Киһи биирдэ олорор. Софрон Данилов

хантан билиэҕэй? Ыллам ону киниэхэ эппэтэх баҕайыта ини. Миигин күрээбит диэн ама итэҕэйиэ дуо? Мин куораттан барыахпын, кинилэртэн, балыыһатааҕы ыарыһахтарбыттан арахсыахпын баҕарбатахпын кини билиэ суоҕа. Айахпар бүөлээх кэлгиллэн айаннаабыппын да билиэ суоҕа. Оччоҕо итэҕэйиминэ хайыаҕай? Оо, иэдээн да эбит! Туох баҕарар буоллун, кини эрэ итэҕэйбэтэр, кини эрэ миигиттэн хоргуппатар ньии! Бу туох үлүгэр аана суох алдьархайай! Суонда, били урут мин таптыыр Суондам, иэдээн бөҕөнү тэрийсэн, мин кэскилбин үнтү тэпсиһэн, мин ыраас ааппын хараардыһан, миэхэ дьон итэҕэллэрин түҥнэрсэн баран, ити көхсө бөгдьөллөн иһэр дии. Оо, дьон, санааҕыт тоҕо бачча харата, хараҥата сүрэй, сүрэххит тоҕо бачча дьэбирэ, тымныыта бэрдэй! Оо, абакка да буолар эбит! Туох истиэ-көрүө баарай?”

      Кыыча кэлгиэлээх атаҕынан, түүрүллэ түһэн баран, нүксүллүбүт көхсү тэптэ. Суонда соһуйан эргиллэ биэрдэ. Кыыс онно көрбүтэ: Суонда икки хараҕа дьолтойо испит, эттээх иэдэһинэн дьэҥкир таммахтар субуспуттар. Бу айан киниэхэ даҕаны чэпчэкитик тиксибэтэх, суолу быһа ытыы испит быһыылаах. Ону көрөн, кыыс сүрэҕэ “атый” гынна.

      Суонда, ытыы олорорун өйдөөн, сиэҕинэн сирэйин туора-маары сотунна. Кыыча мөхсөн тиргилиннэ. Суонда атын тохтотто, бобуосканы өҥөйдө. Кыыс хараҕынан “сүөр!” диэн көрдөстө. Көрдөһүө дуо – модьуйда. Суонда туран кыыс айаҕын босхолоото, кэлгиэтин сүөрдэ. Кыыча дэлби тоҥмут эбит: сүөрүллэн олороот титирээн дьигиһийдэ. Кыһыҥҥы күн хайыы-үйэ киэһэрбит. Хара тыа суолунан иһэллэр эбит.

      – Ха… хан…на… кэл…либит?.. Бу Мэл… дьэхси дуо?

      Суонда тоҥхос гынна.

      “Ырааппыппыт даҕаны…” – дии санаата кыыс.

      – Суон…таа… Төннүөх… Куо…ракка… Үөрэниэм… Доҕотторбор… Абыраа, төннүөх… Суон…таа!..

      Суонда төбөтүн илгиһиннэ.

      – Суонтаа, төннүөххэниий!.. Аһын даа!..

      Суонда өссө күүскэ илгиһиннэ.

      Аккаас. Булгуччулаах аккаас. Суонда хаһан даҕаны эппит тылын кэспэтин Кыыча билэр. Кини тойонугар Аргыылапка кыыскын таһаарыам диэн эрэннэрбит буоллун да, ону толорор. Тылын толорбокко хаалларыан кэриэтин өлүө. Ону ааһан кыыс кини хараҕар өссө атын санааны аахта: “Эн кыраҕын. Эйиэхэ туох үчүгэйин бэйэҥ да билбэккин. Ону аҕаҥ билэр. Эн куоракка хааларыҥ куһаҕан, дьиэҕэр тахсарыҥ ордук. Эн миигин мөҕөҕүн эрээри, мин эйиэхэ үтүөнү баҕарабын”. Хайдах да элэ-была тылы этэн Суонда санаатын төттөрү хайыһыннарар кыах суох.

      Ол да буоллар Кыыча, суолунан төттөрү сүүрэргэ сананан, сыарҕаттан ыстанан түстэ. Суонда, баҕар, бэркиһиэ, кыыс тылын быһа гыныа суоҕа… Кыыча, көһүйбүт атаҕар кыайан уйуттубакка тэмтээкэйдээн баран, саҥардыы иннин диэки үнүөхтээн эрдэҕинэ, Суонда бобо харбаан ылан бобуоска иһигэр аста.

      – Ыы-ыы-ы! – диэтэ кини дьиэк биэрбэттик.

      Дьэ ити… Ити аата киниттэн мүччү туттарбаккын…

      Суонда сыарҕатыгар олордо, атын соруйда.

      – Суон-да-а-а!.. Көр…дөһө…бүн!.. Аат…та…һабын!..

      Суонда эргиллибэтэ. Арай көхсө эбии нүксүйдэ.

      Кыыча