Васiлёк. Іван Ярашэвiч

знаць той сустаў, які, здаецца, зусім крыху быў пашкоджаны на вайне.

      Сёння, на старасці, гэта вельмі ўскладняе жыццё Леаніда Іванавіча. Ходзіць ён толькі па кватэры з дзвюма мыліцамі.

      Наступствы вайны не знікаюць з апаленых ёю лёсаў дзяцей, сёння ўжо дарослых людзей. Яна ім не толькі сніцца, а запомнілася на ўсё жыццё.

      …Сын палка і яго палкавы бацька былі як родныя. Валянцін Васільевіч да апошняга свайго подыху заставаўся сапраўдным бацькам, а Леанід Iванавіч па-сыноўняму не забывае яго.

      Клятва

      Інфармацыю пра Дзіну Сцяпанаўну Паскробка я атрымаў ад супрацоўніцы Чэрвеньскага раённага ваеннага камісарыята Алесі Мікалаеўны Мінчанкі. Яна вырашыла падключыць мяне да пошукаў месца пахавання бацькі Дзіны Сцяпанаўны – Героя Савецкага Саюза Мазжэрына Сцяпана Фёдаравіча. Так у мяне з’явілася магчымасць пазнаёміцца яшчэ з адным цікавым чалавекам: жанчынай вельмі сціплай, бескарыслівай, з вялікім пачуццём самастойнасці, адказнасці, святымі, падкрэслю гэтае слова, адносінамі да бацькоў.

      Яна ніколі і нідзе не афішыравала, што з’яўляецца дачкой Героя. Ні аднаго разу не спрабавала выкарыстаць ва ўласных мэтах высокае званне бацькі ці зганьбіць яго чым-небудзь. Маці і бабуля выхавалі яе так, каб усе свае праблемы вырашала сама. Магчыма, падставай да гэткай мэтанакіраванасці сталі словы аднаго якуцкага чыноўніка, выказаныя маці ў 50-х гадах мінулага стагоддзя: «Удоў шмат, а конь адзін». Прасіў потым прабачэння, але зерне было пасеяна ў глебу.