Чароўная скарбніца. Людмила Рублевская

перлінкамі і агледзела сваю работу.

      – Пейзаж Вухуціі! – здзівілася ўласнаму малюнку Улада. – Думкамі я ўжо там! Ну дык і вухуцян намалюю!

      Мастачка выбрала аранжавы аловак – і праз колькі хвілін каля сіняга дрэва стаяў прыяцель Вухуціка Рудаш, побач з ім Улада намалявала яго сястру Мінолу. З асаблівым натхненнем узялася ствараць выяву свайго сябра Вухуціка. Ён атрымаўся настолькі падобным, быццам гэта быў фотаздымак. Улада нават цень яго пачала маляваць. Вось валасы пацешна прыўзняліся ветрам, збоку цень ад носа-дудачкі, а гэта плашчык, нібы хвост, рукі, ногі… Шэрыя штрыхі клаліся на паперу, цень выглядаў так натуральна, што юная мастачка была вельмі задаволена сваёй працай. Але правая нага Вухуціка чамусьці не супадала з ценем. Улада здзіўлена нахмурыла бровы і перамалявала цень. Толькі паглядзела – зноў не так! Цяпер калена сагнулася, а цень застаўся прамым.

      – Ну як гэта?! Што за свавольства? Давядзецца зноў паправіць! – абурылася мастачка.

      – Альбо я магу зноў прама стаць!

      – Стань! А то цень не супадае з малюнкам! – сказала Улада.

      – Так нармальна?

      Цень нарэшце сышоўся з выявай.

      – Цудоўна! – адказала дзяўчынка і перавяла позірк ад ценю на выяву.

      – Ву-ху! Як я рады цябе бачыць!

      – Вухуцік?! – Улада здзіўлена міргала вачыма.

      Ён быў не на малюнку, а стаяў перад ёю, раскінуўшы рукі для абдымкаў.

      – Я на Вухуціі?! – зямлянка радасна абняла сябра, але ўсё яшчэ не магла паверыць, што такім дзівосным чынам тэлепартавалася.

      – Дык вы ўжо з хвіліну размаўляеце, ты яго малюеш, ён табе пазіруе! – усміхнулася Мінола.

      – Мы рады цябе бачыць! – павітаўся Рудаш.

      – Як я сюды трапіла? Нават на касмічным караблі ляцець не давялося! – дзівілася госця з Зямлі.

      – Тэлепартацыя бывае загадкавай і непрадказальнай! – патлумачыла Мінола.

      І тут да размовы далучыліся незнаёмыя галасы:

      – Ты хто такая? Як цябе сюды прынесла?

      З-за куста выйшлі дзве дзяўчынкі-вухуцянкі. Адна з іх была яркага сіняга колеру, з пышнымі светла-ружовымі валасамі, сабранымі ў высокі хвост, які тырчаў уверх закручастай спружынай, другая паненка мела сакавітае зялёнае адценне, а прычоска ўзвышалася эфектным залацістым стажком, перахопленым стужкай.

      Зацікаўлена разглядаючы іх, Улада адказала:

      – Я тэлепартавалася з Зямлі.

      – А! Гэта ж тая самая, што ў мінулы раз тут швэндалася! – нагадала адна незнаёмка другой.

      – Даражэнькія, вы некуды ішлі? Не будзем вас затрымліваць! – Мінола паспрабавала пазбавіцца ад негасцінных вухуцянак.

      – Дзе хочам, там і ходзім! Нам, можа, таксама цікава пагаварыць з прышлай іншапланетнай асобінай! – напышліва адказалі паненкі.

      – Тады навучыцеся размаўляць як выхаваныя дзяўчынкі! Я не дазволю крыўдзіць маю сяброўку! – мовіў Вухуцік і ўзяў Уладу за руку.

      – Ды хто яе крыўдзіць? Яна ж прыляцела сюды, каб