Przystanek w Madrycie. Ким Лоренс

wiesz? – rzucił pozornie bez związku.

      Megan wystawiła głowę przez okno i zaczęła głęboko oddychać.

      – Widocznie nie działa – warknęła. Przydałby jej się teraz co najmniej zimny prysznic.

      Nie pojmowała, dlaczego w obecności Emilia odczuwa tak wielkie podniecenie. Krew płonęła w jej żyłach, a jednocześnie rosła niechęć do niego.

      Emilio wrzucił bieg i jego stalowy potwór śmignął naprzód, zwinnie wyprzedzając inne samochody.

      – Mądrzy ludzie powiadają: „Nigdy nie mów nigdy” – rzekł pouczająco Emilio, zerkając na falującą pierś Megan. – Całując cię, odniosłem wrażenie, że jest ci przyjemnie.

      – To nie był wcale pocałunek. – Megan wpatrywała się w ulicę za szybą. – Raczej zwykły odruch. – W jej głosie słychać było irytację.

      – Ach tak… W takim razie masz najlepsze odruchy ze wszystkich kobiet, jakie dane mi było poznać.

      Bez słowa cofnęła rozczochraną głowę do wnętrza samochodu i oznajmiła ze złością, że powinna była powiedzieć Rosannie, jak się sprawy mają; nie znosi Emilia, czuje do niego antypatię!

      Tak jak się spodziewała, przyjął jej wyznanie wybuchem śmiechu. Zerknęła na jego patrycjuszowski profil. Emilio był szczerze rozbawiony. Zacisnęła dłonie na kolanach.

      – Czy naprawdę tak trudno ci uwierzyć, że cię nie znoszę? – spytała z rozdrażnieniem.

      – Mam absolutną pewność tylko co do tego, że nie jestem ci obojętny. Ty mi zresztą też nie. – Nie dając jej czasu na zastanowienie się nad tym komunikatem, dodał: – Ciekaw jestem, dlaczego uważasz, że nie sposób uwierzyć, że jesteśmy kochankami?

      – Ponieważ mam mózg i widzę, że nie wyglądam jak lalka Barbie – odparła z irytacją.

      – Oj, nieładnie, Megan! Nie powinnaś oceniać ludzi po wyglądzie – napomniał ją łagodnie.

      – Masz rację, to ja jestem osobą powierzchowną – odgryzła się.

      Zęby Emilia błysnęły w szerokim uśmiechu. Megan była boleśnie świadoma, że ich relacja w szybkim tempie staje się zbyt poufała. Niepotrzebna jej była wiedza o tym, że Emilio ma do siebie zdrowy dystans, utrudniało jej to bowiem odczuwanie do niego niechęci. Musiała jak najszybciej uciec z tego samochodu, bo w przeciwnym razie zacznie go lubić. Po co tu w ogóle wsiadała?!

      Głos wewnętrzny podpowiedział usłużnie, że to chyba żadna tajemnica, ale ignorując go, oznajmiła:

      – Wiesz co, możesz mnie podrzucić pod pierwszy hotel, jaki nawinie się po drodze. – Jeśli tego nie zrobi, pozostanie jej wyskoczyć z pędzącego auta, co byłoby nie mniej bolesne niż ta niewygodna rozmowa.

      – Najpierw powinnaś chyba coś zjeść – zaprotestował.

      – Niekoniecznie. Jadłam obfite śniadanie – skłamała. – A przecież nie pora jeszcze na lunch. – Spojrzała na zegarek: wpół do dziesiątej. Wydawało jej się, że tkwi w samochodzie Emilia już od wielu godzin.

      – Jak widzę, lubisz szalenie skrupulatnie pilnować właściwego czasu – zauważył, marszcząc czoło.

      – A ty za to masz go w nadmiarze. Nie znam biznesmenów wartych miliardy, którzy mają czas na leniwe pogawędki przy kawie – odparowała sucho.

      – Dużo pracuję, ale nie mam stałych godzin.

      – Moje gratulacje, ale nadal nie jestem głodna.

      – Niczego nie osiągniesz, gryząc palce i czekając na godzinę odlotu do Londynu. Skoro już tu utknęłaś, powinnaś wykorzystać okazję. Madryt to piękne miasto, choć może jestem stronniczy – przyznał, wzruszając ramionami. – Czy ciekawi cię architektura, historia…?

      – Chcesz być moim przewodnikiem? – spytała, ciekawa, kiedy wreszcie Emilio odkryje, że ma dziś mnóstwo ważnych spotkań.

      Emilio Rios mógł jej postawić śniadanie, zwłaszcza że obiecał jej ojcu się nią zająć, ale całodzienna bieganina po mieście z pewnością nie leżała w jego zamiarach.

      – Czemu nie?

      – Przecież żartowałam! – wykrzyknęła ze szczerym przerażeniem. Chcąc złagodzić wypowiedź, dodała tonem wyjaśnienia: – Zresztą jak zajrzę do poczty, z pewnością znajdę mejl od ojca, który już zdążył wymyślić dla mnie jakąś pilną pracę.

      – W takim razie nie otwieraj komputera – zaproponował.

      Porażona tą bezbłędną logiką Megan wpatrywała się w niego jak w przybysza z obcej planety.

      – Ty jesteś swoim szefem, ale ja nie. Ojciec nie toleruje lenistwa – oznajmiła rzeczowo.

      Na jego twarzy pojawił się wyraz rozbawienia.

      – Jako córka szefa masz chyba szczególne przywileje – zauważył.

      – Przeciwnie, córka szefa musi na każdym kroku udowadniać, że umie coś więcej niż tylko malować paznokcie. – Spojrzała na niego z nagłą podejrzliwością. – Czy ty mnie próbujesz zdenerwować?

      – Owszem, bo złość dodaje ci uroku – odrzekł niespeszony, opuszczając wzrok na jej falujący biust. – A teraz poważnie, ojciec nie zwolni cię chyba wyłącznie dlatego, żeby dowieść swych egalitarnych przekonań, prawda?

      – Jeśli przesadzę, to jak go znam, nie będzie się długo wahał. Ale pewnie do tego nie dojdzie – bąknęła. – Pracując dla niego, pozwalam mu do pewnego stopnia sprawować kontrolę nad moim życiem.

      Zapadło milczenie; oboje zdawali się zastanawiać nad tym stwierdzeniem, o którym Megan ostatnio myślała coraz częściej.

      – Zatem gdyby ojciec wyrzucił cię z pracy, to straciłby nad tobą tę władzę? – spytał wreszcie Emilio.

      – No tak. – Pokiwała głową, zgadzając się z tym podsumowaniem. Zerknęła na niego i nagle uświadomiła sobie, z kim gawędzi na tak poufne tematy.

      Mimo woli skrzywiła się. Niechybnie musiała postradać zmysły. Jak dotąd nikomu nie wyjawiła swych nie do końca przemyślanych planów, nawet najlepszej przyjaciółce.

      – A może zmienimy temat – zaproponowała jadowitym tonem, rumieniąc się jak piwonia. – Chyba dość już się dowiedziałeś o mojej zaburzonej relacji z ojcem?

      Emilio wiedział o jej rodzinie znacznie więcej, niż Megan się spodziewała. Zacisnął szczęki na wspomnienie rozmowy ze swym przyjacielem Philipem, o której z gniewem rozmyślał, od kiedy się pożegnali.