Я прыду за табой у аўгусце. Каміла Цень

трое – такія ўжэ здохлікі. І ногці чорныя, і наскі паванівают.

      Сел на краваці, ест, на міня пасматрывает.

      “Ну што ты тут ісцерыку сразу ўстраіваеш, – сказаў Толя і па руке мяне пагладзіў. – Мы ж па чуць-чуць. Для настраенія. Ніхто і не замеціт. А нам хоць какая-та аддушына. Думаеш, прыятна тут нахадзіцца?”

      Прасціла я яго. Успомніла, как мы з ім кагда-та пазнакомілісь. Он тагда шуціў усё. Вясёлы быў мужык. Дабрадушны. Эцім і панравіўся. На первам свіданіі пугавіцу на маёй кофтачке пальцамі схваціў і спрашывает:

      “Хочаш, я адарву і сразу ўшыю?”

      “Не хачу”.

      “Сматры”.

      Адарваў пугавіцу і ў шэю мне этай пугавіцай тычэт. І смяецца. А патом мы пацэлавалісь. Но эта даўно была. Очэнь даўно.

      Ну вот. Я ў яго гразнае сабрала, расспрасіла пра то, што ўрачы гаварат, а патом мы на карыдор вышлі. Тут я яму і расказала, што за случай учора на лініі праізашол. І пра сваі самненія тожэ.

      “Вот ты, – гавару яму, – можэш сібе такое прэдставіць? Ты бы, напрымер, каньяк у кармане дамой павёз бы? А целефон залатой купіў бы? А карцінкі пахабныя рассматрываць любіш?”