Коннік без галавы. Майн Рыд

наўмыснай з боку дзяўчыны. Хутчэй за ўсё ў ёй быў павінен крапчасты мустанг. Морыс заўважыў, што сустрэтая імі манада была тая самая, да якой мустанг яшчэ нядаўна належаў. Несумненна, убачыўшы таварышак, ён памчаўся са сваёй наезніцай на спіне, каб далучыцца да іх.

      Так думаў Морыс-мустангер. Хутка і астатнія прыйшлі да такога ж вываду.

      У рыцарскім парыве следам за дзяўчынай ускінуліся амаль усе паляўнічыя – уперадзе Калхаўн, Генкок і Кросмен, а за імі каля дзясятка маладых людзей – плантатараў, адвакатаў, чыноўнікаў. Кожны марыў пра тое, што яму пашанцуе і ён дагоніць уцякачку.

      Аднак амаль ніхто з іх не быў сур’ёзна ўстрывожаны – усе ведалі, што Луіза Пойндэкстэр – цудоўная наезніца; перад ёю рассцілалася велізарная раўніна, гладкая, як дарожка іпадрома; мустанг будзе скакаць, пакуль не стоміцца; скінуць наезніцу ён не зможа; наўрад ці Луізе пагражае сур’ёзная небяспека…

      Толькі адзін чалавек не падзяляў гэтай думкі. Ён першы праявіў трывогу – гэта быў сам мустангер.

      Ён рушыў з месца апошнім, бо затрымаўся, скручваючы ласо. Калі ён ускочыў у сядло і памчаўся наўздагон, паміж ім і астатнімі паляўнічымі было ўжо каля двухсот ярдаў.

      Уперадзе ўсіх на злом галавы імчаўся Калхаўн, не даючы літасці ні сабе, ні свайму каню; драгун і стралок крыху адсталі; ззаду скакалі астатнія ўдзельнікі спаборніцтва.

      Морыс паступова абагнаў усіх і, прышпорыўшы свайго каня, паскакаў уперадзе капітана.

      Калі гняды засланіў крапчастага мустанга, які працягваў аддаляцца, Калхаўн са злосным шыпеннем паслаў яму ўслед праклён.

      Паўдзённае сонца асвяціла зусім незвычайную карціну. Табун дзікіх коней імчаўся з неверагоднай хуткасцю па неабсяжнай прэрыі. Конь з гэтага табуна з дзяўчынай на спіне нёсся за імі на адлегласці чатырохсот ярдаў. На такой жа адлегласці ад яго на гнядым кані скакаў малады чалавек у маляўнічым мексіканскім уборы, стараючыся дагнаць яго; ззаду яго – цэлая чарада коннікаў, цывільных і ваенных. А апошнім імчаўся поўным галопам эскадрон драгунаў. Яны толькі што аддзяліліся ад групы мужчын і жанчын, якія, усхвалявана жэстыкулюючы, сядзелі на конях, але не рушылі з месца.

      Праз дваццаць хвілін карціна змянілася. Дзеючыя асобы на цудоўным зялёным дыване прэрыі былі тыя ж, а іх размяшчэнне стала іншым, ва ўсякім выпадку, адлегласць паміж імі павялічылася: манада выйграла адлегласць у крапчастага мустанга, крапчасты мустанг – у гнядога, а сапернікаў апошняга ўжо зусім не было відаць. I толькі арол, што лунаў у сапфіравым небе, мог распазнаць іх сваім зоркім вокам.

      Дзікія коні, крапчасты мустанг са сваёй наезніцай, гняды конь і яго сядок засталіся адны сярод прастору саванны.

      15. Уцякачка дагнана

      На працягу яшчэ адной мілі пагоня працягвалася без асаблівых перамен.

      Дзікія кабылы імчаліся па-ранейшаму хутка, але больш ужо не вішчалі і не праяўлялі страху. Ззаду чулася адрывістае ржанне крапчастага мустанга, але былыя сяброўкі як быццам не заўважалі яго. Наезніца сядзела спакойна, не праяўляючы трывогі.

      Гняды