Илһам канатында / На крыльях вдохновения. Группа авторов

бәхет сиңа теләрмен.

      Җибәрәсем килми сине ятка,

      Бергә булу – иң зур теләгем.

      ЯРАТ МИНЕ

      Гөлләремә сулар сибәр идем –

      Яшәү өметләре калмаган.

      Сөюемне сиңа әйтер идем,

      Тик син түгел мине аңлаган.

      Ярат мине, ярат, зинһар өчен!

      Читләп үтмә мине, кадерлем.

      Сулган гөлләр кебек, янә сулам,

      Телгәләмә минем бәгырьне.

      Килеп керсәң иде тормышыма,

      Яшәү өметләре син өреп.

      Яшәр идем авырлыкны белми,

      Синең янда сөеп-сөелеп.

      Көн тууга, һаман сине көтәм,

      Этәрмәче мине үзеңнән,

      Күңелкәем бушап елар иде,

      Юк, чыкмый шул яшьләр күземнән.

      НӘНИ ГЕНӘ СӘБӘП

      Нәни генә очкын җитә калды.

      Мәхәббәтем уты кабынуга.

      Сөясеңме мине? Анысы сорау…

      Мин тиештер сөйгәч табынырга.

      Карашларым белән сине ашыйм,

      Һәр көн сине төштә иркәлим.

      Төш булса да, нәкъ өндәге кебек:

      «Мәхәббәтем минем, иркәм», – дим.

      Мәхәббәттер инде менә болар:

      Ала алмыйм синнән һич күземне.

      Караңгыга чумган урам чаты…

      Башка белән күрдем үзеңне.

      Нәни генә сәбәп җитә калды,

      Мәхәббәтем утын сүндерергә.

      Янды йөрәк, күмерләре төште,

      Китте сөю, калды көле генә.

      НӘРСӘ СОҢ БУ?

      Син яраттың мине бүтәнчәрәк,

      Син яраттың мине үзгәрәк.

      Кочагыңа алган минутларда

      Бәгырьләрне алдың, өзгәләп.

      Сагынганда, сагышларга салдың,

      Сагындырып килдең яныма.

      Җылы, матур сүзләрең дә синең

      Тозлар сипте йөрәк каныма.

      Сиңа булган тирән мәхәббәтем

      Тик сагышлар гына китергән.

      Бервакытта карамадың күзгә,

      Ялындырып үптең битемнән.

      Уйлаганда сине көнен-төнен,

      Тик башларым гына авыртты.

      Мәхәббәтнең ни икәнен белеп

      Салып аттым авыр камытны.

      Сабырлыклар таптым мин үземдә,

      Җиңеләйде кебек хәлем дә.

      Син чабасың бүген минем арттан,

      Димәк, син дә минем хәлемдә…

      Минем күңел бүген башкада,

      Әйтмә миңа җылы сүзләреңне,

      Йомшартырмын димә күңелне.

      Мин сөйгәндә, син еракта идең,

      Бүген миңа синсез күңелле.

      Син назлама мине, кочаклама,

      Кулларың да салкын, боз кебек.

      Яраларым яңа төзәләләр,

      Яралама кабат, тоз сибеп.

      Мин атлаган сукмаклардан йөрмә,

      Булды җитте, кабат башлама.

      Мин сөйгәндә, син еракта идең,

      Хәзер минем күңел башкада.

      «Яратам», – дип, сиңа үзем әйттем…»

      «Яратам», – дип, сиңа үзем әйттем,

      Син дәшмәдең, бары көлдең генә.

      Кызарындым башта, тик шулай да

      Үкенмимен, сөюемне белдең менә.

      Сөйдем сине, өзелепләр сөйдем,

      Ышанмадың сөю килеренә.

      Син әйтмәдең, авыз