Το Κορίτσι Από Το Απαγορευμένο Ουράνιο Τόξο. Rosette

Πώς να φανταστεί κανείς κάτι που δεν έχει δει ποτέ, ούτε καν σε ένα βιβλίο;

      Ποδοπάτησα ένα σπασμένο τριαντάφυλλο. Έσκυψα να το πιάσω, ήταν ξεραμένο, νωχελικό μέσα στον φυτικό θάνατό του, αλλά ακόμα μύριζε.

      «Τι κάνεις εδώ;»

      Έδιωξα απότομά τα μαλλιά μου από το μέτωπο, μετανιώνοντας που δεν τα είχα κόψει στο συνηθισμένο σινιόν. Ήταν μακριά πίσω και ήδη μούσκεμα στον ιδρώτα.

      «Πρέπει να διαλέξω τριαντάφυλλα για τον κύριο ΜακΛέιν», απάντησα λακωνικά.

      Ο Κάιλ μου χαμογέλασε, το σύνηθες χαμόγελο γεμάτο με ενοχλητικές προθέσεις. «Χρειάζεσαι βοήθεια;»

      Με αυτές τις λέξεις να πλανώνται στον αέρα, άδειες και διφορούμενες, βρήκα μία οδό διαφυγής, μια ανέλπιστη παράκαμψη που μπορούσα να αρπάξω.

      «Στην πραγματικότητα, θα πρέπει να το κάνεις εσύ, αλλά δεν ήσουν τριγύρω. Ως συνήθως», είπα αδέξια.

      Ένα ρίγος πέρασε το πρόσωπό του. «Δεν είμαι κηπουρός. Ήδη δουλεύω πάρα πολύ».

      Σε αυτή τη δήλωση έσκασα στα γέλια. Σήκωσα το χέρι στο στόμα, ώστε να αμβλύνω την ιλαρότητα.

      Εκείνος με κοίταξε θυμωμένα. «Είναι η αλήθεια. Ποιος νομίζεις ότι τον βοηθά να κάνει μπάνιο, να ντυθεί, να κινηθεί;»

      Η σκέψη του γυμνού Σεμπάστιαν ΜακΛέιν σχεδόν με βραχυκύλωσε. Να τον πλύνω, να τον ντύσω ... Εργασίες που θα έκανα πολύ πρόθυμα. Η σκέψη ότι ποτέ δεν θα μου τις ανέθεταν με έκανε να απαντήσω με δριμύτητα.

      «Αλλά, κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, είσαι ελεύθερος. Φυσικά, είσαι πάντα στη διάθεσή του, ωστόσο σπάνια σε ενοχλεί», αύξησα τη δόση της έντασης. «Έλα, έλα να με βοηθήσεις».

      Το αποφάσισε, ενοχλημένος ακόμη. Πήρε το ψαλίδι, χαμογελώντας. «Κόκκινα τριαντάφυλλα», είπα.

      «Θα τα έχεις», γκρίνιαξε και στρώθηκε στη δουλειά.

      Τελικά, όταν το μάτσο ήταν έτοιμο, τον συνόδευσα ως την κουζίνα, όπου πήραμε το βάζο. Φάνηκε πιο πρακτικό και πιο εύκολο να μοιραστούμε τις δουλειές. Εκείνος θα έφερνε το κεραμικό δοχείο κι εγώ τα λουλούδια.

      Ο ΜακΛέιν έγραφε ακόμη, παθιασμένος. Σταμάτησε μόνο όταν μας είδε να επιστρέφουμε μαζί.

      «Τώρα καταλαβαίνω γιατί σας πήρε τόσο πολύ», μου είπε με σφυριχτή φωνή.

      Ο Κάιλ πήρε γρήγορα άδεια να αποχωρήσει, τοποθετώντας αδέξια το βάζο πάνω στο γραφείο. Για μια στιγμή φοβήθηκα ότι θα αναποδογυρίσει. Είχε ήδη βγει, όταν ετοιμαζόμουν να τακτοποιήσω τα λουλούδια στο βάζο.

      «Ήταν τόσο δύσκολο έργο που χρειάστηκες βοήθεια;» ρώτησε εκείνος, με τα μάτια του να αστράφτουν από ανεξέλεγκτη οργή.

      Έτρεμα, σαν ένα ψάρι που είχε πιαστεί στο δόλωμα βλακωδώς, και προσπαθούσε να ξεφύγει. «Το βάζο ήταν βαρύ», απολογήθηκα. «Την επόμενη φορά δεν θα το πάρω μαζί».

      «Πολύ σοφό». Η φωνή του ήταν απατηλά αγγελική. Στην πραγματικότητα, με το πρόσωπό που το σκίαζαν γένια δύο ημερών, φαινόταν σαν ένας κακός δαίμονας, που ανέβηκε από την κόλαση για να με τυραννήσει.

      «Δεν βρήκα την κυρία ΜακΜίλιαν» επέμεινα. Ένα ψάρι που εξακολουθούσε να προσπαθεί ξεφύγει, χωρίς να έχει καταλάβει ότι ήταν δόλωμα.

      «Αχ, ναι, ήρθε το ρεπό της» παραδέχτηκε.