Сымон-музыка. Якуб Колас

пра сёе-тое

      Дзедку добрага свайго,

      Бо Сымон не меў спакою —

      Ўсё цікавіла яго.

      – Дзедка, чуеш: во – спявае!

      Ці ж не чуеш, дзедка? вунь!

      – Гэта здань твая такая:

      Адхрысціся, хлопча, плюнь!

      – Як то здань? А ты паслухай! —

      Дзед схіляе галаву,

      Шапкай круглай, аблавухай

      Чуць не ўлазячы ў траву.

      – Не, не чую! – Ото дзедка!

      Мусіць, ты зусім аглух:

      То ж спявае з кветкай кветка! —

      Вочы вырачыць пастух,

      На Сымонку пазірае:

      – Ой, хітрэц! ото лайдак:

      Чаго ён ні выдумляе!

      Бач, знайшоў якіх спявак!

      – Хіба ж краскі не спяваюць?

      – А які ўжо іх там спеў?

      Краскі голасу не маюць:

      Пройдзе ветрыку павеў,

      Закалышуцца – не ўчуеш…

      Кінь ты, хлопча, мары сніць!

      – Ат, дзядуня, ты жартуеш,

      Каб малога падражніць!

      – Ой, дзіўны ты, – дзед гаворыць

      I пакруціць галавой,

      А Сымон сваё гуторыць,

      Гледзячы ўдаль прад сабой.

      – Дзед, зірні: куды-та хмаркі

      Унь ідуць, ідуць, як дым?

      Там так добра, вольна, ярка,

      А яны ідуць. Ці ім

      Надта горача ад сонца?

      Ці іх гоніць хто адтуль?

      Ці ім блага там бясконца?

      I скажы, дзядок, адкуль

      Хмаркі гэтыя выходзяць?

      – Эх, дзівак ты! – кажа дзед. —

      Што за мыслі ў цябе бродзяць?

      Так утворан гэты свет:

      Грэе сонца, ходзяць хмары,

      Носяць снег і дождж і гром,

      Ночкай вынікнуць стажары[1],

      I бяздонныя амшары

      Зоркі выецелюць руном

      Ды на поўдзень ад паўночы

      Шлях праложаць без прысад,

      А куды, куды ён крочыць,

      Хто адкажа табе, брат?

      Вее вецер і сціхае,

      Як увойдзе ў берагі;

      Па зіме вясна ўбірае

      Твар зямлі, лясы, лугі;

      I прачнецца ўсё дазвання,

      Жыццё ўзбудзіцца ў зямлі,

      I без нашага пытання

      Колас вырасце ў раллі. —

      Хлопчык слова не прароніць,

      Дзеду ў вочы ён глядзіць

      I галоўку чуць прыклоніць,

      Не варушыцца, маўчыць.

      – Не, дзядок! не тое, дзедку!

      А ты вось скажы: чаму

      Вецер песні пяе ўлетку,

      Плача ж жаласна ўзіму?

      – Схамяніся, бог з табою!

      Унь ужо аб чым спытаў! —

      I круціў дзед галавою,

      I плячыма паціскаў.

      – Вось дык хлопец! скуль узяўся?

      Не, сапраўды ты дзіўны:

      Ці разумным ты прыўдаўся,

      Ці з уроды ўжо дурны?

      Не: з цябе, відаць, штось выйдзе…

      Кінь ты гэтую думу —

      Усё будзе ў сваім відзе,

      Сам пазнаеш, што й чаму.

      Вось каб ты вучыўся змаля,

      Кніжку ў рукі б даць табе! —

      Дзед і хлопчык замаўкалі,

      Кожны думаў па сабе.

      Раз Сымонку давялося

      Чуць, як граюць дудары,

      I яму тады здалося,

      Што да гэтае пары

      Ён

1

Стажары – назва групы з сямі зорак у сузор’і Цяльца.