Жаллод аёл. Наби Джалолиддин

билар-билмас суйкаладиганлари ҳам, мунглироқ, балки маънолироқ боқгувчилари ҳам бор. Лекин буларга эътиборсиз, тўғрироғи, писандсиз эди. Бу унинг музаффарият сари одимларимиди?!..

      Жела гўзал, ёқимтой эди. Бироқ нигоҳига йўлиққанки одам ўзини бир қават териси шилиниб тушгандай ҳис этарди. Мана шу унинг ҳаёт мувозанатимиди, чунки эркакларнинг довдираб, эсанкираб қолганини сезганида, ич-ичидан ғалаба нашидасини, вужудига қувват инаётганини туярди.

      Отиш машғулоти бўйича инструктор бор эди – капитан. Баланд бетон деворли қўрғонда мерганликни ўргатарди. Ўзи келишган, аммо қаттиққўл. Ҳатто ундайларнинг ҳам гўзаллик қошида довдираши, суст кетиши аниқ. Капитан сездирмасликка минг уринмасин, ҳаракатлари барибир ошкор этиб қўярди. Одатда тўппонча отишни курсантга яқин келиб, қўлларидан, елкаларидан ушлаб-нетиб, қаддини қандай тутишини ҳисобга олган ҳолда машқ қилдирилади. Йигитлар-ку – муаммо эмас, туртиб, силтаб, ҳатто ўнг келганида бўралаб сўкиб ташлаш ҳам мумкин. Қизлар энди бошқа масала. Унинг устига, бу курсдаги икки қиз бири-биридан чиройли бўлса!

      Капитан Желанинг тўппончали ўнг қўлини нишонга тўғрилаб, елкаларини пайпаслаб, қаддини ростларкан, зимдан оппоқ бўйнига, қоп-қора майсадек киприкларига, жилвали қошлару лабларига қараб-қараб қўярди-да, танида чумоли ўрмалагандай хуш ёқарди. Нишон тахтага ёпиштирилган (Ахир атроф бетон девор-ку), доиралари рақамланган. Жела унинг ҳаракатларига парво ҳам қилмай (У эркак зотини биргина қиёфада кўрарди-да), ҳар сафар ўқини фақат ўнинчи айланага текизарди. Ҳамма оғзи очилиб томоша қиларди.

      Жела еттита ўқнинг барини «аъло»га отди. Тумшуғи қизиган тўппончани инструкторга бераркан:

      – Қанийди, шу нишон ўрнида одам, бирор эркакми бўлса, – деди шунчаки гапираётгандай.

      – Нима?! – дея кўзлари чақнади капитаннинг.

      – Ахир биз тирик жиноятчилар билан курашамиз-ку! – Желанинг нигоҳида совуқ хотиржамлик собит эди. – Балки уларни отишга тўғри келар. Нега ҳайрон бўласиз?! – деди капитаннинг ҳайрат тўла нигоҳига боқиб. – Жиноятчилар, «Мана отинглар», деб ўзларига нишон қоғозини ёпиштириб олишмайди-ку! Кейин тирик одамни отишни ҳам ўрганишимиз керак-да!