MÜQƏDDƏS 44. Vahid Məmmədli

darmadağın edirdi. İndi onu yalnız və yalnız bir şey düşündürürdü. Nəyin bahasına olur-olsun, sağ qalmalı və ailəsini qətlə yetirəndən öz qisasını almalı idi.

      Orta yaşlarında olan həmin yekəpər, çopur sifətli şəxs tez-tez kameraya girir, ürəkbulandırıcı söhbətlər edir, onu qane etməyən cavablar alanda İlkinin başına yumruqla zərbələr endirirdi. Hər şeydən çox İlkini qabırğalarının və ayağının yenidən sınacağı, cəhənnəm əzabı verən ağrıların bir də başlayacağı qorxudurdu. Buna görə də yazıq uşaq qeyri-ixtiyari olaraq başını irəli uzadırdı ki, həmin mənfur insan onun başına vursun.

      ***

      Kameranın qapısı şaqqıldayıb açıldı. Səsdən səksənən İlkin Allaha yalvarırdı ki, gələn həmin çopur sifət yekəpər olmasın. Yarıqaranlıq kameraya daxil olan çopurun əyri, donqar burnu sanki bir qədər də böyümüş, şeytan qulaqlarını xatırladan sivri uclu qulaqları yuxarıya dartılıb uzanmışdı. Kəndlərində gecə meşəyə getmək istəyəndə həmişə nənəsi ona deyərdi ki, bu vaxt meşəyə getməzlər, xortdan sizi yeyər. İlkin xortdanı heç vaxt görməsə də onun çox əcaib və qorxunc olduğunu düşünmüşdü. Uşaq marağı ilə uzaqdan da olsa xortdanı görmək istəyirdi. İndi yarıqaranlıq kameranın qapısında dayanıb qıpqırmızı gözləri ilə onu süzən məxluq elə xortdanın özü idi. Bilirdi ki, bir neçə saniyə sonra bu mənfur məxluq onun bütün varlığını sarsıdan sözlər deyib yenə də leş qoxusu verən əlləri, ayaqları ilə bədəninin hər yerinə zərbələr yağdıracaqdır. Amma çopur yekəpər irəli addım atanda kameranın qapısı yenə açıldı. Gələn həbsxananın rəis müavini Qriqoryan idi. O, üzünü yekəpər çopura tutub: