Пераслед мінулага. Дмитрий Максимович Акулич

за стол і задумаўся пра машыну хуткай дапамогі, якая заўсёды выклікала ў ім трывожныя пачуцці. Яму было цяжка бачыць яе сёння, бо машыны медыцынскай дапамогі асацыяваліся з чымсьці непрыемным – ніхто папросту не выклікае ўрача на дом. У вёсцы няма маладых людзей, страшна было ўявіць, што да кагосьці бел-чырвоная машына прыедзе ў апошні раз. Трэба лепш сачыць за сваім здароўем і менш забіваць галаву благімі думкамі, каб радзей сустракацца з лекарамі. Але калі табе за пяцьдзесят, усё цяжэй успамінаюцца прыемныя моманты. Свет становіцца іншым, усё больш збіраецца ў чалавеку турбот. Гледзячы на свой жыццёвы доўгі шлях і цяжкі ваенны час, Юрый успрымаў сваю адзіноту як набліжэнне канца. Ён усё радзей думаў пра добрае, таму стараўся больш часу надаць творчасці, каб адцягнуцца ад благіх думак. Мужчына даеў вячэру, зірнуў у цёмнае акно і падумаў пра Валянціну Пруцік. Магчыма, сёння ўвечары яе аглядалі ўрачы. Жанчына ўжо была старэнькай і часта турбавалася аб страшных навінах, якія паказвалі па тэлевізары, трывожылася за свой дом, за ўсю вёску.

      Юрый Люты здаволіў свой голад сытнай вячэрай і прывёў кухню ў парадак. Дзмітрый Янчанка так і не патэлефанаваў яму, мабыць, не было на тое прычын: ніхто не памёр, нікога не павезлі ў бальніцу. Хуткая дапамога прабыла ў вёсцы дваццаць хвілін, затым ціха вярнулася назад па той жа дарозе. Юрый не чуў, як вярталася тая машына. Увайшоўшы ў спальню, ён прысеў на ложак і, нарэшце, зняў пратэз. Застаўшыся без дамашніх клопатаў, Юрый з асалодай лёг на мяккі ложак. Яго авальная галава ляжала тварам уверх, худыя ногі выцягнуліся, а рукі ляглі ўздоўж цела. Сыты кот хутка ўскочыў да яго і, аблізваючы свае белыя вусы, размясціў сваё пухлае цела на сцёгнах гаспадара.

      У доме Юрыя было чыста і ўтульна. Раз ці два на тыдзень прыходзіла дапамагаць прыбрацца Абрамоўская, стрыечная сястра, якая жыла адна пад прозвішчам мужа. Але, нягледзячы на яе дапамогу, у доме ўсё ж не было той прыгажосці і душэўнага ачага, які быў пры Ларысе.

      Юрый, выцягнуўшыся на ложку, доўга не мог заснуць. Мужчыну спасцігла страшнае мінулае. З цяжкім сэрцам ён зноў успомніў смерць Ларысы. Юрый глядзеў у столь, быццам не заўважаў яе. Погляд яго быў тужлівым, у ім адбівалася роспач і няшчасце. Здавалася, што мозг сканцэнтраваўся толькі на перажываннях. Сённяшняя машына хуткай дапамогі загнала яго ў гэты сумны стан. Юрый успамінаў: як урачы забралі Ларысу з болем у сэрцы, як праз дзень яна памерла ў бальніцы. Сям'я ведала, што яе слабое жаночае сэрца можа раптам спыніцца. І больш за ўсіх да гэтага была гатовая сама Ларыса. Хоць яна і спрабавала падрыхтаваць сям'ю да свайго нечаканага сыходу, але яна выдатна разумела, што родныя не хочуць думаць пра тое, што застануцца без яе.

      Тонкая душа ўдаўца доўга не магла змірыцца з адзінотай. Юрый Люты ўспамінаў жонку як радасную, клапатлівую і пазітыўную. Ён успомніў, як яна дапамагла яму пераадолець моцны псіхалагічны ўдар вайны і як пасля перамогі за год палегчыла ўспрыманне страшных сноў вайны, мякка супакоіла і прывучыла яго жыць сучаснасцю.