Зязюля пракукуе заўтра… (зборнік). Анатоль Кудравец

Гэтыя дробныя белыя кветачкі… Кожная нібы абведзена стараннай дзіцячай рукой…

      Я недзе бачыў усё гэта. Я некалі бачыў усё гэта…

      Тады была вясна. Не надта ранняя, бо сонца прыгравала добра. Снег растаў усюды, і толькі з халоднага боку стопкі, пад сцяной, цямнеў сіні нерасталы язык лёду. У гэты закутак паміж стопкай і дрывотняй кожнай зімой намятала столькі снегу, што ён ляжаў ледзь не да самага лета. Так было і цяпер.

      Захутаўшы ў суконную посцілку, на руках, як маленькага, мама вынесла мяне на ганак і пасадзіла збоку ад дзвярэй, прысланіўшы плячыма да сцяны.

      – Грэйся на сонейку і папраўляйся, – сказала строга, распраўляючы рагі посцілкі так, каб давалі мне глядзець на свет і ўсё бачыць.

      Маміна строгасць была болей для прыліку і не да мяне – а то я не хацеў папраўляцца?.. Можа, да той хваробы: прычапілася, як насланнё, ніяк не выгнаць. А можа, да самой сябе: недагледзела дзіця, не ўберагла…

      Як спавіты, у гэтым мяккім гняздзечку, адно галава вольная – круці, як хочаш, я выдаваў птушанём-жаўтароцікам, гэтакім бездапаможным кругляком-балабончыкам – піхн-іпавалюся.

      Сонца нагрэла дошкі ганка і бярвенне сцяны так, што цяпло чулася нават праз тоўстую посцілку. Цягнула на сон. Балабончык засынаў.

      Можа, яшчэ і не засынаў, можа, толькі драмаў, бо вочы яго, як у таго птушынага жаўтароціка, то заплюшчваліся, то расплюшчваліся, і свет перад ім то закрываўся, то адкрываўся.