Το Κορίτσι Από Το Απαγορευμένο Ουράνιο Τόξο. Rosette

τα οποιοδήποτε ελαττώματά του.

      «Θέλετε να τακτοποιήσω τα υπόλοιπα ράφια;» ρώτησα νευρικά, για να αποδράσω από την σταθερότητα του βλέμματός του.

      «Κοιμήθηκες καλά χθες το βράδυ, Μελισσάνθη;»

      Το ερώτημα με εξέπληξε. Η φωνή του ήταν απαλή αλλά υπονοούσε μία πιεστική βιασύνη, που με ώθησε στην ειλικρίνεια.

      «Όχι ιδιαίτερα»

      «Χωρίς κανένα όνειρο;» Η φωνή του ήταν απαλή και καθαρή όσο το νερό σε ένα ήρεμο ρυάκι, και με έκανε να παρασυρθώ από το δροσιστικό ρεύμα.

      «Όχι, όχι απόψε».

      «Θα ήθελες να ονειρεύεσαι;»

      «Ναι», απάντησα δυναμικά. Ο διάλογός μας ήταν σουρεαλιστικός, αλλά ήμουν έτοιμος να τον συνεχίσω επ’αόριστον.

      «Ίσως σου συμβεί. Η σιωπή σε αυτό το μέρος είναι ιδανική, για να ενεργοποιήσει τα όνειρα», είπε παγερά. Γύρισε στον υπολογιστή, έχοντας ήδη ξεχάσει εμένα.

      ‘Φανταστικά’, είπα στον εαυτό μου ταπεινωμένη. Μου είχε ρίξει ένα κόκαλο, όπως θα έκανε με ένα σκυλί, και ήμουν πολύ ηλίθια για να το αντιληφθώ, σαν να πέθαινα από την πείνα. Και όντως ήμουν πεινασμένη. Για τα βλέμματά μας, την έντονη πολυπλοκότητά μας, για τα απροσδόκητα χαμόγελα του.

      Κατέβασα τους ώμους και γύρισα στη δουλειά. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πάλι τη Μονίκ. Εκείνη, πραγματικά, ήταν ικανή να τραβά τα βλέμματα των ανδρών, να τους τυλίγει σε έναν ιστό από ψέματα και όνειρα, για να κερδίσει την προσοχή τους με δεξιοτεχνία. Μία φορά τη ρώτησα πώς είχε μάθει την τέχνη της αποπλάνησης. Στην αρχή είχε απαντήσει το εξής: «Δεν μαθαίνεται, Μελισσάνθη. Ή την έχεις από πάντα, ή απλως την ονειρεύεσαι». Στη συνέχεια, στράφηκε σε μένα, και η έκφρασή της είχε μαλακώσει. «Όταν θα είσαι στην ηλικία μου, θα ξέρεις πώς να το κάνεις, θα δεις».

      Τώρα ήμουν στην ηλικία της και είχα γίνει χειρότερη από ό, τι πριν. Οι γνωριμίες μου με άνδρες ήταν πάντα σποραδικές και βραχύβιες. Όλοι οι άντρες μου έκαναν την ίδια σειρά ερωτήσεων: Ποιο είναι το όνομά σου; Τι κάνεις; Τι αυτοκίνητο έχεις; Στην είδηση ότι δεν είχα άδεια οδήγησης με κοιτούσαν σαν ένα σπάνιο θηρίο, σαν να έπασχα από μια φοβερή μεταδοτική ασθένεια. Κι εγώ δεν ανοιγόμουν, αναπτύσσοντας οικειότητες.

      Πέρασα το χέρι μου πάνω από το σκληρό εξώφυλλο ενός βιβλίου. Ήταν μία πολυτελής έκδοση, με μαροκινό δέρμα, του «Περηφάνια και προκατάληψη», της Τζέιν Όστεν.

      «Σίγουρα είναι το αγαπημένο σου».

      Σήκωσα ξαφνιασμένη το κεφάλι. Ο ΜακΛέιν με επεξεργαζόταν κάτω από τα μισόκλειστα βλέφαρά του, με μια επικίνδυνη λάμψη σε αυτό το μαύρο μανδύα.

      «Όχι», είπα, τοποθετώντας το βιβλίο στο ράφι. «Μου αρέσει, αλλά δεν είναι το αγαπημένο μου».

      «Τότε, θα είναι το ‘Ανεμοδαρμένα Ύψη’». Μου χάρισε ένα εκπληκτικό κι απρόσμενο χαμόγελο.

      Η καρδιά μου σκίρτησε, και μόλις με το ζόρι δεν έπεσα κάτω. «Ούτε,» είπα, εντείνοντας με χαρά τη σταθερότητα της φωνής μου.

      «Δεν έχει πολύ καλό τέλος. Όπως σας είπα, έχω μια ιδιαίτερη προτίμηση για το αίσια τέλη».

      Κύλησε την αναπηρική καρέκλα και ήρθε μερικά βήματα μπροστά μου με βαθιά έκφραση. «’Πειθώ’, πάντα της Όστεν. Τελειώνει καλά, δεν μπορείς