ТАНЛАНГАН АСАРЛАР. Нурмуҳаммад Исроилов

бир-биримиз соғинган нафас,

      Маъсум чеҳраларни биз кўрмак истаб

      Ул икки кимсага қилайлик ҳавас.

      ОҚ ТУРНАЛАР

      Эмиш: оқ турналар асл парранда,

      Нодир ва камёбдир қуш зоти аро.

      Бироқ, асл қушлар кўп пароканда,

      Қанотлари оппоқ, қисмати қаро.

      Шарпалардан нари кетармиш улар,

      Саноқли қолганмиш насл-насаби.

      Жуфт-жуфт бўлиб парвоз этармиш улар,

      Ғазалдаги байтнинг жуфт сатри каби.

      Ҳар дилнинг ўз ноёб оқ турналари —

      Интилгани севги, излагани бахт.

      Излаш, интилишда дил нурланади,

      Баъзилар кеч топар, баъзилар барвақт.

      Овчилар тоғ ошиб кезарлар ўрмон:

      Тузоқ қўйганлари гоҳ биргина қуш.

      Менга оқ турнадай шоҳ байтлар армон,

      Излайман то бошдан учгунича ҳуш.

      Мен овчи эмасман, ниятим оқдир,

      Машқ эта бошлаган қўшиғим ярим.

      Сизга қаламим ва қалбим муштоқдир,

      Қайдасиз, о, менинг оқ турналарим?

      ЁМҒИРЛАР

      Бизнинг еримизни севиб, севалаб,

      Ортда қолиб олис кўкдаги овлоқ —

      Майсани тортқилаб ва юлқиб-ялаб

      Ўйнаб ёғмоқдасан, ёмғир ёғалоқ.

      Севгим қатрасидан жон топиб шеърим,

      Орзум ёмғиридан сув ичгандай ўй,

      Оби ҳаётингдан сенинг, ёмғирим,

      Янги майсаларинг бўй чўзмоқда, бўй.

      Сўлган майсалару қуриган дарахт

      Ва гуллар хазонин йўқлар ёмғири.

      Букун афсонадир мен учун, бир вақт

      Отам айтиб берган ўқлар ёмғири.

      Замин ўша-ўша, табаррук тупроқ,

      Фақат унда дўнглар кўпайган бир оз.

      Ёмғирим, шу дўнглар узра гул, япроқ,

      Гиёҳлар ундиргил сен беэътироз.

      Комил шеър умримга тилак бўлгандай,

      Одамзод тилаги – олам камоли.

      Олам фароғатсиз тин олур қандай,

      Башарга ҳожатдир тинчлик ва толе.

      Шоир шеър айтади, гўзал бадиҳа,

      Аллома ақли-ла ҳалдир тилсимлар.

      Хушхон, доруломон шу кунларга то

      Кимлар омон етди, етмади кимлар.

      Азиз дўстим билан йўл бошида биз

      Икковлон турибмиз иримчи бўлиб,

      Ўтамиз ҳаммадан олдин иккимиз

      Намхуш майсалардан биринчи бўлиб.

      Сўнгра анчагача, балки йил бўйи

      Мақтовли гапларга зеб берамиз, зеб:

      Биз билан бошланди наврўзнинг тўйи,

      Ёмғир ва кўкламни бошлаб бердик, деб.

      Ажиб бошланиш бу – хосиятли, пок,

      Ҳамиша пок бўлсин бошланишимиз.

      Ёмғирим, ҳар қалай нақл этур идрок:

      Кўп жиҳатдан бирдир бизнинг ишимиз.

      Ёмғир, сен ўхшайсан ишқ ила масрур,

      Ҳаловатдан кечган ошиқ ҳолига.

      Кўкдаги уйингни тарк этиб жасур,

      Ўзни фидо этдинг ер жамолига.

      Сендан баҳра олган ер қандай яшноқ,

      Боғ қандай чамандир, япроқ гуркирак.

      Севги зилолидан сафо эмган чоқ

      Шундай тозармасми инсоний юрак.

      Покланур дилларнинг энг чуқур қати,

      Замин