Эдэм (зборнік). Франц Сіўко

паказваючы, што размова скончана, заплюшчыла вочы.

      Яшчэ шмат што мела сказаць мужу, але зараз было не да слоў.

      Карольця, на дзіва бадзёрая пасля неспакойнае ночы, спачатку доўга, нашмат даўжэй, як звычайна, адшчэплівала засаўку, а ў пакоі ўсё ніяк не магла ачомацца ад неспадзяванага візіту: цікавала спадцішка за выразам твару госці, хапалася то за адно, то за другое. Упэўнілася ўрэшце, што ўсё нібыта ціха і скандал не пагражае, супакоілася, прынялася ладзіць пачастунак.

      – Усё сама. – Пелагея няўхвальна ўсміхнулася. – Узяла б якую дзеўку, хай бы рабіла.

      – Антольку – узяла б.

      – Антольку! А мне хто будзе памагаць? Ды ёй і падвучыцца не пашкодзіць.

      – Глядзі, навучыш на сваю галаву.

      – А ты?

      – Я – іншае… Флякі навучу гатаваць.

      – Флякі! Пальшчызну ў мазгі ўбіваць! Дужа вы рахманы,[13] палякі, як пагляджу!

      – Вы лепшыя бытта! Адно і гледзіцё, каб што дзе ўхапіць чужое.

      – Чаму ж і не, як дрэнна ляжыць? Чыя сіла, той і пан.

      – Яшчэ паглядзім, чыя насамрэч. – Карольця прымірэнча міргнула. – І заюшлівая ж ты, сяброўка.

      – Але ж сяброўка?

      – Канечне. Што мы адна без адной?

      Праз чвэрць гадзіны сядзелі за сталом, елі клёцкі са смятанай. Кожны раз, падчэпліваючы відэльцам клёцчыну, Пелагея ледзь стрымлівалася, каб не шпурнуць яе ў задаволены, шчаслівы твар гаспадыні.

      Ежу запівалі кампотам. Смак яго ад першага глытка здаўся Пелагеі знаёмым.

      – Што за ягады такія?

      – Удог. Ты хіба не ведаеш? Бабуля мая, калі яшчэ ў Кандратовічаў за настаўніцу была, з мазураў прывезла саджанец. Ягад шмат, Канстанцыя мне праз дзевак перадала. Дзеўкі кажуць, чэзнуць дзераўца пачынае. Бытта хтосьці прышчапіў іншы флянец, і ён усе сокі забірае. Дык хачу зрэзаць яго. А то прападзе дрэва. Файны напой, праўда?

      – Па мне, дык занадта салодкі. – Пелагея адставіла кубак убок. – А вось прыязджай у наступную суботу – сваім пачастую, – сказала і паднялася з-за стала. – Прыедзеш?

      – Прыеду, канечне, – адказала весела Карольця і цмокнула сяброўку ў шчаку.

      Калі яна вярнулася ў Станулі, было яшчэ светла. Дзеўкі ў пастаўніку даілі кароў, Людвік з Фларыянам, пападкасваўшы калашыны, лавілі на водмелі ля віра ракаў.

      – Ты! Нарэшце! – Людвік кінуў снасць на камяні, хіснуўся да жонкі. Хацеў пацалаваць, але яна не далася: дагэтуль пёк, поўніў сэрца агідаю развітальны пацалунак Карольці.

      Ён адышоўся, памалу пакрочыў да пакояў. Пелагея злезла з вазка, падышла да водмелі.

      Фларыян, удаючы, што вельмі заняты лоўляю, нервова пераступаў у вадзе з нагі на нагу.

      – Як з’ездзілі? – спытаў і пачырванеў.

      – Ніяк, – адказала яна і шпурнула ў хлопца сарваную з ляшчыніны галінку.

      Ішла другая гадзіна, а яна ўсё ніяк не магла заснуць. Было мулка, цела абдавала гарачынёй, у грудзях балела.

      Яна паднялася з ложка, шкадуючы, што адпусціла Антольку да бацькоў у Дубраўку і цяпер няма каму падаць вады, пасунулася калідорам

13

Тут: разумнікі (дыял.).