Бәби / Дитя. Ильгиз Зайниев

атачак бит. Алар барысы да бер.

      Бәләкәч. Юк, Каракүз апа, безнең Бәби андый булмас. Без аны үзебезгә дус итеп тәрбиялиячәкбез!

      Каракүз. Нәрсә? Син, олан, нидән чатанлап йөргәнеңне оныттыңмы әллә? Синең аягыңны шул кешеләр сугып сындырды түгелме соң?

      Бәләкәч. Безнең Бәби, үскәч, явыз булырга ярамаганлыкны аларга аңлатыр!

      Каракүз. Ялкын, бир! Бу бала безгә кайгыдан башка берни күрсәтмәс. Бир, мин аны моннан чыгарып ташлыйм. Аз гына булса да, йөрәгемнең әрнүен басыйм!

      Наира. Каракүз, ул да бит сабый. Синең балаларың кебек үк…

      Каракүз. Ул кеше баласы. Хәзер нинди генә булмасын, ул барыбер шул кеше булып үсәчәк. Әйе, безне «кешенең иң әйбәт дуслары» диләр. Шулай шул, безнең тилелеккә шатланалар. Эт шул кешенең иң якын дусты. Ә кеше – этләрнең иң астыртын дошманы.

      Алехо. Сез, ханым, нык ялгышасыз…

      Каракүз. Ә син кем тагын?

      Алехо. Алехандро! Сез Алехо гына дисәгез дә була. Ханым, кешене дөрес итеп тәрбияләргә генә кирәк. Менә мине шундый хөрмәт итәләр иде! Мин алтын читлекләрдә генә яттым, заграничный! Бәлки, арттырамдыр, ләкин алтын ук булмаса да, көмештән ким түгел иде! Ә ашаган ризыгымны күрсәгез…

      Каракүз. Яп авызыңны! Алтын, имеш, көмеш… Дуслар дусларны читлеккә утыртып куймый. Без бары тик аларның тормышын бизәргә һәм күңелләрен ачарга гына кирәк!

      Бәләкәч. Менә безнең Бәби барын да дөресләр!

      Каракүз. Ул кеше баласы! Бир миңа аны!

      Ялкынга ташлана.

      Ялкын (тәрәзә төбенә сикереп менә, җыр башлый).

      Юк, ул монда калачак!

      Ул бит безнең киләчәк.

      Болытларны таратыр,

      Соры күкне елмайтыр!

      Тәңре үзе җибәргән,

      Ярдәм кирәкне күргән.

      Каракүз (җырлый).

      Ахмак башлар икәнсез,

      Йортка кеше керткәнсез.

      Тиздән килер башкалар,

      Нәселне корытырлар,

      Ишеткән, ди, Тәңрегез

      Тыңламый ул, белегез!

      Алехо (җырлый).

      Юк, сез дөрес әйтмисез!

      Юк, сез хаклы түгелсез!

      Бәләкәч (җырлый).

      Кара аның йөзенә,

      Нур тулган күзләренә!

      Наира (җырлый).

      Мәрхәмәтле булыр ул!

      Саклап калыр безне шул!

      Каракүз (җырлый).

      Ах, ничек ялгышасыз!

      Кая соң күзләрегез?

      Төкерер ул җаныңа,

      Йөзең буяр каныңа.

      Бирегез кулларыма!

      Кеше җаны бит анда!

      Ялкын. Юк, Каракүз, бу баланы кулыңа төшерәм дип хыялланма да.

      Каракүз. Башкалар ярар ла, ә менә син ни уйлыйсың, Ялкын?! Нәрсәгә өметләнәсең син?

      Ялкын. Барысы да без дигәнчә булачак…

      Каракүз. Без дигәнчә беркайчан да булмаячак. Хыялыйлар!

      Ялкын. Хыялыймы? Ә менә бу минем кулдагы бала да хыял гынамы? Юк! Ул чын! Ул бар, һәм шуңа да мин хаклы.

      Каракүз. Бир миңа аны…

      Ялкын. Юк.

      Каракүз. Шул кешеләр аркасында араларны бозабызмы?

      Ялкын. Минем сиңа ачуым юк.

      Каракүз. Ә минем сиңа ачуым бар. Син үз куышыңда минем кан дошманымны сыендырасың. Бир миңа аны!

      Ялкын.