Пляменнік чараўніка. К. С. Льюіс

ніколі нічога не адбывалася. Як казаў Дыгары значна пазней: “Гэта не тое месца, дзе нешта адбываецца. Дрэвы растуць, вось і ўсё”.

      Пасля таго як Дыгары доўгі час глядзеў на лес, ён заўважыў дзяўчынку, што ляжала на спіне каля дрэва. Яе вочы былі прымружаныя, нібыта яна знаходзілася паміж сном і явай. Ён доўга моўчкі глядзеў на яе. Нарэшце дзяўчынка расплюшчыла вочы і нейкі час глядзела на Дыгары, таксама моўчкі. Потым яна прамовіла сонным і задаволеным голасам:

      – Мне здаецца, я бачыла цябе раней.

      – Мне таксама так здаецца, – зазначыў Дыгары. – Ты даўно тут?

      – О, вечнасць, – сказала дзяўчынка. – Прынамсі, не ведаю, вельмі доўга.

      – І я таксама, – адказаў Дыгары.

      – Няпраўда, – сказала яна. – Я толькі што бачыла, як ты з’явіўся з таго возера.

      – І сапраўды, – збянтэжана пагадзіўся Дыгары. – Я й забыўся.

      Потым яны абодва доўга маўчалі.

      – Слухай, – сказала дзяўчынка праз некаторы час. – Цікава, мы сапраўды некалі бачыліся? Я ўзгадваю – нібыта малюнак у галаве – хлопчыка і дзяўчынку, падобных да нас, якія жывуць недзе ў зусім іншым месцы і робяць розныя рэчы. Магчыма, гэта проста сон.

      – Думаю, мне сніўся такі ж сон, – адказаў Дыгары. – Пра хлопчыка і дзяўчынку, якія жылі ў суседніх дамах… і пра нейкае поўзанне сярод бэлек. Я памятаю, што ў дзяўчынкі быў брудны твар.

      – А ты нічога не блытаеш? У маім сне брудны твар быў у хлопчыка.

      – Я не памятаю яго твару, – сказаў Дыгары і потым дадаў: – Што гэта там?

      – Нішто сабе! Гэта марская свінка, – здзівілася дзяўчынка. І сапраўды – гэта была тлустая марская свінка, якая нешта вынюхвала ў траве. Пасярэдзіне тулава яна была пераматаная стужкай з замацаваным яскравым жоўтым пярсцёнкам.

      – Глядзі! Глядзі! – закрычаў Дыгары. – Пярсцёнак! І зірні! У цябе на пальцы такі ж. І ў мяне таксама.

      Цяпер дзяўчынка села, нарэшце сапраўды зацікавіўшыся. Яны вельмі пільна паглядзелі адно на аднаго, спрабуючы ўзгадаць. І потым, у адзін і той жа момант, яна ўсклікнула: “Містар Кэтэрлі!”, а ён: “Дзядзька Эндру!” – і дзеці зразумелі, хто яны, і пачалі прыгадваць усю гісторыю. Праз некалькі хвілін жвавай гутаркі ўсё было высветлена. Дыгары распавёў, якім бесчалавечным аказаўся дзядзька Эндру.

      – Што будзем рабіць? – запыталася Полі. – Возьмем марскую свінку і вернемся дамоў?

      – Нам няма куды спяшацца, – сказаў Дыгары, шырока пазяхаючы.

      – Думаю, ёсць, – адказала Полі. – Тут занадта ціха. Тут так… так сонна. Ты амаль задрамаў. Калі мы абодва заснем, то так і будзем ляжаць і спаць вечна.

      – Тут вельмі добра, – запярэчыў Дыгары.

      – Так, – пагадзілася Полі. – Але нам трэба вяртацца.

      Яна паднялася і асцярожна пайшла да марской свінкі. Але пасля перадумала.

      – Лепей пакінем яе тут, – сказала Полі. – Тут яна шчаслівая, а твой дзядзька зробіць з ёй што-небудзь кепскае, калі мы вернем яе.

      – Не сумняваюся, – адказаў Дыгары. – Дастаткова ўзгадаць, як ён