Душа твая светлая. Коллектив авторов

руку.

      – А ведаеце што? – сказала нечакана тая. – Давайце ўцячом адгэтуль.

      – А як жа Іван?

      – А ён вунь ужо сыпле кампліменты іншай.

      Яны выйшлі ў парк, які прымыкаў да санаторыя. У слабаасветленых, маўклівых алеях было ўтульна і рамантычна.

      – Як тут прыемна пасля душнай залы! – раскрыліўшы рукі, удыхнуў на поўныя грудзі Максім. – Толькі няёмка неяк атрымалася.

      – Ай, – махнула рукою жанчына. – Надакучыў гэты Віні-Пух са сваімі кампліментамі. Дый танцаваць не ўмее, адтаптаў усе ногі.

      – Тады давайце пазнаёмімся. Мяне завуць Максімам.

      – А я ведаю, – усміхнулася яна. – Я вас прыкмеціла яшчэ тры дні таму. Думала, што Іван пазнаёміць нас. Але ён чамусьці не захацеў… А ў мяне імя даволі мудрагелістае – Ангеліна. Але ўсе завуць проста Лена.

      Максім пры гэтым усміхнуўся.

      – Нічога не бачу смешнага, – здзівілася і, здаецца, нават пакрыўдзілася Лена.

      – Даруйце, калі ласка. Даруйце… Гэта я прыгадаў аднаго нашага вяскоўца. Ён, калі злаваўся на жонку, то называў яе Палашкаю, а калі быў у гуморы, то клікаў ласкава: «Мая ты Любачка». А звалі жонку Марыяй.

      Лена засмяялася – па-дзіцячы залівіста, шчыра, звонка. Максіму спадабаўся яе смех. Як і тое, што яна тонка ўлавіла гумар. І ён натхніўся, стаў расказваць розныя санаторныя байкі. Яны прасмяяліся цэлы вечар і апомніліся толькі тады, калі ў парку пачалі гаснуць ліхтары.

      – Ой! – спахапілася Лена. – Бяжым хутчэй у санаторый, а то замкнуць дзверы, і будзем кукаваць на дварэ…

      Развітваліся ўжо як даўнія знаёмыя. І перайшлі нават на «ты».

      – А можна я буду называць цябе Алёнай, па-беларуску?

      – Алёна… – прамовіла яна задуменна, як бы спрабуючы слова на смак. – Хораша…

      – А яшчэ лепш – Алёнка.

      Ля дзвярэй свайго пакоя, яна прыстоіла і, здаецца, са шкадаваннем сказала:

      – Ну, я пайду. Да заўтра!

      – Дзякую за цудоўны вечар, – Максім цырымонна пакланіўся і памкнуўся было пацалаваць Алёне руку, але яна рашуча адняла яе, нейкую секунду павагаўшыся, узнялася на дыбачкі і пацалавала Максіма ў шчаку. І не паспеў ён, ашаломлены, апомніцца, як яна ўжо схавалася за дзвярыма, кінуўшы яшчэ раз такое кароткае, але такое чароўнае, хвалюючае «да заўтра».

      3

      А заўтра была нядзеля. Выхадны ад працэдур дзень. І Максім з самай раніцы зайшоў па Алёну, каб разам ісці на «вадапой».

      – А я ўжо хацела цябе шукаць, – абрадавалася тая. – У мяне ёсць прапанова. Давай пасля сняданку з’ездзім у Кіславодск. Я хачу паказаць табе мой горад.

      – Што значыць «мой»? – здзівіўся Максім.

      – Дык я ж табе не паспела ўчора расказаць… Кіславодск сапраўды мой родны горад. Я там нарадзілася, вырасла і цяпер працую ўрачом у адным з санаторыяў. У мяне там і свая кватэра, якая засталася мне ў спадчыну ад бацькоў.

      Максім прапанову з задавальненнем прыняў. І яны, паснедаўшы, паехалі. Электрычкай. Зручна і хутка. Недзе праз гадзіну ўжо былі ў Кіславодску.

      Адкрыцці