Сайланма әсәрләр. 2 т. / Избранные произведения. Том 2. Нурислам Хасанов

Ул инде төрмәдән чыккан төшеңә сиңа бер малай да алып кайтып бирсә, аны син минем малай дип җитәкләп тә йөрергә тиеш буласың…

      Шушы урында Борнашның түземлеге төкәнде. Ул, берни белештерми, мизгел эчендә Соткинның якасыннан эләктереп алды да, аны үзенә таба тартып китереп, чүкечтәй башы белән дөңгелдәтеп, мыскыллы чыраен җимереп ташлады, канга батырды. Арттагы сакчылар Борнашны ике ягыннан эләктереп алганда, Соткинның җирәнгеч елмаюы йөзеннән качкан иде инде.

      Көтелмәгән бу хәлдән шау-шу, акырыш-бакырыш китте. Тиз арада Борнашның кул-аякларын як-якка аерып бәйләделәр дә түшәмгә астылар, һәм, типкәләп, кабыргаларын саный башладылар. Ахыр чиктә, аңын югалта башлагач кына, тәннәрен кара яндырып, камерага кертеп аттылар…

      Иртәгесен янына кергән адвокаты аны орыша башлады: «Нишләдең син? Эшне менә-менә җайлыйм, җиңеләйтәм дигәндә генә… – Ни булганын инде ишеткән адвокат Сергеевның бөтенләй гайрәте кайткан, сөмсере коелган иде. – Бөтен эшне боздың да куйдың бит…»

      Уйсыз-өнсез кешедәй, бер кәлимә сүз дәшмичә, башын аска иеп, бер ноктага карап утырган Борнаш, эчке киеренкелегенә чыдаша алмыйча, кинәт башын калкытты да күлмәк изүләрен ачып җибәрде.

      – Ә менә мондагы хәлләрне аңлыйсызмы? – диде, кара янып беткән тәнен күрсәтеп.

      Саргылт чәчен бер якка шомартып тараган Сергеев аның каты кыйналганын күреп аһ итте. Кабыргалары да сынган. Адвокат, күп уйлап тормастан, шунда ук медицина экспертизасы ясатырга булды һәм бу эшне үз өстенә алды. Аннан соң гына, үзара сугышу очрагы буларак, аерым кануннарда каралмыйча үз әһәмиятен югалтса да, бәрәңге очрагы төп эш булып калды. Аңа шулчак биш ел биргәннәр иде…

      – Нигә йокламыйсың? – диде тоткын Хәйдәр, янәшәсендә уйланып яткан Борнашка таба борылып.

      – Күзгә йокы керми.

      – Аңлашыла… – диде каратутлы Хәйдәр. – Иртәгә чыгасы булгач, уйларың иректә йөзә булыр…

      – Әлбәттә.

      Борнаш тагын бер ел утырасы Хәйдәрне аңларга тырышты, үзара адреслар алыштылар. Биредә бер гаилә булып яшәделәр…

      Хәйдәр Чаллыда үз кибетен ачкан булган.

      «Келәй» кушаматлы «бер мент», «крышаң» булам дип, моңа сөлек кебек ябыша. Торган саен, күбрәк акча таләп итә башлый. Аңардан майлы калҗа ала алмагач, үчләнеп, өенә кайтканда саклап тора да, кулына тимер беләзек кигертеп, кесәсенә наркотик сала. Аннары, шаһитлар чакырып, акт төзи, милициягә илтеп тапшыра. «Келәй»гә ышаналар, Хәйдәр шул «гөнаһы»сы белән монда килеп эләгә…

      Бу минутта ул инде тынчу һавалы төрмәнең шыксыз, пычрак таплы стеналарын гүя күрми, йоклаган тоткыннарның гырлаган тавышларын да ишетми. Аның уенда – Суширмә авылында берьялгызы яшәп ятучы җитмеш биш яшьлек әтисе Шәех карт. Аңа хәзер аеруча читен, ул моннан ике ел элек кенә дөнья куйган газиз әнисе белән бәхилләште… Борнаш әнисе Гөлзадәне соңгы юлга озата алмады, фәкать төрмә стеналары арасында бәргәләнеп үкседе генә. Таш диварларны тишеп чыгардай үкенеч-сыкрауларын, кайгы-хәсрәтләрен эченә йотты…

      Борнаш, күңеленә килгән киеренке уйларын куарга теләп, икенче