Gevaarlijke Dingen. Amy Blankenship

antwoordde Anthony. "Hij heeft mijn bruid niet teruggebracht en hij moet leren dat falen niet wordt getolereerd."

      Boris keek naar de jongen en zuchtte innerlijk. "Hij is nog maar een jongen."

      â€œDan zal hij het vroeg leren,” zei Anthony zonder emotie in zijn stem.

      Boris tilde een met littekens bedekte hand op en wenkte twee van de andere weerwolven. Ze naderden en scheurden de rug van het hemd van de jonge wolf open. Boris tilde een van de zwepen op, een kat van negen staarten, en zwiepte die in de lucht. De geketende wolf kromp ineen waardoor Anthony grijnsde.

      Boris plaatste zichzelf ongeveer vijf stappen achter de jonge en zwiepte de zweep naar voren. De jonge wolf schreeuwde om de beet van de zweep op zijn rug. Het geschreeuw ging door toen Boris de ooit ongeschonden huid bleef treffen. Eindelijk stopte hij en een andere weerwolf stapte naar voren met een grote kom zout. Meer pijnlijke kreten volgden toen het zout op de bloedende wonden werd gegooid.

      De jonge wolf zakte tegen de muur aan in de veronderstelling dat de marteling voorbij was, alleen om weer te gillen toen het slaan opnieuw begon… alleen deze keer voegden zich nog twee zwepen bij.

      Anthony hief zijn rechterhand op zodat hij er beter naar kon kijken en fronste toen hij zag dat hij zijn nagels opnieuw moest knippen. Schouderophalend wendde hij zich af van het slaan en naderde de cel het verst van alles aan het einde van de kelder. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht toen de zware kettingen rammelden.

      De man daarbinnen stond plotseling overeind en spande zich in tegen de banden die probeerden Anthony te bereiken.

      Het slechte humeur van Anthony verdween plotseling en zag de trotse man binnenin. Zijn glimlach werd breder toen hij dacht aan een manier om Jewel terug in zijn armen te krijgen en weg van de poema's waarbij ze onderdak had gezocht.

      â€œIk ben blij dat ik je maar één keer heb neergeschoten, Micah… Ik heb misschien nog iets waar ik ge voor kan gebruiken.”

      *****

      Tabatha keek rond in het appartement dat ze met Kriss deelde en huiverde. Meestal vond ze het niet erg om alleen te zijn, maar om vele redenen was het vanavond erg moeilijk om ermee om te gaan. Ze keek uit het raam wanneer ze een geluid hoorde en dacht dat Kriss was teruggekomen. Ze had gedacht dat het goed ging toen Envy en Devon haar thuis hadden afgezet op weg naar Chad, maar nu besefte ze hoezeer ze gezelschap nodig had.

      Envy had haar gevraagd of ze met hen mee wilde gaan, voor het geval Envy een tag-teaminspanning nodig had om haar broer recht te zetten. Maar Tabby had gedacht dat Kriss misschien snel naar huis zou komen en ze wilde hem vragen wat er was gebeurd, dus had ze haar afgewezen… nu wilde ze dat ze dat niet had gedaan.

      Denkend aan Kriss leidde haar gedachten na Dean en hoe hij in de kerk had gehandeld. Ze kon nog steeds de uitdrukking op zijn gezicht zien toen hij Kane zag.

      Tabatha schudde haar hoofd toen de foto van Kane door haar hoofd schoot in een vergeefse poging om niet aan hem te denken. Toen ze zag dat hij daar lag te sterven, had hij haar diep in haar hart en ziel geraakt. Ze begreep niet waarom, maar de gedachte dat hij stervende was, zorgde ervoor dat ze zich in een bal wilde opkrullen.

      "Blijf bij de les," fluisterde ze om de stilte te doorbreken. "Wat je nodig hebt is een afleiding."

      Ze pakte de telefoon en besloot Jason op zijn werk te bellen om bij te praten en te kijken of er iets ongewoons was gebeurd sinds Kriss haar helemaal naar Florida vloog.

      De telefoon ging drie keer over voordat deze werd opgenomen.

      "Forest Preserve, Officer Fox hier," een sexy stem reageerde.

      â€œHé Jason, het is Tabby.” Ze glimlachte voor het eerst sinds ze door de voordeur was gelopen.

      "Tabby?" Riep Jason en ze hoorde iets omvallen, waarschijnlijk de stoel, omdat hij er meestal op een idiote manier op zat en dan op twee poten. "Waar ben je in godsnaam geweest?"

