Танланган асарлар. Носир Фозилов

кичкина ченангни олиб чиқ.

      Мен бўйнимга фотоаппаратимни осиб олдим.

      Кунботишдаги тепаликка қараб кетдик. Борсак овулнинг деярли ҳамма болалари шу ерда. Бири ченасини судраб тепаликка чиқиб кетаётган, бири ченага муккасидан ётиб олиб пастга ғизиллаб учиб тушиб келаётган, бири йўл чеккасида ағдарилиб уст-бошини қоқаётган… Хуллас, тепалик бағри болалар билан тўла, қий-чув!

      Катта тепалик экан, устига сув қуйишибди. Ча-мамда эллик-олтмиш метрча келадиган жой кўм-кўк яхмалак бўлибди. Шу яхмалакнинг ўнг томонини чопиб зиначалар қилишибди. Болалар шу зиначалардан ченаларини юқорига олиб чиқиб, пастга қараб учишарди. Буни отряд советининг қарори билан Асетлар кичкинтойларга қилиб беришган бўлса ҳам ўзлари келиб учиб туришаркан. Биз томонда бундай тепалик қайда? Бўлса, фойдаланган бўлар эдик-а!

      Бойтемир Асетнинг қўлидан ченани олиб, зинадан тепаликка қараб кўтарила бошлади. Сал ўтмаёқ у тепадан ченада ғизиллаб учиб тушди. Мен уни суратга олиб қўйдим.

      Асет кўриб қўй, дегандай менга бир қаради.

      – Тағин қанақа ўйинларинг бор? – деб сўрадим.

      – Ўҳ-ҳў, ўйинларимиз кўп, – деди Сейт.

      – Лапта, тўп-таёқ, футбол…

      – Э, бу ўйинлар ёзда ўйналади-ку? Қишдагисини сўраётибман.

      Улар ҳайрон бўлиб бир-бирларига қарашди.

      – Сизлар томонда қанақа ўйинлар бор? – деб сўраб қолди Сафаргул.

      – Бизлар томондами?– деб чайналдим. – Бизлар томонда, масалан, «Қорхат» деган ўйинимиз бор.

      – Бу қанақа ўйин?

      Болалар атрофимга тўпланишиб қолди. Шу саволдан – уларда бу ўйиннинг йўқлигини билиб, роса олиб қочдим.

      – Жуда қизиқ ўйин, қор ёғади-ку, а? Ана ўшанда қор ёққан куни яхшилаб хат ёзилиб, истаган ўртоғингнинг қўлига тутқазишинг керак.

      – Ундан кейин-чи?

      – Кейин, унинг шартлари бор: хат қўлга берилиши, хат берган киши қўлга тушиб қолмаслиги керак. Хат шеър билан ёзилади. Ўша хатни олиб, «қўлга тушган» одам хатда кўрсатилган шартнинг ҳаммасини бажаради. Мабодо, қўлга тушиб қолса, ҳалиги шартни қорхат ёзган одамнинг ўзи қилиши керак.

      – Ўҳ-ҳў, жуда қизиқ-ку!

      Кимдир гўё қўлга тушиб қолгандай қиқирлаб кулиб юборди. Мен уларга «қорхат»нинг ҳамма шартларини яхшилаб тушунтирдим-у, бироқ бу ўйин фақат биринчи қор тушганда бўлишини айтмадим.

      Бу ўйин уларга жуда ёқди.

      Анча маҳалгача тепаликда чена учдик. Тўпланишиб, эсдалик учун суратга тушдик: аввалига ўзим олдим. Кейин мен ўртага келиб ўтирганимда Бойтемир олди. Ҳавога булутлар чиқиб, майда қор учқунлай бошлади. Кун жуда салқин эди. Анча қоронғи тортиб, яйловдан подалар қайтди. Овул итлари ҳура бошлади. Бизлар ҳам ченаларимизни судраб, уй-уйимизга қайтдик.

      – Ҳавонинг авзойи бузуқ, тағин қор ёғади шекилли? – деди Асет.

      – Эҳтимол…

      Кечки овқатдан сўнг мен столга ўтирдим. Эртага мажлисда гапирадиган гапларимни ёзиб, тайёрлаб қўйишим керак эди-да!

      Олдимда қоғоз билан қалам, ўйлай бошладим.

      Қорхат

      Эрталаб туриб ҳовлига чиқсак, лайлакқор ёғаётган экан. Худди оққушнинг патига ўхшаб