Моабитские тетради. Муса Джалиль

вакыт иртә, – дим.

      Иркәм карый сәгатькә:

      – Китәм, вакыт үтә, – ди.

      Мин түзмәдем, ахрысы,

      Бар сабрымны югалттым.

      Барып, юләр сәгатьнең

      Телен тартып туктаттым.

      – Бәхетлеләр сәгатькә

      Карамыйлар, аппагым! –

      Шулай итеп, без сизмәдек

      Кызарып таң атканын.

Сентябрь, 1943

      Иркәм

      Иртән миңа иркәм килгән,

      Бәйрәм күлмәген кигән.

      Су буена чакыра килгән,

      Кичекми барсын, дигән.

      Шул хәбәрне ишеттем дә

      Ашыгып иркәмә киттем.

      Өч адымны бер иттем дә

      Иркәмә барып җиттем.

      Иркәм әйтә: – Тальяныңны

      Ник алмадың, акыллым?

      Мин бит синең уйнавыңны

      Яратканга чакырдым.

      Сүзен тыңлап утырдым да

      Торып өйгә йөгердем.

      Тальянымны кыстырдым да

      Чак-чак килеп өлгердем.

      Иркәм әйтә: – Итекләрең

      Майламаган икән бит!

      Әллә шулмы үчекләвең?

      Мин соң синең иркәң бит!

      Шул шелтәсен ишеттем дә

      Кире өйгә ычкындым.

      Учлап-учлап май сөрттем дә

      Итекләрне ышкыдым.

      Килеп кердем, иркәм әйтә:

      – Кырмаган бит сакалың!

      Шуның өчен бит таң иртә

      Барып ишегең шакыдым.

      Болан төсле чабып кайттым,

      Пәкене эзләп таптым.

      Ары тарттым, бире тарттым,

      Сакалны кырып аттым.

      Инде килдем, әйтә иркәм:

      – Кискәнсең иягеңне,

      Үз-үзеңә син үч икән,

      Биргәнсең кирәгеңне!

      Сугышканнар, дип әйтерләр,

      Мин бармыйм синең белән –

      Иркәм белән йөрү бергә

      Чикләнде шуның белән.

      Акрын гына, сүлпән генә

      Мин өемә атладым.

      Кайткач, үзем: – Иркәм белән

      Йөредем, – дип мактандым.

      Иркәм минем бигрәк иркә,

      Үрле-кырлы сикертә.

      Иртә үпкә, кич тә үпкә,

      Ә шулай да сөйдертә.

Сентябрь, 1943

      Бәла

      – Мин яратам бер хатынны,

      Матурларның матуры.

      Тик шунсы бар: ул матурым

      Үзе бер ир хатыны.

      – Гаҗәп түгел ансы, тик әйт:

      Ул ирен яратамы?

      Яратмаса, кыен түгел

      Төзәтү бу хатаны.

      – Ул яратмый бер дә ирен,

      Җене белән бер күрә.

      Утырып-утырып, бу иренә

      Чыкканына үкенә.

      – Ә алайса, ул иреннән

      Аерылсын, әйт син аңа.

      Гөрләтеп бер туй итәрсез,

      Кояш чыгар сиңа да.

      – Аһ, туганкай, рәхмәт сиңа,

      Алтын синең бу сүзең,

      Ләкин бөтен бәла шунда:

      Аның ире – мин үзем.

Сентябрь, 1943

      Ана бәйрәме

      – Өч баламны, очар кош итеп,

      Мин очырдым иркен далага.

      Әйтсәгезче, зинһар, үз итеп,

      Сагыш белән кипкән анага:

      Кайда йөри минем улларым?

      Ана күңеле тели белергә:

      Кая