Rio’ya Yeniden Kavusma: Diriliş 1968. Parvana Saba

aynı darbe.

      Her sabah bir kayıp duygusuyla uyanıyordu.

      Ama neyin kaybı?

      Brezilya ile ilk temas

      Bir akşam Maria Brooklyn’de küçük bir bara girdi.

      Orada canlı müzik çalıyordu.

      Brezilya sambası.

      İlk akor – ve bir anı dalgasıyla kaplıydı.

      Nefes alamıyordu.

      Vücudu bu ritimleri biliyordu.

      Onlar onun bir parçasıydı.

      Maria sahneye yaklaştı.

      Müzisyenler yüzündeki tuhaf ifadeyi gördüler.

      İçlerinden biri sordu:

      – «Brezilya müziğini sever misin?» (Brezilya müziğini sever misiniz?)

      Maria dondu.

      Onu anladı.

      Çeviri yok.

      Sözlük yok.

      Bu dili biliyordu.

      Derinlerde bir yerde.

      Ve uzun yıllardır ilk kez kendisinden bir parça bulduğunu hissetti.

      Ayrıca hatırlayanlar

      Bu akşamdan sonra Maria kendisi gibi insanları aramaya başladı.

      Reenkarnasyonla ilgili kitaplar okudu.

      Maria, bilincine neler olduğuna dair bilimsel bir açıklama bulmaya çalışarak psikoloji çalışmalarına daha derinlemesine daldı. Sadece hafıza ve kişilik üzerine çalışmadı; geleneksel bilimin ötesine geçen vakaları açıklayabilecek mekanizmalar aradı.

      Spontane anılar olgusu üzerine tezini kazandıktan sonra psikolog olarak çalışmaya başladı ve kendisi gibi birden fazla hayat yaşadığını hisseden insanlar üzerinde uzmanlaştı.

      Artık hastaları hiç öğrenmedikleri dilleri hatırlıyordu.

      Hiç gitmedikleri yerleri anlattılar.

      Bilinçlerinin başkasına ait olduğu hissiyle yaşıyorlardı.

      Ancak tüm bu vakaların arasında onun hikayesi türünün tek örneği olarak kaldı.

      Bir gün psikolog Doktor John Kendall hakkında bir bilgiye rastladı.

      Daha önce yaşadığını iddia eden insanları inceledi.

      Maria ona bir mektup yazdı.

      Bir hafta sonra cevap geldi:

      – «Sen ilk değilsin, Maria. Konuşacak bir şeyimiz var.»

      Her şeyi değiştiren konuşma

      Dr. Kendall yaşlı ama zeki bir adamdı.

      Hikayesini dinledi.

      Ve sonra şöyle dedi:

      – «Eşsiz olduğunu mu düşünüyorsun? İlk değilsin. Ve son da olmayacaksın.»

      Geçmiş yaşamları hatırlayan insanlardan bahsetti.

      Hiç öğrenmemiş olmasına rağmen eski Mısır dilini konuşan bir kadın.

      Waterloo Savaşı’nın ders kitaplarında yer almayan ayrıntılarını bilen çocuk.

      Ve asıl soruyu sordu:

      – «Maria, gerçeği bilmek istediğinden emin misin?»

      Tereddüt etmedi.

      – «Evet.»

      Doktor başını salladı.

      – «O halde başlayalım.»

      Hipnoz: geçmişe açılan kapı

      Kendall bir hipnoz yöntemi önerdi.

      Dedi ki:

      – «Eğer hafızan gerçekse, çıkarılabilir.»

      Maria kabul etti.

      Ve sonra yolculuğunun en korkunç kısmı başladı.

      Onu derin bir transa soktu.

      Onun sesini duydu.

      – «Sen kimsin?»

      Maria cevap veremedi.

      Ama sonra dudakların kendisi fısıldadı:

      – «Marcus…»

      Doktor dondu.

      – «Neredesin?»

      – «Rio’ya.»

      – «Ne görüyorsun?»

      Ve sonra geri geldi.

      Korktuğu anı

      Gece.

      Sıcak hava.

      Müzik bir kayıt cihazından çalınır.

      Marcus sokakta yürüyor, dans ediyor, gülümsüyor.

      Kalbi sevgiyle doludur.

      Carla terasta onu bekliyor.

      Onun sesini duyuyor.

      – «Emin misin Marcus?»

      – «Her zamankinden daha fazla.»

      Ve aniden —

      Farlar.

      Lastikler gıcırdıyor.

      Vurmak.

      Karanlık.

      Maria çığlık attı ve hipnozdan çıktı.

      Titriyordu. Ben ağladım.

      Doktor hayretle ona baktı.

      – «Gerçekten öyleydin.»

      Maria elleriyle yüzünü kapattı.

      Artık gerçeği biliyordu.

      Artık geri dönüş yoktu.

      Rio’ya dön

      Maria bütün gece uyumadı.

      En önemli şeyin farkına vardı.

      Geri dönmeli.

      Rio’da.

      Her şeyin başladığı yere geri döndük.

      Geçmişinin onu beklediği yere.

      Ertesi gün için bilet aldı.

      Ve 50 yıldır ilk kez doğru yöne gittiğini hissetti.

      Bölüm 6: Rio’ya Dönüş

      Geçmişe uçuş

      Tekerlekler piste değdiğinde uçak sarsıldı. Ağır bir araba betonun üzerinden hızla geçerek yolcuları koltuklarına bastırdı ve pencerenin dışında titreyen bir sıcak hava perdesinin arasından daha önce hiç görmediği ve acıyla tanıdığı bir şehir duruyordu.

      Rio de Janeiro.

      Maria sandalyenin kolçaklarını tuttu. Şakaklarımda ağır bir şey nabız gibi atıyordu, derin bir nefes almamı engelliyordu. Tüm uçuş boyunca kaygıyla boğuştu; kendini bunun sadece bir yolculuk, bir araştırma gezisi, arayışının mantıklı bir devamı olduğuna inandırmaya çalıştı. Ancak uçağın iniş takımı yere çarptığı anda kalbim tekledi.

      Geri döndü.

      Aynı şehre.

      Tam da bu noktaya kadar.

      Öldürüldüğü yere.

      Yolcular koltuklarından kalkmaya başladı, baş üstü bagaj bölmelerini açtı, bazıları telefonda konuşuyordu, bazıları uzun bir uçuştan sonra