ТАНЛАНГАН АСАРЛАР. Нурмуҳаммад Исроилов

бор гиёҳ бағрида,

      Оқ ниятлар назми – сиёҳ бағрида.

      Зинога йўл кўпдир, риёга йўл кўп,

      Йўлини йўқотган гумроҳ бағрида.

* * *

      Қисматинг не кечар, шеърим, билмадим,

      Қўлдан учирганим содиқ кабутар.

      Балки боқий умр ато қилмадим,

      Бахтинг қай ҳасратли дилни овутар?

      Сенсиз-ку изидан чиқмас коинот,

      Сенсиз ҳам фараҳли тонглар отади.

      Кимга эҳтиёжсан ва кимга нажот,

      Руҳинг қай бир қалбда руҳ уйғотади.

      Сенда – муҳаббатим, бор қувончу ғам,

      Дилбар суҳбатларга сен бир баҳона.

      Дўстга айланади бегоналар ҳам

      Сен туфайли, шеърим – дўсти ягона.

      Қўлга олиб ўшал нотаниш одам —

      Умрида, ишқида умринг узайтсин.

      Майли, авж пардада куйламаса ҳам,

      Шунчаки, ёрига шивирлаб айтсин.

      ЮГУРИК НУР китоби 1980 йил

      МЕНИНГ ЗАМОНДОШИМ

      Ўсмирлар ё бобокалондир,

      Қуёш эмиб ўсган пахтакор,

      Учувчидир, ё қаҳрамондир,

      Ё эгнида ишчи жомакор —

      Ким бўлмасин, ҳурмати учун

      Кўксимда қўл, таъзимда бошим.

      Хаёлим банд эрта, кундуз, тун —

      Тенгдир балки ёшига ёшим,

      Менинг замондошим.

      Жанг қисматин бирга қилган ҳал,

      У бир сафда Гастелло билан.

      Бир кун унга тикланур ҳайкал,

      Мармар эмас, соф тилло билан.

      Бугунга у етса-да омон,

      Лек бағрида қолган кўрғониш.

      Жанглар ўтган йўлларда ҳамон

      Ватан бўйлаб излар полкдошин,

      Менинг замондошим.

      Кўз ўнгимда сипо, камтарин,

      Гавдаланур жасур, хушсурат.

      Мен завқига айтиб офарин,

      Хаёлларда қураман суҳбат.

      Хатлар келса Туямўйиндан

      Она пинҳон артар кўз ёшин,

      Салом йўллаб Аму бўйнидан,

      Дилда сақлар соғинч бардошин,

      Менинг замондошим.

      У бир шогирд, устод, аллома,

      Ноёб кашфи дунёга доир,

      Ва ё комил “Истиқболнома”

      Достонини битгувчи шоир.

      Ҳаёт номли тўқилур мато

      Ибтидоий Вақт дастгоҳида.

      Тошкесармиз бизлар бехато

      Нураб битмас дунё тоғида.

      Ул Фарҳоддир енгил отгувчи

      Залвар-залвар тоғларнинг тошин.

      Ғафлатлардан гоҳ уйғотгувчи,

      Ажаб мунис, ғойиб сирдошим —

      Менинг замондошим.

* * *

      Зиё билан риё нечоғли нари,

      Ҳижрон зулмати ёв висол нурига,

      Шундай тескаридир, маънан тескари

      Чаман билан саҳро бири-бирига.

      Шеърий тасаввурда бу сўзлар фақат

      Бирга нафас олар, яшар ёнма-ён.

      Ёрнинг кўзларида ёнган муҳаббат

      Кул қилур дилдаги тошни, бегумон.

      Энг аввал кўнгилда, тоза юракда,

      Тилак чамани гул ёзмасин нечун.

      Эзгу инсон меҳнат яроғин тутса

      Боғи Бобилини яратмак учун.

      Дўстим, пойимизда ризвоний бир боғ

      Барқ уриб бизларни ўйга толдирди.

      Хаёлда