Сайланма әсәрләр. 3 т. / Избранные произведения. Том 3. Нурислам Хасанов

уйный торганны, – диде, бармакларын рояль клавишларына баскандай итте.

      Ринат эшнең нәрсәдә икәнен төшенде.

      – Син әйткән «музыка»га, кызым, акча җитеп бетми шул…

      Зөлфия, гүя акча бирүченең үзен күрергә теләгәндәй, күзләрен билгесезлек эченә төбәп, болай диде:

      – Син аңа әйт, Зөлфиягә музыка купить итәргә кирәк, диген, бирсен…

      – Тыңласа әйтермен…

      – Тыңласын, мин тыңлыйм бит.

      – Ярар, алайса… Әйдә, яшелчә кибетенә керик әле…

      Алар кибеттән әйләнеп чыкканда, чаттарак, кылыч борынлы, ябык чырайлы бер яшь кенә хатын чыгымлап көйсезләнгән сары чәчле баласын кыйнап маташа иде.

      – Тәре җан… Менә тыңламасаң, менә тыңламасаң…

      Куырылып килгән баланың күзләреннән яшьләр тәгәри.

      – Әни, тимә… Әни, тимә…

      Ринат түзмәде, хатынга:

      – Баланы нигә җәберлисез? Нервын бозасыз ич! – диде.

      Хатын чәнечкеле карашы белән Ринатка көйдереп карады.

      – Кешедә эшең булмасын. Бар-бар… Әнә үз балаңны гына кара.

      Ринат сүз озайту мәгънәсез икәнен тоеп китеп барды. Баласын кыйнап ачуын бассын инде! Каян килә андыйлар? Алар өчен кая китеп югалган бала тәрбияләүдәге әниләр, әбиләр сабырлыгы, җае, көе?.. Нинди кызганыч! Гарип, бозык җаннар, аларны тудыруга сәбәпче адәмнәр гаилә төзеклеге дәүләт төзеклеге дә икәнен аңларга теләмиләр микән?

      Ринат, Зөлфияне иңеннән тотып, үзенә таба кыса төште.

      3

      Ринат сәер халәт кичерде.

      …Бу ни? Шау-шулы цех тынып калган. Шылт иткән тавыш та юк. Хәтта торба ярыкларыннан кысылган һава да сызгырмый. Станоклар «черем» итә. Кешеләр кая китеп беткәннәр? Бүген эш көне ләбаса! Мин берүзем генәмени? Юк, ялгышам икән. Әнә пролётның аргы башыннан ак халат кигән бер кыз килә. Нәзек билен буып бәйләгән. Очына-калкына килүләре соклангыч! Көдрә чәчләре, дерт-дерт атлаган саен, маңгаена төшеп тирбәлә. Бу тере чәчәк монда җансыз тимерләр арасына ничек килеп кергән? Йөзе таныш та кебек, тик хәтерләп булмый. Кемгә дип ул шулай елмая? Әллә якын кешесен күрдеме? Янәшәдә беркем дә юк. Шунда Ринатның битен хуш исле чәчәкләр белән тулган болынның йомшак җылы җиле сыйпап узгандай булды. Кыз якынайган саен, тынлык эчендә аяк баскан тавышлары ап-ачык ишетелә. Инде килеп җитәренә берничә метр гына калды. Ничек килсә, шулай узып та китәрме икән? Юк, әзгә генә булса да тоткарлап торырга кирәк аны. Ә ничек?

      Ринат ихтыярсыздан аңа:

      – Сез кем, матурым? – дип эндәште.

      Ул, горур гына атлап килгән җиреннән, бу нинди сорау дигәндәй, туктап калды һәм:

      – Фәрештә! – дип, үз сүзеннән рәхәтләнеп көлде.

      – Кем фәрештәсе?

      – Әлегә сер. Аны кешегә сөйләмиләр.

      Ринат, белештермәстән, аңа таба талпынып куйды. Кыз артка чигенде.

      – Юк, кирәкми! Якын килмәгез!

      – Курыкмагыз, мин тимим. Чәчләрегез соклангыч!..

      – Шулаймыни… Кызык!

      – Миңа да.

      Ул көлүеннән кинәт туктады.

      – Нәрсәсе кызык?

      – Сезнеңме?