Душа твая светлая. Коллектив авторов

як ён будзе ўспрыняты?

      – Ведаеш, Алёнка, – сказаў Максім, узяўшы яе руку, – у такія хвіліны хочацца так многа сказаць, што, баюся, галоўнага і не змагу вымавіць. Можна я лепш табе сёе-тое пачытаю?

      Яна здзіўлена паглядзела на яго і моўчкі кіўнула галавою.

      Максім дастаў з кішэні складзены напалам ліст паперы, рукамі, якія прыкметна дрыжэлі, разгарнуў яго і, ледзь стрымліваючы хваляванне, пачаў чытаць:

      Сорок восемь часов.

      Много это или мало?

      Конечно, до обидного мало!

      Ведь я не успел даже

      Как следует насмотреться

      В твои глаза-криницы,

      Что искрились всегда

      Такой нежностью и добротой;

      Всласть надышаться

      Хмелем твоих волос,

      Который пьянил меня,

      Как самое дорогое вино;

      Наслушаться твоего голоса,

      Так подобного на песню жаворонка

      Над звонким весенним полем.

      Ну а самое обидное,

      Что я не успел сделать главное —

      Сказать, как ты мне дорога!

      Сорок восемь часов…

      И все-таки это так много!

      Два дня и две ночи

      Ты была безраздельно моей.

      И для нас одних

      Неумолчно звучала

      Чистая, чарующая музыка.

      И легкие волны волшебного света,

      Обнимая нас,

      Поднимали в небесные выси.

      И я отчетливо ощущал,

      Как счастье

      Касалось меня своим дыханием,

      Рождая в душе

      Умиротворение и блаженство.

      Сорок восемь часов!

      Страшно подумать,

      Что их ведь могло и не быть.

      Ад хвалявання ў Максіма ажно перасохла ў горле. Гэты яго начуццёва-настальгічны настрой перадаўся і Алёне.

      – Дзякуй, – узрушана сказала яна і даверліва прытулілася шчакой да Максімавага пляча. – А ты мне аддасі гэта на памяць?

      – Канешне.

      – Я буду яго перачытваць, калі мне зробіцца адзінока і самотна. Перачытваць і ўспамінаць цябе, нашыя сорак восем гадзін.

      Яна ўзняла галаву і вачыма, поўнымі неверагоднай пяшчоты і затоенага болю, паглядзела на Максіма:

      – І чаму на свеце такая несправядлівасць? Усё жыццё шукаеш, чакаеш сваю палавінку, і вось, калі нарэшце гэтая палавінка, здаецца, знойдзена, аказваецца, што яна не твая, і лёсам табе адведзена ўсяго нейкіх сорак восем гадзін.

      Алёна памаўчала і ўжо весялейшым голасам дадала:

      – А ведаеш што? Мы ж нездарма кінулі ў сажалку ля мастка закаханых манетку. Наступным летам я чакаю цябе ў Кіславодску. Запішы мой адрас і тэлефон.

      У гэтую хвіліну з вакзальнага дынаміка прагучала аб’ява аб тым, што да прыбыцця мінскага цягніка засталося дзесяць хвілін.

      Максім і Алёна заспяшаліся на перон. Па дарозе Максім яшчэ, згледзеўшы кіёск з надпісам «Кветкі», заскочыў туды і выйшаў з даўжэзнай белай ружай.

      – Гэта табе.

      – Божа мой, якое хараство! – уткнулася носам у ружу Алёна. –