      â€œKriss heeft mij en Envy een beetje gekidnapt en ons een paar dagen naar Florida gebracht.” Tabby antwoordde. "Ik kwam net thuis en dacht ik zal eens bellen om te zien wat ik heb gemist."

      Jason zuchtte: “Anders dan de normale rare dingen, heb je niet veel gemist. Het enige spannende dat is gebeurd, was gisteravond dat we gebeld werden door een echte mafkees.”

      Tabby grijnsde en ging op haar bank zitten. "Vertel!"

      "Jacob en ik hingen maar wat rond, het was een saaie nacht en de telefoon ging. Ik pakte op en deze man had het erover dat hij een jaguar had gezien die achter een poema aanzat door het centrum met een mobiele telefoon vastgebonden aan een van zijn benen.”

      Tabatha kon het niet helpen en begon te lachen. Als ze een paar weken geleden in Jasons schoenen had gestaan, zou ze hetzelfde hebben gedacht. "Oh verdomme," riep ze uit.

      â€œVertel mij wat,” zei Jason grinnikend. "Jacob en ik wedden erop hoeveel sms-berichten er binnenkomen als ze het beest gevonden hebben.”

      "Weet je zeker dat je geen specialiteiten van Kat drinkt?" Vroeg ze lachend.

      "Ik drink niet op het werk!" Riep Jason uit en Tabatha hoorde het lachen van Jacob op de achtergrond. "Dus wanneer ga je weer aan het werk?"

      Tabatha haalde haar schouders op, “ik weet het nog niet. Ik heb nog een paar dagen nodig en ik heb de vakantiedagen nog over.”

      "Dat is cool, we missen je wel. Het is gewoon niet hetzelfde zonder een mooi gezicht te hebben om de plaats op te vrolijken. Alles wat ik nu heb is Jacob, en hij is niet veel om naar te kijken.”

      â€œIk heb jullie ook gemist,” zei Tabatha en ze meende het. "We zullen de komende dagen bij elkaar komen."

      Jason was even stil en Tabatha wist instinctief wat er zou komen. "Hoe is het met Envy?"

      "Gaat met haar ook goed. Net als ik had ze nog maar een paar dagen nodig.” Ze beet op haar onderlip toen er een paar seconden stilte was.

      "Is het waar?" Vroeg Jason.

      "Is wat waar?" Vroeg Tabatha alsof ze niet wist waar hij het over had.

      "Is Envy echt met Devon Santos aan het daten?" Jason's knokkels werden wit toen hij de telefoon een beetje vaster greep.

      Tabatha zuchtte, ze wist dat dit Jason heel erg zou kwetsen, maar tot op zekere hoogte was het gedeeltelijk zijn eigen schuld. Iemand die zo schattig is, zou nooit zo moeten hangen aan een meisje die hem als een beste vriend en broer beschouwde.

      "Ja, het is waar." Zei Tabatha zachtjes. “Ik weet dat ze niet van plan was je pijn te doen. Ze houdt wel van je… dat weet je.”

      Jason ademde zachtjes en Tabatha had medelijden met hem. Hij had al zo lang achter Envy aangejaagd alsof ze het enige meisje was dat hij ooit had gezien. Nu was ze buiten zijn bereik, maar Tabatha wilde hem het niet vertellen. Dat was de taak van Envy.

      "Ik weet dat ze dat niet deed," zei Jason na een minuut. "Ik denk dat ik een idee had moeten krijgen toen ze niet eens merkte dat ik met haar flirtte."

      â€œZe zag het wel, Jason,” zei Tabatha. “Ze dacht dat het de vriendschap zou onder druk zetten.”

      Jason mopelde: "Ja, ik denk dat het waarschijnlijk zou zijn gebeurd, maar je kunt een man niet de schuld geven van dromen, toch?"

      â€œIk kan je veel dingen kwalijk nemen,” hoorde Tabatha Jacob op de achtergrond zeggen.

      â€œJij moet je mond houden,” gromde Jason speels en Tabatha hoorde hoe hij de poten van de stoel in hun juiste positie zette. "Tabatha, ik bel je later. Het kind hier heeft besloten om papieren proppen naar me toe te gooien.”

      Tabatha giechelde en knikte met haar hoofd: "Goed, ik spreek je later wel."

      Ze legde de hoorn op de haak en bleef even zitten voordat ze de telefoon weer op de oplader zette. Toen ze in het appartement