Янкі, альбо Астатні наезд на Літве. Уладзіслаў Ахроменка

Камендант Бярозы-Картузскай не раз скардзіўся, што закон не дазваляе яму дзейнічаць з размахам савецкіх калегаў з “эн-ка-вэ-ду”.

      – У багажнік сам палезеш, ці дапамагчы? – спытаў звяружны волат.

      – Паночкі, родненькія! – па-сіроцку заенчыў жандар. – Дык вы з Саветаў? Таварышкі?

      – Маўчаць, лярва жандарская! – маладзён без асаблівых прыкметаў спрактыкавана адчыніў багажнік.

      – Давай, залазь! – жорстка загадаў звяружны волат, не раўнуючы, як той Карабас Барабас прапаноўваў Бураціну лезці ў распалены камін.

      Янукевіч асцярожна намеціўся ў бок прысадаў, але бакавым зрокам адзначыў, што звяружны волат ужо трымае напагатове страшны чорны маўзер.

      – Не трэба бегчы, не трэба… – пасміхнуўся маладзён без асаблівых прыкметаў, – таварыш Баян, прамеджду протчым, варашылаўскі стралок. На расстрэльнай практыцы нават самаму дробнаму ворагу народа за пяцьдзесят метраў у скронь трапляе. А ну, у багажнік, мудзіла!

      Грымнула цяжкая, бы тая накрыўка дарагой труны, дзвёрка багажніка, і дзённае святло згасла ў вачох Пярдолка.

      І, як падалося яму, назаўсёды.

      12

      Гарадзенскі ўлан выглядаў шляхотна, як маршалак местачковага сойміку, і энергічна, як паспяховы сперматазоід. Ён адразу прывітаўся з грамадой па-беларуску, і гэта прымусіла Хроснага затрымаць браўнінг у кішэні.