Legendy o Chrystusie. Selma Lagerlof

się oczy jego, i ujrzał, czego dotąd nie mógł widzieć, i usłyszał, czego nie mógł słyszeć dotąd.

      Ujrzał dokoła siebie roje skrzydlatych aniołków, pełną ich była grota, w której promieniało światło, a wszystkie grały na srebrzystych lutniach i śpiewały cudną pieśń o Zbawicielu, który narodził się właśnie tej nocy, ażeby zbawić ludzi.

      Wtedy zrozumiał wszystko: dobroć zwierząt i rzeczy martwych, radość wszelkiego stworzenia na świecie.

      Jakież cuda oglądał teraz! Nietylko grota pełna była blasku, słodkiego śpiewu i jasnych postaci aniołów, ale widział ich wszędzie: w powietrzu, na górze; jedne śpiewały, płynąc, jak stada obłoków, wysoko na błękicie; inne przesuwały się tłumem po ziemi, z lutniami w ręku, o skrzydłach srebrzystych; inne, przechodząc drogą, stawały przed i grotą i zaglądały do niej, aby spojrzeć na dziecinę.

      Radość i szczęście jaśniały nad ziemią, wkoło brzmiał śpiew i granie, a pasterz widział i słyszał i to wszystko wśród ciemnej, chłodnej nocy, w której przedtem nic dojrzeć nie mógł.

      Wtedy padł na kolana i w gorących słowach dziękował Bogu za to, że przejrzał, że zobaczył.

      Westchnęła babcia i dodała jeszcze:

      I my moglibyśmy zobaczyć to wszystko, co ujrzał pasterz, kiedy w sercu jego odezwała się miłość ku Narodzonemu – i dziś tłumy aniołów płyną po niebie i ziemi, śpiewając chwałę Bożą – trzeba tylko, byśmy przejrzeli…

      A po chwili, jak zwykle, położyła mi rękę na głowie.

      – Pamiętaj, że to prawda, jak mnie tu widzisz, a ja ciebie – rzekła. – Wiele jest rzeczy, których nie widzimy – i nie pomogą nam świece i lampki, nie pomoże księżyc, ani samo słońce, jeżeli oczy nasze nie przejrzały – jeżeli nie mamy wzroku, który widzi Boga i chwałę Jego, jaśniejącą dokoła nas, wszędzie.

      DZIECIĘ Z BETLEEM

      Przed bramą miejską w Betleem rzymski żołnierz stał na warcie. Miał na sobie żelazny pancerz" na głowie hełm błyszczący, u boku miecz, a w ręku długą włócznię. Możnaby myśleć, iż jest wykuty z żelaza, tak stał prosto, nie poruszając się z miejsca. Ludzie wchodzili do miasta i wychodzili przez bramę, ubodzy chronili się przed upałem pod cieniem jej sklepienia, przekupnie wina i owoców ustawiali tu swoje kosze i naczynia – ale żelazny i żołnierz nie zwracał na nich najmniejszej uwagi, nie raczył na nich spojrzeć.

      Cóż go obchodzić mogli tacy ludzie: handlarze wina, oliwy, żebracy? jego, rzymskiego żołnierza, który znał i rozumiał tylko wojnę, szanował tylko wojowników, a innych ludzi uważał za i niegodnych nawet spojrzenia.