Қуёш барибир чиқаверади. Эрнест Миллер Хемингуэй

siz Kanzas-Sitidan ekansiz-a? – so‘radi u.

      – Ha.

      – Sizga Parij yoqadimi?

      – Ha.

      – Rostdanmi?

      Biroz kayfim bor edi. Unchalik mast emasdim-u, lekin betakalluf gaplashish uchun yetarli edi.

      – Xudo haqi, rost, – dedim men.

      – Sizga-chi?

      – Siz qult etib jahlingizni yutishga usta ekansiz, – dedi u. – Men ham shunday xislat egasi bo‘lishni istardim.

      Men o‘rnimdan turib raqs tushayotganlar tomon yurdim, Breddoks xonim ham ortimdan ergashdi.

      – Robertdan o‘pkalamang, – dedi u, – u hali go‘dakku.

      – Hecham o‘pkalayotganim yo‘q, – dedim men, – shunchaki u ko‘nglimni aynitib yuboradi, deb cho‘chigandim.

      – Qaylig‘ingiz hammani o‘ziga rom qilib qo‘ydi, – dedi Breddoks xonim Lett ismli novcha qorasoch yigit quchog‘ida raqs tushayotgan Jorjetga imo qilib.

      – Rostdanam-a? – so‘radim men.

      – Shak-shubhasiz, – dedi Breddoks xonim.

      Yonimizga Kon keldi.

      – Yuring, Jeyk, qittay-qittay qilamiz, – dedi u. Biz peshtaxta tomon yurdik. – Sizga nima bo‘ldi? Ko‘rinishingizdan nimadandir ranjiganga o‘xshaysiz.

      – Hecham xafamasman. Shunchaki, bularning hammasi jonimga tegdi.

      Peshtaxta yoniga Bret yaqinlashdi.

      – Hello, do‘stlar.

      – Hello, Bret, – dedim men, – nega mast emassiz?

      – Endi hech qachon mast bo‘lguncha ichmayman. Sodali konyakdan bersalaring-chi odamga.

      Bret peshtaxta yonida stakan ko‘tarib turardi. Robert Konning unga tikilib turganini ko‘rib qoldim. Uning vatandoshi xuddi ona-Vataniga mahliyo bo‘lgandek unga tikilib qolgan bo‘lsa ajab emas. Kon, albatta, ancha yosh edi. Lekin uning boqishi o‘sha besabr, talabchan orziqishni ifodalardi.

      Yoqasi yopiq jemper, movut yubka kiyib olgan, sochi xuddi bolalarniki kabi kalta qirqilgan Bret g‘oyat go‘zal edi. Egnidagi jemperi nihoyatda go‘zal qaddi-qomatiga quyib qo‘ygandek yarashgandi.

      – Ajoyib davraga tushib qolibsiz, Bret, – dedim men.

      – Rostdan ham tengsiz yigitlar-a? O‘zingiz-chi, azizim! Uni qayerdan ilashtira qoldingiz?

      – «Napoliten» kafesida.

      – Oqshomni ko‘ngilli o‘tkazdinglarmi?

      – A’lo darajada, – dedim men.

      Bret kulib qo‘ydi.

      – Yaxshi ish qilmadingiz, Jeyk. Hammamizga tarsaki tushirgandek bo‘ldingiz. Qarang-a, Frensis bilan Djo ham shu yerda ekan-a?

      – Kon uchun buni ataylab uyushtirdik.

      – Suv yo‘g‘ida tayammum ekan-da, – dedi Bret. U yana kulib qo‘ydi.

      – Siz ajabtovur hushyorsiz-a, Bret, – dedim men.

      – Ha, g‘alati-ya, to‘g‘rimi? Men tushib qolgan bunaqa davrada hech narsadan hayiqmay ichish mumkin.

      Musiqa chalingach, Robert Kon unga murojaat qildi:

      – Sizni raqsga taklif etishga ruxsat bering, ledi Bret.

      Bret unga jilmayib qo‘ydi.

      – Bu safar Jeykob bilan raqs tushishga va’da berib qo‘yuvdim, – dedi u kulib. – Almisoqdan qolgan ismingiz bor-a, Jeyk.

      – Keyingi raqsni-chi? – so‘radi Kon.

      – Biz hozir ketamiz, – dedi Bret. – Monmartrga borishni mo‘ljallab qo‘yganmiz.

