Урман тукталышы. Рамис Латыпов

түзеп торып булмыймыни? – диде бер әби, теге хатынны яклап.

      – Нигә без түзәргә тиеш? Бар, машинистка әйт!

      – Апасы, сиңа ни ошамый? – дип килеп җитте кызның егете. Теге хатынның да, әбинең дә сүз көрәштерәсе килмәде. Алар, үзалларына мыгырданып, дәшми калдылар, яшьләр киткәч, бер-берсенә зарланыштылар.

      – Кара инде мондагы ирләрне, берсе-бер дәшми, – диде телефон тотканда ире белән сөйләшеп барган Сары Чәч.

      Ул арада яшьләр тагын нәрсә өчендер бәхәсләшә башлады. Кызларның берсе тамбурга чыгарга теләми икән. Шуңа егете аңа вагон тәрәзәсен ачарга алынды.

      – Ачмагыз, болай да салкын! – дип кычкырды Сары Чәч. Илсөярнең дә кушыласы килгән иде дә, телен тешләп калды. Боларга әйттең ни дә, әйтмәдең ни – исерекләр бит инде, барыбер ачачаклар. Телең генә әрәм була, әле үзең әллә нинди кабәхәт сүзләр ишетәсең…