Электрон бола, ёвуз малика ва биз. Нигина Ниёз

айбимизни бўйнимизга оламиз. Бундан кейин 360 градусга ўзгаришга ҳаракат қиламиз. Мажлисни эса синфбошимиз Саида Орифжонова олиб боради. Саида бизни уялтирмай, ўзбек ёшларига хос иш тут! Камчиликларга нисбатан аёвсиз бўлгин, – деди-да Омоннинг қўлидан тортқилаганча синфдан чиқиб кетди.

      Улар чопа солиб автобус бекатига ўтишди. У ерда папкасини ўйнаб турган Герцни кўриб таққа тўхтадилар. Чунки Герц уларни пайқамаслиги керак эди-да. Бир пайт автобус келди. Болалар Герцнинг автобусга чиқишини пойлаб туришди, кейин ўзлари ҳам чиқиб, одамлар орасига яширинишди. Герц қандайдир чекка маҳаллада тушиб қолди.

      Бузилган иморатлар ва уларга уланиб кетган қандайдир чакалакзордан иборат дўнглик бу ерда одам яшамаслигидан далолат берарди. Гарчи Герц ҳеч нарсани сезмаётган бўлса-да, Шодмоннинг юраги така-пука. У бетоқат бўлиб, нуқул атрофга аланглар, оёғи ўтларга илакишиб, мункиб кетарди. Ниҳоят, қандайдир дарахтзорга етиб келишганида Герц қадамини секинлатди. Болалар ҳам дарахт панасига ўтиб олишди.

      Улар Герцнинг кетидан изма-из юриб, анча ичкарилаб кетишди. Бир пайт Герц қандайдир баҳайбат терак қаршисида тўхтади. Негадир бу теракнинг барглари сўлий бошлаган, баҳор бўлишига қарамай унинг атрофини шундоқ хазон босганди. Болаларга ҳам бу дарахт жуда ғалати туюлди. Унинг нимасидир ортиқчага ўхшарди. Яқин келгач, ҳаммаси аён бўлди. Бир нечта терак ниҳоллари битта қилиб боғланган, унинг орасида нимадир бор эди. Дабдурустдан қараган одамга тераклар бир-бирига қапишиб ўсгандай туюларди.

      Герц тераклардан бирини қўли билан пайпаслади-да, четга ўтиб турди. Бола негадир бетоқат бўлар, папкасини нуқул у қўлидан бу қўлига оларди.

      Бирдан икки теракка жон киргандай силкинди. Кейин икки дарахт икки тарафга қараб силжиди-ю, катта юмалоқ қорамтир зирхли эшик очилди. Ўртада эса яшил тусдаги, юқорига олиб чиқадиган зина пайдо бўлди. Герц зинанинг ҳаракатланишига қаноат қилмай, чопганча юқорига чиқиб кетди.

      Болалар бир неча дақиқа бу мўжизадан ўзларига келолмай, қотиб қолишди. Биринчи бўлиб Шодмон ўзига келди, довдираганча Омонга қаради. Ёнида Омон эмас, бронза ҳайкал турарди гўё. У секин Омонни туртиб, тепага чиқ деб ишора қилди. Омон даҳшат билан зинага қаради-ю, ортига тисарилди. Шодмон унинг ёқасидан тутиб қолди. Ўзи қўрққани учун ҳам унга буюрди:

      – Чиқ деяпман!

      Омон аста ўрмалаб теракка яқинлашди. Оёғини ниҳоятда эҳтиёткорлик билан зинага қўйди-да, юқори кўтарилди. Унга Шодмон ҳам эргашди.

      Герц қизғиш чироқ билан ёритилган, турли мураккаб асбоб-у, симларга тўла кабинада ўтирар, бу ернинг ҳам эшиги ланг очиқ эди. У бошига аллақандай симли қалпоқ кийиб олганча, олдидаги асбобнинг мурватларини тўхтовсиз бурар, ишга жуда берилиб кетганди. Омон ичкарига мўралади-ю, лип этиб эшик орқасига яширинди. Титроқ бармоғини лабига босиб, Шодмонни имлаб чақирди.

      Шу пайт нимадир ту-тутлаб шипнинг тепасидаги чироқларгача ёнди. Герцнинг овози аниқ эшитила бошлади.

      – Ер сайёрасидан Герц маълумот беради. Алоқага чиқишингизни сўрайман.

      Герц