Trawers. Remigiusz Mróz

o niej mówił.

      A z pewnością nie Forst. W jego przypadku byłoby to zupełnie bezcelowe. Stał się na tyle rozpoznawalny, że nie zdążyłby dobiec do Wisły, a pojawiłyby się wokół kamery stacji telewizyjnych. Inna sprawa, że po prostu nie wiedział, jak uciec z kilkunastoosobowej celi.

      Przeludnienie polskich więzień stanowiło prawdziwy atut systemu penitencjarnego. W Delfinie z trudem dogadał się z jednym współosadzonym. Tutaj nie wyobrażał sobie, by wszyscy zgodzili się na podjęcie próby.

      – Załatwiłeś, co chciałeś? – burknął klawisz, prowadząc go do celi.

      – Jeszcze nie.

      – A co planujesz?

      – Tego też jeszcze nie wiem.

      – Lepiej, żeby to było dobre.

      Forst spojrzał na strażnika.

      – Czekają na ciebie na wolności.

      – Co takiego?

      Klawisz wywrócił oczami, jakby nie dowierzał, że naprawdę musi mu cokolwiek tłumaczyć.

      – W NSI dziś rano mówili, że przydałby się komisarz Forst. Chyba raczej sobie kpili, ale kto ich tam wie…

      – O czym ty mówisz?

      – O Bestii. Wróciła, nie wiedziałeś?

      Wiktor poczuł, jak zasycha mu w gardle. Zaraz potem pojawiło się uczucie swędzenia we wszystkich miejscach, gdzie ostatnio wbijał igłę. Zatrzymał się w pół kroku, a strażnik natychmiast zamarł i sięgnął po pałkę. Można było z nimi porozmawiać, niektórzy robili to nawet na przyjacielskiej stopie, ale kiedy tylko zdarzało się coś, co wykraczało poza normę, cała uprzejma fasada nagle znikała. Klawisz zgromił go wzrokiem, a potem wskazał w stronę celi.

      – Ruszaj się.

      Forst skinął głową i wykonał polecenie.

      – Nic… nic nie wiedziałem – podjął. – Pojawiła się kolejna ofiara?

      – Ta, znaleźli ją dziś w nocy.

      – Gdzie?

      – Na jakiejś polanie. Po drodze na Czerwone Wierchy.

      – Na jakiej wysokości?

      – A to ma znaczenie? – odbąknął strażnik. – Zresztą co ja jestem, informacja kryminalna? Chcesz wiedzieć, włącz sobie TVN24 albo NSI. Macie przecież telewizor.

      – Nie oglądam.

      – Więc najwyższa pora zacząć. Zostaw te książki i zainteresuj się życiem.

      Forst przez moment miał ochotę strzelić mu po gębie za takie dyrdymały. Książki były życiem. Przynajmniej dla niego.

      – Skąd wiedzą, że to Bestia? Znaleźli monetę?

      – No.

      Korciło go, by zapytać jaką, ale wiedział, że niczego więcej się nie dowie. I tak zbliżył się już do granicy cierpliwości klawisza. Wrócił do celi w milczeniu, a potem bodaj po raz pierwszy zaczął rozmowę ze współosadzonymi.

      Udało mu się dowiedzieć tylko tyle, ile przekazały media. Ofiarą był około trzydziestoletni mężczyzna, rzekomo do tej pory niezidentyfikowany. Policja ani prokuratura nie potwierdziły, by w ustach zmarłego odnaleziono monetę. Nieoficjalnie jednak taka informacja krążyła.

      Forst wyjął kilka niezbędnych rzeczy ze skrzynki i usiadł na pryczy. Zaczął od wstrzyknięcia sobie dawki kompotu, to było najważniejsze, jeśli chciał zostać przy zdrowych zmysłach. Więźniowie nie interesowali się tym, co robi, a on już po chwili docisnął tłok strzykawki do końca.

      Położył się, czując, jakby oplatały go ramiona pięknej kobiety. Uśmiechnął się do siebie i zamknął oczy. Kompot działał natychmiast, to był jego niewątpliwy plus. Wiktor słuchał swojego oddechu, odpływając coraz bardziej.

      Wiedział, że musi zacząć robić listę tego, co będzie mu potrzebne. Przede wszystkim komórka, o którą nie powinno być trudno. Oprócz tego dostęp do Internetu. Potem zacznie działać. Rozpocznie dochodzenie.

      Zapomniał o nowej ofierze Bestii. Zanurzając się w błogości, myślał jedynie o tym, jak odnaleźć Szrebską. I jak wyciągnąć ją z opresji, samemu będąc za kratkami.

      8

      Futerał, w którym Osica trzymał telefon, przywodził Dominice na myśl lata dziewięćdziesiąte – i to raczej ich początek niż koniec. Brakowało tylko tego, by samo urządzenie miało antenę i klapkę.

      – Często do pana dzwoni?

      – To pierwszy raz.

      – I czego chciał?

      – Mniejsza z tym – odparł Edmund, patrząc z rezerwą na trupa leżącego na stole sekcyjnym. – Forst ma swoje problemy.

      – W to nie wątpię.

      Osica odchrząknął.

      – Podobnie jak w to, że chce pan jak najszybciej opuścić prosektorium – dodała Dominika z lekkim uśmiechem. Musiała przyznać, że widok zmieszanego podinspektora sprawiał jej satysfakcję.

      – Kto by nie chciał? – odbąknął. – Niech no pani tylko na to spojrzy…

      – Spoglądam cały czas.

      Westchnął i cofnął się o krok, pocierając nerwowo policzek. Wadryś-Hansen przeniosła wzrok na ofiarę. Były już wstępne wyniki sekcji, ale nie zawierały niczego odkrywczego. Ofiara zmarła wskutek uderzenia tępym narzędziem w tył głowy, a pozostałe rany zostały zadane post mortem. Wciąż niemożliwa była identyfikacja, a po analizie tych kawałków zębów, które udało się odnaleźć, nie sposób było ustalić narzędzia, za pomocą którego ogołocono usta ofiary.

      Lekarz twierdził, że cięć na rękach i szyi dokonano najprawdopodobniej nożykiem do cięcia tapet. Dominika traktowała tę informację z dystansem, choć rzekomo pod mikroskopem wprawne oko mogło rozpoznać, jakie ostrze zostało użyte.

      Zwłoki zostały już umyte. Plamy opadowe były słabo widoczne w dolnych partiach ciała, górne zaś przybrały szary odcień. Usta posiniały, powieki wciąż były otwarte. Zazwyczaj na tym etapie je zamykano, ale tylko wówczas, gdy dało się to zrobić bez użycia nici. Po tylu godzinach po śmierci same się unosiły.

      Proteiny mięśniowe zrobiły już swoje i doszło do stężenia pośmiertnego. Wadryś-Hansen musiała przyznać, że woli widzieć ofiarę w takim stanie. Teraz nie ulegało wątpliwości, że ma do czynienia ze zwłokami – dowodem w śledztwie. Nie człowiekiem, który jeszcze przed momentem żył, planował, oceniał świat, sam poddawał się ocenom innych, układał sobie przyszłość…

      Spojrzała w zmętnione rogówki, a potem przeniosła wzrok na niebieskofioletowe paznokcie. Westchnęła. Zadaniowe podejście natychmiast zniknęło i znów poczuła, że na stole przed nią znajduje się osoba.

      Wadryś-Hansen obejrzała się przez ramię. Lekarz stał przy jednej z dwóch wielkich umywalek i czyścił narzędzia.

      – Czas zgonu? – zapytała.

      – Trudno ustalić – odparł. – Właściwie nie doszło do żadnych charakterystycznych zmian pośmiertnych. Uroki zabijania w zimie.

      Osica skrzywił się i chrząknął.

      – Owadów też brak – dodał lekarz. – Ale biorąc pod uwagę, że nie zjawiła się żadna zwierzyna, należałoby uznać, że minęła godzina, może dwie. To raczej dobrze dostępne miejsca dla zwierząt.

      – Na