Илһам канатында / На крыльях вдохновения. Группа авторов

Мин сезне белмим. Китегез! Ник кагыласыз миңа! Энәгә утыртуыгыз җитмәгән, тагы нишләтәсез мине! Китегез! Югалыгыз, дим!

      Лилия. Мин сине танымыйм, Айрат!

      Гөлия. Без ярдәм генә итмәкче идек.

      Айрат. Башта ук ярдәм итәргә кирәк иде, буласы булды инде, хәзер соң. Миңа сезнең ярдәмегез кирәк түгел! Китегез!

      Сумкасын ыргыта, Гөлия белән Лилия чыгып китәләр.

      Айрат. Гөлүсә әйткән иде бит, берсенә дә ышанма, диде, алар астыртыннар, диде, ә мин тыңламадым. Юләр! Нишләдем мин?! Ничек әнинең күзләренә карыйм, Гөлүсәмә нәрсә дип аңлатыйм… һәм… ничек түзим… Марат!!! Ни өчен?! Ни өчен мин? Ни өчен без?! Яшисем килми…

ӨЧЕНЧЕ КҮРЕНЕШ

      Наиләләрнең өй эче. Диванда Айрат ята. Аның аяк очында Гөлүсә утыра. Бер читтә Наилә белән Хәсән утыра.

      Хәсән. Ниһаять, пәйда булды!

      Наилә. Алай димә, Хәсән! Без, киресенчә, сөенергә тиешбез. Ул бит исән-сау кайтты!

      Хәсән. Кайтты! Әнә ята! Кыяфәтен генә кара! Чиркангыч… шушылай йөрсен дип укырга керттекмени без аны? Аны эзләп, барысын аяк өстенә бастырдым бит мин. Күпме акча бетердек үзенә! Менә рәхмәте! Сине йөрәк чирле ясый язды, ә менә бу бер гөнаһсыз кызны нинди халәткә җиткерде. Башсыз! Кечкенә чагында чыбык җитмәгән, күрәсең.

      Наилә. Алай димә! Ул бит – безнең бала!

      Хәсән. Хәзер инде ул минем бала түгел! (Чыгып китә.)

      Гөлүсә. Елама, әни. Ул бит кайтты, ул безнең белән. Тынычлан.

      Наилә. Дөрес әйтәсең, кызым. Әнә уяна да бугай.

      Айрат. Әни? Гөлүсә? Сез? Төшме бу, өнме? Сез чынлап та…

      Наилә. Улым!

      Гөлүсә. Айрат! (Кочаклашалар.)

      Наилә. Хәлең ничек, улым?

      Айрат. Сезне күргәч яхшырды. Әни, мин ачыктым.

      Наилә. Хәзер, улым, хәзер өстәл әзерлим. (Чыгып китә.)

      Тынлык урнаша.

      Айрат. Гөлүсәм, гафу ит…

      Гөлүсә. Нәрсә өчен? Якыннарга үпкәләмиләр бит. Үзең шулай диядер идең.

      Айрат. Сине калдырганым, югалганым өчен.

      Гөлүсә. Үткән – булган инде. Бар да үтте, хәзер син минем янда, мин сине бүтән беркая да җибәрмәм.

      Айрат. Ләкин мин…

      Гөлүсә. Юк, юк, дәшмә! Сине ничек сагынганымны белсәң иде! Көннәр буе бары тик синең турыда гына уйладым… син кайларда булдың? Нигә кайтмадың?

      Айрат. Мин… мин… мин әйтә алмыйм, Гөлүсә!

      Гөлүсә. Нигә? Нигә әйтә алмыйсың? Мин моны ишетергә хаклыдыр бит!

      Айрат. Бәйләнмә! Күрмисеңмени, миңа авыр! Юк! Мин бүтән түзә алмыйм.

      Гөлүсә. Нәрсәгә түзә алмыйсың?

      Айрат. Артык күп сораулар бирә башлагансың.

      Гөлүсә. Алар минем күңелемдә байтак җыелдылар. Җавап бирсәң, яхшы булыр иде.

      Айрат. Кайбер сорауларга җавап булмый.

      Гөлүсә. Кырыслангансың син, Айрат.

      Айрат. Сиңа шулай тоела гынадыр. Мин гел шундый идем.

      Гөлүсә. Юк, син мондый түгел идең! Син үзгәргәнсең. Каты үзгәргәнсең!

      Айрат. Миндә синең ни эшең бар! Тикшермә мине! Кит! Минем сине күрәсем килми!

      Гөлүсә. Алай димә, зинһар! Без бит бер-беребезне яратабыз…

      Айрат (күгәргән беләгенә карап). Мин яратмыйм сине…

      Гөлүсә. Ә хәзер бу сүзләрне минем күзләремә карап әйт.

      Айрат.