      Raqsga tushayotganimda Kon peshtaxta yonida hamon qizga tikilib turganini ko‘rdim.

      – Yana bitta xushtor orttirdingiz, – dedim unga.

      – Shunaqaga o‘xshaydi. Bechora bolakay. O‘zim ham hozirgina sezib qoldim.

      – Qo‘ysangiz-chi, – dedim men. – Bundaylarni ko‘paytirish sizga yoqadi-ku!

      – Bo‘lmagan gap.

      – Albatta, yoqadi.

      – Xo‘sh, agar yoqqanda-chi?

      – Har qalay, so‘radim-da, – dedim men.

      Biz kimdir chalib yuborgan banjo1 bilan akkordeon ohangiga raqs tushardik. Zal dim bo‘lishiga qaramay, o‘zimni yaxshi his qilardim. Boyagi davradagi yigitcha bilan raqs tushayotgan Jorjetga urilib ketishimizga sal qoldi.

      – Nega endi uni olib keldingiz?

      – Bilmadim, shunchaki.

      – Maftun bo‘ldim deng?

      – Yo‘q. Shunchaki ko‘ngil xushi.

      – Hoziram-a?

      – Ha, endi zerikmayapman-da.

      – Bu yerdan ketaylik. Jorjetni zeriktirib qo‘yishmaydi.

      – Rostdan ham shuni istaysanmi?

      – O‘zim taklif etgandan keyin, istayman-da.

      Biz maydonchani tark etdik. Men paltomni kiyim ilgichdan olib kiydim. Bret peshtaxta yonida turgandi. Kon unga bir nimalar deyapti. Peshtaxta oldiga kelib, konvert so‘radim. Cho‘ntagimdan ellik frankli pulni olib, konvertga joyladim-da, yelimlab bekaga uzatdim.

      – Men bilan kelgan qiz agar meni surishtirib qolsa, marhamat qilib mana shuni berib qo‘ysangiz, – dedim men. – Agar yoshlardan birortasi bilan ketib qolsa, buni saqlab qo‘yasiz, o‘zim olaman.

      – C’est etendu, mohsiunr2, – dedi beka. – Nima, ketyapsizmi? Hali erta-ku?

      – Ha, ketyapmiz, – dedim.

      Biz eshik tomon yurdik. Kon hamon Bretga nimanidir uqtirardi. U Robert bilan xayrlashib, meni qo‘ltiqlab oldi.

      – Xayrli tun, Kon, – dedim men. Ko‘chaga chiqib, taksi axtara boshladik.

      – Ellik frankingiz qulog‘ini ushlab ketdi, – dedi Bret.

      – Ha, qo‘yavering.

      – Birorta taksi ko‘rinmaydi-ya.

      – Panteongacha piyoda borib, o‘sha yerda taksi yollash mumkin.

      – Qo‘shni barga kirib, taksiga odam yuboramiz-da, ungacha o‘zimiz ozginadan ichib olamiz.

      – Hatto ko‘chani piyoda kesib o‘tishni ham istamaysiz-a.

      – Iloji topilsa mashinada o‘tgan yaxshi-ya.

      Biz eng yaqin barga kirdik va men ofitsiantni taksi olib kelishga yubordim.

      – Mana, ulardan qochib qutuldik ham, – dedim men.

      Bir rux qoplangan baland peshtaxta yonida churq etmay bir-birimizga tikilib turardik. Ofitsiant qaytib kelib, taksi kutayotganini aytdi. Bret qo‘limni mahkam qisib qo‘ydi. Ofitsiantga bir frank berib ko‘chaga chiqdik.

      – Qayoqqa haydasin? – so‘radim men.

      – Istagan tomoniga haydayversin.

      Haydovchiga Monsuri bog‘iga haydashni buyurib, eshikni yopdim. Bret ko‘zlarini yumib burchakka tiqilib oldi. Men yoniga o‘tirdim. Mashina bir siltanib yurib ketdi.

      – Eh, azizim, shunaqayam baxtiqaroman-ki! – dedi Bret.

      To‘rtinchi bob

      Mashina tepaga ko‘tarilib, yop-yorug‘ maydonni kesib o‘tdi-da, keyin yana yuqoriga o‘rmaladi, so‘ng

1

Musiqa asbobi.

2

Xo‘p bo‘ladi, janob (fr.).