Жаллод аёл. Наби Джалолиддин

эмас, албатта.

      Жела суюкли ўригига меҳрли боқиб, дағал танасини бирпас силади. Сўнг унга суяниб, ажриққа ўтирди. Андармонлик истади, лекин на қўлида, на хаёлида бир нарса бор. Беихтиёр ҳар тарафдаги ўтирган, турган, юрган, чопган, кулаётган болаларга тикилди. Уларнинг ҳеч бири бахтсиз туюлмасди. Унинг кўнглида эврилиш рўй берди: Лёня билан Настя қаердайкин? Ёнида бўлишса, гитара чалиб, сал чалғирмиди? Улар бир-бирларига жуда мос. Настяга жуда-жуда ҳаваси келиб кетди, акаси чиндан ҳам яхши йигит – ҳалол, мард. Настя эса… Желанинг хаёли бўлиниб, бирдан сергак тортди: рўпарасида Ринат шошиб у томон келарди. Қиз кафтидаги рўмолни қаттиқроқ тутамлаб, бағрига босди. Кўзлари чақнаб, пастки лабини тишлади. Бу пайтда тик турар, бутун вужуди титрарди.

      – Қаерларда юрибсан-а, сен қиз? – дея Ринат аввалига унинг бурнини беозор чимчилаб, ортидан юзини силади. – Қачондан бери излайман.

      – Нега?! – деди Жела унга жовдираб тикиларкан, киприклари пирпираб. У оташда жуда чиройли бўлиб кетганди.

      – Мени сўраганмидинг, ахир?! – Йигит қизнинг тим қора сочларини эркалаб тўзғитди. – Ҳей, қисиқ кўзим! – Унинг кўзларидаги олов эсанкиратувчи эди.

      – Нега сизни сўрабман? – Жела ҳамон ўзига келолмасди.

      – Мени излаб ошхонага бордингми, ахир?

      – Ким айтди? – деб юборди қиз беихтиёр.

      – Бу нима деганинг? Турди айтди. – Ринатнинг нигоҳи «алданмадимми мабодо», дегандай жиддийлашди. – Ё бормаганмидинг?

      Кўз олдида Турдининг масхараомуз башараси намоён бўлгач, Жела бир қалқиб, сергак тортди.

      – Ҳа, уми? – дея у ёқ-бу ёққа аланглаб, сочларини тўғрилашга уринди. – Китобга борувдим.

      – Китоб? – Ринат қизнинг кўйидан муддаосига ета бошлаганини англади. – Қанақа китоб?!

      – Лермонтовнинг «Замонамиз қаҳрамони» китоби. – Шундай деди-ю, кўз олдида қонга беланган Бэлла пайдо бўлди. – Адабиёт ўқитувчимиз вазифа берганди, – дея ўзини оқлагандай минғирлади қиз.

      – Қанақа китоб дединг? – Ринат кутгани учун имкони туғилганидан кучланди.

      – «Замонамиз қаҳрамони».

      – Бунақа гаплар менинг эсимда қолмайди. Қаламинг борми?

      – Йўқ, – дея довдиради Жела.

      – Юр, хонада ёзиб берасан.

      – Хўп. – Жела отасидан ҳадя кутган қизалоқдай чопқиллаб унга эргашди. Омборнинг эшигидан кираётганда Турдининг афти кўз олдига келди-да, таққа тўхтади.

      Столига яқинлашган Ринат унинг қилиғини кўриб, росмана асабийлашди. Чунки айни дамда қизнинг истагини бажаришдан ўзга хаёли йўқ эди.

      – Тағин нима бўлди? – деди бўғилиб. – Сал одамга ўхшаб гаплашгин, Жела.

      Қиз бўшашиб ичкари кирди.

      – Турди амаки йўқми? – дея шивирлади ўзига ўзи гапираётгандай.

      – Ким? Турди? Турдини нима қиласан, сен қиз? – Ринатнинг кўнглида ёмон ниятдан асар ҳам йўқдек эди. – Мана қалам, мана қоғоз, ёз! – деди-да, ўзини четга олди.

      Жела иккилана-иккилана столга