Умрим есталиклари. Ўктам Мирзо

жумла одамдан гўзаллик…

      Одам борки кўнглида кир бўлмаса дерман,

      Пок бўлса, дил, ақли басир бўлмаса дерман.

      Одоб-ахлоқида қуcyp бўлмаса дерман,

      Яхшилигинг бўлсаю сур бўлмаса, дерман.

      Гўзаллик излайман, оламдан гўзаллик,

      Оламдаги жумла одамдан гўзаллик.

      ЯХШИЛИК

      Қулоқ тутсам ҳақиқатни халқ билур,

      Яхши ишни, ёмон ишни ҳал қилур,

      Яхшилик қил, сувга от, балиқ билур,

      Дейди балиқ билмаса холиқ билур,

      Яхшилик-ёмонлик ўзингдан бўлур,

      Қилган ишинг ила сўзингдан бўлур.

      Кишига яхшилик тоатдан афзал,

      Қилган баъзи ибодатдан афзал,

      Ҳаётда энг ширин соатдан афзал,

      Яхшилик – бу барча ҳолатдан афзал.

      Яхшилик-ёмонлик ўзингдан бўлур,

      Қилган ишинг ила сўзингдан бўлур.

      Яхшилик қилай деб аччиқ гапирдинг,

      Дўстинг нуқсонини очиқ гапирдинг,

      Хато кетмасин деб ҳатто дуқ урдинг,

      Яхшилик – бу, уни ҳақ йўлга бурдинг,

      Яхшилик-ёмонлик ўзингдан бўлур,

      Қилган ишинг ила сўзингдан бўлур.

      Қўлингдан келганча қилгин яхшилик,

      Ёмон ҳам ўзгарар қилсанг яхшилик,

      Яхшилик бу барча ҳимматдан улуғ,

      Ўктам айтур яхшилик қил, яхшилик,

      Яхшилик-ёмонлик ўзингдан бўлур,

      Қилган ишинг ила сўзингдан бўлур.

      ШУКРНИ УНУТИБ ҚЎЙМАНГ

      Ношукр одамдир ёмон кўрганим,

      Топган ҳурматидан бўлармиш жудо.

      Халқимиз нақлидир амал қилганим:

      “Кенгга кенг дунё – бу, торга тор дунё”.

      Бир коса ёвғон деб тонгдан кечгача

      Тинмай меҳнат қилганларни кўрганмиз.

      Нон дея, нон дея судралиб, йиғлаб,

      Унга кўп интизорларни кўрганмиз.

      Узоқ эмас, қирқ беш йилча муқаддам

      Урушнинг қизиган палласи эди.

      Уруш орқасида қолган одам ҳам

      Нон эмас, тополса кунжара еди.

      Бизлар тегирмонда ёлғиз қолардик

      Тонггача ухламай битта кўмочга.

      Жувозкашдан беш пайса ёғ олардик

      Бир ҳафтадан ортиқ ишлаб омочда.

      Шунда ҳам нолимай меҳнат қилардик

      Қариялар, ёшлар дала-тузларда.

      Топган-тутганини фронтга бериб

      Очлик, қийинчилик бўлган кезларда.

      Изғиринли кунлар шундай ўтарди,

      Ҳар хил ваҳимада келарди хатлар.

      Шунда ҳам шукрни ўргатишарди

      Бизга кўпни кўрган нуроний зотлар.

      “Хўп” дейиш бизларга қоида эди,

      Катталар не деса, гап қайтармасдик.

      Бошга қанча ташвиш келиб-кетса ҳам

      Она табиатга шукр айтардик.

      Биров нолибди деб эшитмаганман,

      Ношукрлик қилмас эди қизлар ҳам.

      Шоли ўтар эдик, ғўза чопардик,

      Ўн бешга тўлмаган эдик бизлар ҳам.

      Не бўлди сизларга, ўғил-қизларим,

      Шарму ҳаё қани, сабру қаноат.

      Сабрнинг остини олтин дейдилар,

      Баъзи камчиликка қилинг-да тоқат.

      Тегирмон,