Урман тукталышы. Рамис Латыпов

кычкырды:

      – Игътибар! Монда карагыз! Игълан!

      Билгесезлектән нишләргә белмәгән кешеләр өчен бу белдерү суда батучыга салам кебек тоелды булса кирәк, бар да сәрхүш иргә текәлделәр.

      – Әйе, сөйлә, тыңлыйбыз! – дип кычкырды яшьләр.

      – Әйдә, улым, әйт әле! – диде бер әби.

      Бу нәрсә белә икән, дигән шик йөгереп узды Илсөярнең күңеленнән, әмма ул да ирнең ниндидер кирәкле әйбер әйтәчәген көтә иде.

      Ир сузмады.

      – Хөрмәтле пассажирлар! Дуслар! Безнең поезд авариягә юлыкты! Гадәттән тыш хәл! Мондый очракта төрле хәлләр булуы бар. Шуңа күрә безгә бергә һәм бердәм булырга кирәк! Безгә вагон өчен җаваплы кеше табарга кирәк! Мин үземне тәкъдим итәм!

      Вагон, гөжләп, ирнең сүзләренә ризасызлык белдерде.

      – Юньле сүз әйтә дип торам тагын, – дип сукранды әби.

      – Мин монда иң баш кеше! – диде сәрхүш.

      – Мин – Владимир Данилович! Мин вагонның “старшие”!

      – Абзый, син монда максимум тамбур директоры була аласың! – дип көлеште яшьләр.

      – Әйдә, дәвам ит, кызык сөйлисең! – диде кайберәүләр.

      Сакалбай аларга нәфрәтле караш ташлады да дәвам итте:

      – Мондый чакта кем дә булса җаваплылыкны үз өстенә алырга тиеш! Сез курыксагыз, аны мин эшлим!

      – Дөрес! – дип кычкырды таяклы бабай.

      Яшьләргә Җирән Сакалның мондый кыланмышы кызык түгел иде бугай, алар аңа бүтән игътибар итмәде.

      – Вагонда ярдәм кирәк булган кеше бармы? – дип сорады Җирән Сакал.

      – Монда килегез әле! – дип кычкырдылар вагонның урта тирәсеннән. Барысының да игътибары шул якка юнәлде. Сакалбай та шунда китте. “Нишләгән ул?”, “Нәрсә булган?” – дип сораша башлады барысы да. Өелешкән кешеләр арасыннан Җирән Сакал күренде. Ул кулына бер үсмер кызны күтәргән иде:

      – Хөрмәтле пассажирлар! Тынычлыкны саклавыгызны сорыйм! Авария вакытында каза күргән пассажир табиблар кулына тапшырылачак! Ишекне ачып җибәрсәгез иде!

      – Үзем барам, үзем! – теге таяклы бабай аның янына теркелдәде. Кулына кызны күтәргән Җирән Сакал, бабай һәм ул кызның әнисеме, апасымы чыгып киттеләр.

      Кешеләр: “Ни булган?” – дип сораштыра торгач, шул кыз янында утырып баручылар әйтеп тә бирде – поезд кисәк туктагач, ул кыз алдагы утыргычка борыны белән бәрелгән һәм аңын югалткан икән.

      “Менә бит, мәрхәмәтле кешеләр дә бар!” – дип мактап калды Җирән Сакалны вагондагылар.

      …Вагон суына башлады. Көннәр ул кадәр салкын да түгел иде шикелле, гадәти кыш ае. Әллә улап искән җил үзенекен итә – тиз арада вагонның җылысы бетеп тә китте. Пассажирлар киемнәренә урана, төренә башладылар. Барысы да гасабилана иде. Күпме торасы билгесез, телефоннар исә бөтенләй тотмый…

      Билгесезлек һәм салкынлык кешеләргә төрлечә тәэсир итә икән. Вагонда утыручылар кыбырсый, хөкүмәтне сүгә башладылар. Берничәсе беренче вагонга барып әйләнеп тә кайтты. Әмма бернинди өметле сүз ишеттермәделәр. Электр чыбыгы өзелгән икән. Көтәсе.

      Башта тыныч гына