Зборнік сучаснай навуковай фантастыкі. Перм, 2023. Уладзімір Фралоў

сістэма «Вагрыус» была родам з ЗША – мінімізацыя чыпаў у гэтай краіне выйшла на першае месца яшчэ ў 90-я гады дваццатага стагоддзя. Штучны Інтэлект саманавучаўся і ў праграмным рэжыме, і вобласці эрудыцыі – у гульні ў шахматы яму не было роўных на Зямлі. Напрыклад, ён мог пры аварыі самастойна пасадзіць карабель без удзелу чалавека.

      Вядома ж былі і іншыя сябры экспедыцыі, робаты і шматлікае іншае пра што будзе напісана ніжэй.

      Такім чынам, усё было гатова да эксперыменту і ў вобласці перадачы энергіі на адлегласць, і ў чытанні мыслеобразаў на выдаленні з арбіты. На зямлі была група добраахвотнікаў таксама рознага інтэрналістычнага характару. Усё было гатова. Вось толькі гэтая аварыя з панэллю сонечнай батарэяй стала невялікай замінкай – з Зямлі ляцеў ужо грузавы карабель-рамонтнік, а пакуль усё адпачывалі і карысталіся самаробнай сонечнай батарэяй са спілаваных па версе германіевых транзістараў сямідзесятых гадоў дваццатага стагоддзя.

      Біяробат у манастыры

      Пасля аперацыі на руцэ, а Біямаксу 21-му прышылі новае перадплечча, наўзамен страчанага ў сутычцы з мядзведзіцай старога, кансіліум лекараў вырашае накіраваць яго ў манастыр, што за 30 кіламетраў ад навуковага мястэчка. Там і тканіны зажывуць, і вага ў норму прыйдзе, і думкі аб жыцці супакояцца. Барыс Барысавіч Алейкін, так клікалі Біямакса 21-га па яго чалавечым жыцці, пагадзіўся. Ён, былы вайсковец, жыў ужо другім жыццём біяробата і хацеў паглядзець царкоўнае жыццё знутры.

      Вараб'еўскі манастыр, што каля вёскі Вараб'і, быў невялікім. 20 кароў з цялятамі, 2 трактары і чалавек 30—35 браціі. Манахаў усяго было 3 – сам настаяцель, айцец Філіп, яго памагаты манах Андрэй і інак Сергій, які яшчэ хлопчыкам быў пры царкве і дарос да звання манаха. Браты, так званых труднікі, былі ў асноўным былыя алкаголікі, якія страцілі свае дамы і працу па волі лёсу. Была і групка наркаманаў, людзей, якія адсядзелі і віюць свае сеткі зла і тут у манастыры.

      Прывыб на месца на рэйсавым аўтобусе, прайшоўшы да манастыра 2 кіламетры, Барыс Барысыч убачыў царкву. Усё, як і на карце аэрафотаздымка – удалечыні трохпавярховы дом, дзе жылі браты, побач кароўнік… Агарод і лазня відаць былі ўдалечыні. Прайшоўшы ў абразовую краму, ён убачыў там манаха Андрэя, які быў да гэтага навуковым супрацоўнікам у НДІ электронікі. «І чаму ж ён, сышоў з нашага НДІ два гады таму? Што падштурхнула яго на гэта – манастырская цішыня? Па папярэдніх дадзеных брація п'е і б'ецца, ну што ж гэта я – усё далей пазнаю, пажывем – убачым!»

      У Храме было ціха, Андрэй перакладаў нейкія паперы і Барыс (ён жа біяробат Біямакс 21-й) ціха спытаў: «Мне б вось тут гэта… руку пасля аперацыі падлячыць і нервы паправіць, дзе можна пакінуць рэчы і ўвогуле куды мне зараз?» «Ах, так, вы ўчора тэлефанавалі», сказаў манах Андрэй. «Пакіньце пашпарт і сотавы мне, таксама наяўныя грошы – яны вам тут не спатрэбяцца і прытрымлівайцеся за мной». Барыс пакінуў пашпарт,