Шеър сайёраси. Шодмонқул Салом

замин ютиб олган менинг.

      Энди кўзим кўкка ёниб боқолмайди,

      Ерни суйган одам қанот қоқолмайди.

      Бу ер бир пайт оддий тупроқ маскан эди,

      Илдиз отдим – Она деган Ватан энди.

      ЭВЕРЕСТ ЧЎҚҚИСИГА ТАЛПИНГАН АЛПИНИСТГА!

      Тоғлар – Худо шерлари,

      Хуриллашиб ётмишлар.

      Унинг елкаларига

      Товонларим ботмишлар.

      Алплар алпонг-талпонглаб,

      Тирмашади полвонлар.

      Арслон уйғониб қолса

      Не қиларкин нодонлар?..

      «Сўнгги гапни барибир

      Тоғнинг ўзи айтади!»

      Хўрсиниб қўяр сардор

      Ва илдамлаб кетади.

      Ё, Раб! Асрагил Ўзинг!

      Кафтингда тутгил, Эгам!

      Арслоннинг тишин кўрдим,

      Икки қўлим – бир ёқам!

      Икки қўлим – бир ёқам!

      «Кошки, тушунмасам, кошки, сезмасам…»

      Кошки, тушунмасам, кошки, сезмасам,

      Кўзлари тубида маккор бир севинч.

      Истиғноларида, ёлғонларида

      Соғинч, алам ҳамда туганмас ўкинч…

      Кошки, нигоҳида кулгу шаклида

      Қўрқув ва задалик бўлмаса эди.

      Кошки, «Чин ошиқлар бор» деб ёлворган

      Менинг юрагимни тингласа эди.

      Кошки, кўзларининг туб-тубларида

      Музлаб ётмасайди бахтсиз ошиқлар.

      Кошки, лабларидан учган оҳларга

      Қўшилиб чиқолса дилдан оғриқлар.

      Кошки, чин бўлсайди унинг кўзёши,

      Кошки, кўзёш таъмин билмасам эдим.

      Йўлимиз кесишган маст оқшомларда

      Мени мошин уриб – кўрмасам эдим.

      Кошки, тушунмасам эди, унинг ҳам

      Қалбининг бир чети қоронғу, яра.

      Ахир, менинг додим етиб боргунча,

      Қанча майхона бор йўлимда, қара…

      Майли, кетаверсин… Ҳа, кетаверсин,

      Тўзонлар чулғаган ҳаёт бағрида.

      Мен эса қалбимни куйлаб ўтаман,

      У йиғлаб туради дилнинг қаърида…

      Шу ўзи етади… Кошки, шу етса…

      Унинг-ку, овунчи бордир, шубҳасиз.

      Лекин юпанчи йўқ, буни биламан,

      Қолганини билиб нима қиласиз?!

      «Тентак отга қўшилган…»

      Тентак отга қўшилган

      Бўш арава, бўш арава.

      Тепаликдан пастга қараб

      Гижинглайди, гижинглайди.

      Отни суриб бораётир

      Бўш арава, хўш арава.

      Томошабин қарсак урар,

      Кимдир кўксин ғижимлайди.

      От ўйлайди: “Бу дунёнинг

      Бор юкини тортгум ўзим!”

      Нишабликда, лол турганча

      Ёшга тўлиб борар кўзим.

      ҲОЛИМ

      туркумидан бир шеър

      Силовсиндай силкиниб

      Қор оралаб кетяпман.

      Сездингми, ай, қиморбоз,

      Ёнгинангдан ўтяпман.

      Юрагимни жом қилдинг,

      Устихонимни бир най.

      Най чалар маст улфатлар,

      Бағри қондир, ҳойнаҳой.

      Бир гулнинг доғи билан

      Нопармон бўлмиш сийнам.

      Мени юпатолмасдан

      Юпанмай