ГИНГЕМАНИНГ ҚИЗИ Биринчи китоб. С. Сухинов

баҳона билан шу ердан бир қадам ҳам жилма. Мен тезда қайтаман – бир соатда, балки ундан ҳам олдинроқ. Келишдикми?

      Корина ҳиқиллаганича бош силкиб қўйди.

      Отаси кетиши биланоқ унинг юрагини ваҳима босди. Ботқоқликнинг тепасидаги туман янада қуюқлашди. Қаерлардадир баланд қорақарағайлар учида қарға қағиллади. Корина атрофга олазарак қараб, буталар орасида чақнаб турган бир жуфт кўзни пайқаб қолди.

      – Бўри… – шивирлади у, қўрқувдан кўзлари ола-кула бўлиб. − Бўў-ў-ўри-ии-и!

      Корина ҳўл этикларини шоша-пиша кийганича, харсангдан сакраб тушди. Ростдан ҳам қандайдир маҳлуқ келаётгандай, буталар қарс-қурс қила бошлади.

      – Бўри! – додлаб юборди Корина. – Дада, қутқаринг, бўри-и-ии-и-и!!

      Даҳшатдан эс-ҳушини йўқотган қизча сўқмоқ бўйлаб ботқоқдан нарига қоча бошлади. У ортида кимдир хирқираб нафас олаётганини эшитаётгандай эди гўё.

      У буткул ҳолдан тойганидан кейингина югуришдан тўхтади. Оғир нафас олган кўйи атрофга аланглади-ю, лекин ҳеч кимни кўрмади.

      Чириган тўнка устига ўтириб олган Корина бир оз нафасини ростлаб олгач, ўрмонда адашиб қолганини туйқус англади.

      У сўқмоқдан четлашиб, қорақарағайзор орасидаги қуюқ чакалакзорга кириб кетганини ўзи ҳам сезмай қолибди. Бу жой унга нотаниш эди.

      – Дада! – додлаб юборди ваҳимага тушган қиз. – Да-аа-даа-аа-а-а!

      Атрофдан фақат бўғиқ акс садо эшитилди.

      Корина отасининг сўзига қулоқ солмаганидан биринчи марта афсусланди. Ҳолбуки дадаси ҳар доим унга тинмай бир нарсани такрорлашдан чарчамас эди:

      “Бу ўрмонда фақат аҳмоқ одамгина адашиб қолиши мумкин. Эсингда бўлсин, қизалоғим, бизнинг уйимиз ботиб бораётган қуёшдан ўнг томонда жойлашган…” Ёки чап томонда деганмиди? Корина буни аниқ эслай олмади. Отаси унга дарахт танасидаги йўсинлар ва чумоли уялари ёрдамида тўрт томонни аниқлашни ҳам ўргатиб қўйганди… Ўшанда нега яхшилаб эшитиб олмаган экан-а?

      Қизча ҳиқиллаганича, дуч келган тарафга йўл олди. Умрида у ҳали бунчалик қаттиқ қўрққан эмасди. Юқорида − дарахт учлари орасида қуёш нурлари аҳён-аҳён жимирлаб қолар, лекин офтобнинг ёруғи пастга қадар етиб кела олмасди. Тупроқ устига тўкилган дарахт игнабарглари сарғайиб кўринади. Коринанинг йўлида тинмасдан баланд ўсган қирққулоқ поялари, улкан заҳарли қизил қўзиқорин ва турли хил бошқа замбуруғлар учрайверади. Қизчанинг ниҳоятда қорни очиб, қаттиқ чанқади. У айрим турдаги елпиғичсимон қирққулоқнинг ёш новдаларини ва баъзи бир қўзиқоринларни хомлигича ейиш мумкинлигини биларди, аммо вақтида уларнинг фарқига боришни ўрганишни истамаганди.

      Фақат кечга бориб, тинкаси қуриган, ўлгудай қўрқиб кетган қизча ниҳоят ўрмондан чиқиб олди. Унинг қаршисида улкан, бўз булутларга қадар бўй чўзган тоғ юксалиб турарди. Унинг этагида файзсиз бир ғорга кириш йўли қорайиб кўринди. Ғорнинг ёнгинасида қозиққа қадаб қўйилган отнинг калла суяги тишларини иршайтириб турибди.

      – Ойижон… – пичирлади Корина, кўз ёшларини оқизган кўйи ўзига нотаниш бўлган қўрқинчли жойни кўздан