójka – Ellie, Henry i towarzyszka księcia – zatacza się w kierunku apartamentu dziewczyny, chichocząc przy tym i szepcząc. Otwieram przed nimi drzwi i za chwilę wszyscy opadają na fotele i sofę w salonie. Henry przygląda się Ellie, jego spojrzenie wydaje się trzeźwiejsze, niż było w barze.

      – Kto chce pograć w karty? – pyta, sprawdzając kieszenie. – Mam tu gdzieś talię.

      Brunetka wydyma z niezadowolenia usta.

      – Jestem zmęczona, Henry.

      Wygląda na to, że może nie zaciągnąć jej do łóżka.

      Henry wskazuje na Ellie.

      – Nie mogę jej zostawić. Może umrzeć we śnie jak Janis Joplin. Nicholas naprawdę by mnie zabił, a ja nie miałbym wyjścia, musiałbym mu na to pozwolić.

      Ellie kręci żałośnie głową.

      – Janis Joplin… co za głos. – I zaczyna płakać. – To takie smutne. – Zakrywa twarz i szlocha. – Tak bardzo kochała Bobby’ego McGee!

      Cholera.

      Kiedy skończę z Henrym, Nicholas nie będzie miał kogo zabić.

      Aby powstrzymać się jednak od popełnienia przestępstwa, proponuję:

      – Ja jej popilnuję, Wasza Książęca Mość. I tak mam nocną zmianę, a książę Nicholas wyraził życzenie, bym dopilnował Ellie.

      Spogląda na mnie, po czym wraca wzrokiem do dziewczyny.

      – No nie wiem…

      Ellie przestała już płakać i unosi głowę, po czym zatacza się w moją stronę i chwyta mnie za rękę. Wzdycha do niej, obwąchuje ją, praktycznie się o nią ociera.

      – Możesz zostawić mnie z Loganem, Henry. To mój bohater.

      Książę podejrzliwie przechyla głowę na bok.

      – Naprawdę?

      – Bez wątpienia. – Wzdycha, głaszcząc moją rękę. – Mój piękny, wkurzony anioł stróż.

      Jezu Chryste.

      Jasnowłosy książę patrzy mi w oczy, oceniając moją wartość w sposób, w jaki robią to mężczyźni. Nie odwracam spojrzenia, nie mrugam. Po chwili Henry kiwa głową, uderza dłonią o oparcie sofy i się podnosi.